Avrupa Muhafazakârlar ve Reformcular Partisi

Avrupa Muhafazakârlar ve Reformcular Partisi (ECR), Avrupalı muhafazakâr ve merkez sağ partilerin oluşturduğu uluslararası bir siyasi partidir. Polonya'dan Hukuk ve Adalet partisi gibi birçok parti bu grubun üyesidir.

Avrupa Muhafazakârlar ve Reformcular Partisi
European Conservatives and Reformists Party
Kısaltma ECR
Genel başkan Giorgia Meloni
Genel sekreter Antonio Giordano
Kuruluş tarihi 1 Ekim 2009
Önceli Avrupa Reform Hareketi
Merkez Rue d'Arlon 40, 1000 Brüksel, Belçika[1]
İdeoloji
Siyasi pozisyon

Parti içi düşünceler: Merkez sağ ve Aşırı sağ[12]

Uluslararası üyelik Uluslararası Demokrat Birliği
Avrupa üyeliği Avrupa Muhafazakârlar ve Reformcular
Resmî renkleri      Mavi
Avrupa Parlamentosu
62 / 705
Avrupa Konseyi
3 / 27
Avrupa Komisyonu
1 / 27
Alt meclis
1.015 / 9.874
Üst meclis
324 / 2.714
İnternet sitesi
Avrupa Birliği

Avrupa kurumlarıDeğiştir

Örgüt Kurum Sandalye sayısı
  Avrupa Birliği Avrupa Komisyonu
1 / 27
  Avrupa Birliği Avrupa Devlet ve Hükûmet Başkanları Konseyi
3 / 27
  Avrupa Birliği Avrupa Birliği Bakanlar Konseyi
4 / 28
  Avrupa Birliği Avrupa Parlamentosu
62 / 705
Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi
22 / 321

Üye partilerDeğiştir

Ülke Siyasi parti Parti lideri Avrupa Parlamentosu Ulusal alt meclis Pozisyon
  Almanya Liberal Muhafazakâr ReformcularLiberal-Konservative Reformer (LKR) Boşta
0 / 96
0 / 709
Muhalefet
  Bulgaristan IMRO - Bulgaristan Ulusal HareketiВМРО – Българско Национално Движение (ВМРО – БНД) Krasimir Karakachanov
2 / 17
0 / 240
Muhalefet
  Çek Cumhuriyeti Sivil Demokrat PartiObčanská demokratická strana (ODS) Petr Fiala
4 / 21
34 / 200
Hükûmet
  Hırvatistan Hırvat BağımsızlıkçılarHrvatski suverenisti (HS) Marijan Pavliček
1 / 11
4 / 151
Muhalefet
  İspanya Vox Santiago Abascal
4 / 54
52 / 350
Muhalefet
  İsveç İsveç DemokratlarıSverigedemokraterna (SD) Jimmie Åkesson
3 / 20
73 / 349
Hükûmet
  İtalya İtalya'nın KardeşleriFratelli d'Italia (FdI) Giorgia Meloni
8 / 73
119 / 400
Hükûmet
  Letonya Ulusal İttifakNacionālā Apvienība (NA) Raivis DzintarsGaidis Bērziņš
2 / 8
13 / 100
Hükûmet
  Litvanya Litvanya'daki Polonyalıların Seçim Hareketi - Hristiyan Aileler BirliğiLietuvos lenkų rinkimų akcija – Krikščioniškų šeimų sąjunga (LLRA–KŠS) Valdemar Tomaševski
1 / 11
8 / 141
Muhalefet
  Lüksemburg Alternatif Demokratik Reform PartisiAlternativ Demokratesch Reformpartei (ADR) Jean Schoos
0 / 6
4 / 60
Muhalefet
  Polonya Hukuk ve AdaletPrawo i Sprawiedliwość (PiS) Jarosław Kaczyński
25 / 51
239 / 460
Hükûmet
  Romanya Alternatif SağAlternativa Dreaptă (AD) Adela Marza
0 / 32
0 / 588
Muhalefet
  Slovakya Özgürlük ve DayanışmaSloboda a Solidarita (SaS) Richard Sulík
2 / 13
13 / 150
Muhalefet
Ülke Siyasi parti Parti Lideri Ulusal alt meclis Pozisyon
  ABD Cumhuriyetçi Parti Ronna McDaniel
222 / 435
Muhalefet
  Arnavutluk Arnavutluk Cumhuriyet PartisiPartia Republikane e Shqipërisë (PR) Fatmir Mediu
3 / 140
Muhalefet
  Belarus BPF PartisiПартыя БНФ Ryhor Kastusiou
0 / 110
Muhalefet
  Birleşik Krallık Ulster Birlik Partisi(UUP) Doug Beattie
0 / 18
Muhalefet
  İsrail Likud Benjamin Netanyahu
32 / 120
Hükûmet
  Kuzey Makedonya VMRO - Halk PartisiВМРО – Народна Партија (BMPO – НП) Ljubčo Georgievski
0 / 120
Muhalefet
  Sırbistan Yeter YeterДоста је билоDosta je bilo (DJB) Saša Radulović
3 / 250
Muhalefet


KaynakçaDeğiştir

  1. ^ "Contacts". Alliance of European Conservatives and Reformists. 2011. 10 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Aralık 2011. 
  2. ^ a b Nordsieck, Wolfram (2019). "European Union". Parties and Elections in Europe. 8 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2019. 
  3. ^ Zalan, Eszter (19 Ocak 2022). "Metsola becomes youngest EU Parliament president". EUObserver. 17 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Eylül 2022. 
  4. ^ Alan Siaroff (2019). Comparative European Party Systems: An Analysis of Parliamentary Elections Since 1945. Taylor & Francis. s. 469. ISBN 978-1-317-49876-6. 
  5. ^ Healey, Euan (13 Haziran 2019). "European right will widen gap with rivals after Brexit, projection shows". Euronews. 28 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Eylül 2022. 
  6. ^ Tim Bale, Seán Hanley, and Aleks Szczerbiak (March 2010). "'May Contain Nuts'? The Reality behind the Rhetoric Surrounding the British Conservatives' New Group in the European Parliament". The Political Quarterly. 81 (1): 85-98. doi:10.1111/j.1467-923X.2009.02067.x. 28 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2022. when taken together they form not so much a coherent whole as a mix of liberal conservatives (the Conservatives, ODS, LDD and MDF) and conservative nationalists (PiS and TB-LNNK). 
  7. ^ Ripoll Servent, Ariadna; Panning, Lara (2021). "Engaging the disengaged? Explaining the participation of Eurosceptic MEPs in trilogue negotiations". Journal of European Public Policy. 28 (1): 77. doi:10.1080/13501763.2020.1859596. 
  8. ^ Brack, Nathalie; Startin, Nicholas (2015). "Introduction: Euroscepticism, from the margins to the mainstream". International Political Science Review. SAGE. 36: 240. 
  9. ^
  10. ^ "Ursula von der Leyen makes final pledges to secure EU's top job". The Guardian. 15 Temmuz 2019. 15 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Von der Leyen says in her letters that she hopes the "snapshot" on her positions, some of which are retreads of previous proposals from the commission, will reassure her critics, although there is a risk of putting off MEPs within the more Eurosceptic and rightwing European Conservatives and Reformists group, in which Poland's Law and Justice is the largest party. 
  11. ^ "Explainer: Von der Leyen's rocky path to confirmation as EU Commission chief". Reuters. 12 Temmuz 2019. 12 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. The right-wing European Conservatives and Reformists (ECR), will decide just ahead of the vote whether to support von der Leyen, but officials say the group is divided over the issue. 
  12. ^ *"Dutch and Greek far-right parties join ECR Group". European Interest. 6 Haziran 2019. 7 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi.