Vikipedi

Stoacılık

felsefi sistem

Stoacılık, MÖ 3. yüzyılın başlarında Atina Agorası'nda Kıbrıslı Zenon tarafından kurulan bir Helenistik felsefe ekolüdür.[1] Mantık sistemi ve doğal dünya hakkındaki görüşleriyle beslenen bir kişisel erdem etiği felsefesidir ve erdem pratiğinin eudaimonia'ya ulaşmak için hem gerekli hem de yeterli olduğunu savunur: Kişi etik bir yaşam sürerek gelişir. Stoacılar eudaimonia'ya giden yolu erdemi uygulayarak ve doğaya uygun yaşayarak geçirilen bir hayatla özdeşleştirmişlerdir.

Stoacılığın kurucusu olarak kabul edilen Kıbrıslı Zenon'un bir büstü.

Aristotelesçi etiğin yanı sıra stoacı gelenek de erdem etiğinin başlıca kurucu yaklaşımlarından birini oluşturur.[2] Stoacılar özellikle insanlar için "erdemin tek iyi" olduğunu ve sağlık, zenginlik ve zevk gibi dışsal şeylerin kendi başlarına iyi ya da kötü olmadıklarını (adiafora), ancak "erdemin üzerinde hareket edeceği malzeme" olarak değer taşıdıklarını öğretmeleriyle bilinir. Seneca ve Epiktetos gibi birçok stoacı, "erdem mutluluk için yeterli olduğundan", bir bilgenin talihsizliklere karşı duygusal olarak dirençli olacağını vurgulamıştır. Stoacılar ayrıca bazı yıkıcı duyguların yargı hatalarından kaynaklandığını ve insanların "doğaya uygun" bir iradeyi (prohairesis olarak adlandırılır) sürdürmeyi amaçlamaları gerektiğine inanmışlardır. Bu nedenle, stoacılar bir bireyin felsefesinin en iyi göstergesinin bir kişinin ne söylediği değil, nasıl davrandığı olduğunu düşünüyorlardı.[3] İyi bir hayat yaşamak için doğal düzenin kurallarını anlamak gerekiyordu, çünkü her şeyin doğadan kaynaklandığına inanıyorlardı.

Stoacılık MS 3. yüzyıla kadar Roma ve Yunan dünyasında gelişti ve taraftarları arasında İmparator Marcus Aurelius da vardı. MS 4. yüzyılda Hristiyanlığın devlet dini olmasından sonra bir düşüş yaşamıştır. O zamandan beri, özellikle Rönesans (Neostoacılık) ve çağdaş dönemde (modern stoacılık) yeniden canlanmıştır.[4]

Tarih

değiştir

Stoacılık adı, MÖ 4. yüzyılın sonlarına doğru Kıbrıslı Zenon ve takipçilerinin fikirlerini tartışmak için toplandıkları Atina'daki Agora'nın kuzey tarafındaki efsanevi ve tarihi savaş sahneleriyle süslü bir sütun dizisi olan Stoa Poikile'den (Antik Yunanca: ἡ ποικίλη στοά) veya "boyalı sundurma"dan gelmektedir.[5] Epikürcülerin aksine Zeno felsefesini kamusal bir alanda öğretmeyi seçmiştir. Stoacılık başlangıçta Zenonizm olarak biliniyordu. Ancak, muhtemelen stoacılar kurucularını mükemmel bilge olarak görmedikleri ve felsefenin bir kişi kültü haline gelme riskinden kaçınmak için bu isim kısa süre sonra bırakıldı.[6][daha iyi kaynak gerekli]

Zenon'nun fikirleri, kurucu babası Antisthenes'in Sokrates'in öğrencisi olduğu Kiniklerin (kendisine Tebli Krates tarafından getirilmiştir) fikirlerinden geliştirilmiştir. Zenon'nun en etkili halefi, okulun lideri olarak Cleanthes'i takip eden ve günümüzde stoacılık olarak adlandırılan düşüncenin şekillenmesinden sorumlu olan Hrisippos'tur.[kaynak belirtilmeli] Stoacılık Helenistik dünyada ve Roma İmparatorluğu'nda eğitimli seçkinler arasında en popüler felsefe haline gelmiş[7] ve Gilbert Murray'in ifadesiyle "İskender'in neredeyse tüm halefleri [...] kendilerini Stoacı olarak tanımlamışlardır".[8] Daha sonraki Roma stoacıları, içinde aktif katılımcılar olduğumuz evrende uyum içinde bir yaşamı teşvik etmeye odaklandılar.

Akademisyenler stoacılığın tarihini genellikle üç evreye ayırır:[9] Zenon'nun kuruluşundan Antipater'e kadar Erken Stoa, Panaetius ve Poseidonius'u içeren Orta Stoa ve Musonius Rufus, Seneca, Epiktetos ve Marcus Aurelius'u içeren Geç Stoa. Stoacılığın ilk iki evresinden günümüze hiçbir tam eser ulaşmamıştır. Geç Stoa'dan yalnızca Roma metinleri günümüze ulaşmıştır.[10]

Felsefi sistem

değiştir

Felsefe insan için dışsal bir şey sağlamayı vaat etmez, aksi takdirde kendi gerçek konusunun ötesinde bir şeyi kabul etmiş olurdu. Marangozun malzemesi tahta, heykeltıraşınki bronz olduğu gibi, yaşama sanatının konusu da her insanın kendi yaşamıdır.

— Epiktetos, Söylevler 1.15.2

Stoacılar mantık, monistik fizik ve natüralist etik ideallerinden inşa edilen birleşik bir dünya açıklaması sunmuşlardır. Bunlardan etiği insan bilgisinin ana odağı olarak vurgulamışlardır, ancak mantıksal teorileri daha sonraki filozoflar için daha ilgi çekici olmuştur.

Stoacılık, yıkıcı duyguların üstesinden gelmenin bir yolu olarak özdenetim ve metanetin geliştirilmesini öğretir; felsefe, açık ve tarafsız bir düşünür olmanın kişinin evrensel aklı (logos) anlamasını sağladığını savunur. Stoacılığın birincil yönü bireyin etik ve ahlaki refahını geliştirmeyi içerir: "Erdem, Doğa ile uyum içinde olan bir iradeden oluşur".[11] Bu ilke aynı zamanda kişiler arası ilişkiler için de geçerlidir; "öfke, kıskançlık ve hasetten arınmak"[12] ve köleleri bile "diğer insanlarla eşit olarak kabul etmek, çünkü tüm insanlar aynı şekilde doğanın ürünüdür".[13]

Stoacı etik determinist bir bakış açısını benimser; stoacı erdemden yoksun olanlarla ilgili olarak Cleanthes bir keresinde kötü adamın "bir arabaya bağlanmış ve araba nereye giderse oraya gitmek zorunda olan bir köpek gibi" olduğunu söylemiştir.[11] Buna karşın erdemli bir stoacı, iradesini dünyaya uyacak şekilde değiştirir ve Epiktetos'un sözleriyle, "hasta ve yine de mutlu, tehlikede ve yine de mutlu, ölüyor ve yine de mutlu, sürgünde ve mutlu, utanç içinde ve mutlu" kalır,[12] böylece "tamamen özerk" bir bireysel irade ve aynı zamanda "katı bir şekilde deterministik tek bir bütün" olan bir evren ortaya koyar. Bu bakış açısı daha sonra "klasik panteizm" olarak tanımlanmıştır (ve Hollandalı filozof Baruch Spinoza tarafından benimsenmiştir).[14]

 
Stoacı okulun üçüncü lideri olan Hrisippos, mantık üzerine 300'den fazla kitap yazmıştır. Eserleri kaybolmuştur, ancak mantık sisteminin ana hatları parçalardan ve tanıklıklardan yeniden oluşturulabilir.

Mantık

değiştir
Ana madde: Stoacı mantık

Zenon'un öğretmenlerinden biri olan Diodorus Cronus, Aristoteles'in terim mantığından büyük ölçüde farklı olarak terimlerden ziyade ifadelere veya önermelere dayanan ve günümüzde önerme mantığı olarak bilinen mantık yaklaşımını ilk kez ortaya koyan ve geliştiren filozof olarak kabul edilir. Daha sonra Hrisippos, stoacı mantık olarak bilinen ve Aristoteles'in Syllogistic'ine rakip olarak kabul edilen stoacı Syllogistic adında tümdengelimli bir sistem geliştirmiştir (bkz. Syllogism). Stoacı mantığa olan yeni ilgi, mantıktaki önemli gelişmelerin önermeler mantığına dayandığı 20. yüzyılda ortaya çıkmıştır. Susanne Bobzien şöyle yazmıştır: "Hrisippos'un felsefi mantığı ile Gottlob Frege'ninki arasındaki birçok yakın benzerlik özellikle dikkat çekicidir".[15]

Bobzien ayrıca, "Hrisippos, söz edimi teorisi, cümle analizi, tekil ve çoğul ifadeler, yüklem türleri, indeksler, varoluşsal önermeler, cümle bağlaçları, olumsuzlamalar, ayrışımlar, koşullular, mantıksal sonuç, geçerli argüman formları, tümdengelim teorisi, önermeler mantığı, modal mantık, zaman mantığı, epistemik mantık, önermeler mantığı, zorunluluklar mantığı, belirsizlik ve mantıksal paradokslar dahil olmak üzere bugün mantığın ilgilendiği hemen hemen her konuda mantık üzerine 300'den fazla kitap yazmıştır" demektedir.[15]

Kategoriler

değiştir

Stoacılar, her şeyin (τινά) olmasa da tüm varlıkların (ὄντα) maddi olduğunu kabul etmişlerdir.[16] Mevcut varlıkların yanı sıra dört cisimsiz (asomata) kabul etmişlerdir: zaman, mekân, boşluk ve söylenebilir.[17] Tümellere böyle bir statü tanınmazken, onların sadece 'var oldukları' kabul edilmiştir.[18] Böylece, Anaksagoras'ın (Aristoteles'in yaptığı gibi) bir cisim sıcaksa bunun sebebinin evrensel bir ısı cisminin bir parçasının cisme girmiş olması olduğu fikrini kabul ettiler. Ancak, Aristoteles'in aksine, bu fikri tüm kazaları kapsayacak şekilde genişlettiler. Dolayısıyla, eğer bir cisim kırmızıysa, bunun nedeni evrensel kırmızı cismin bir parçasının cisme girmiş olmasıdır.

Dört kategori olduğuna karar vermişlerdir.

  1. Töz (ὑποκείμενον): Şeylerin yapıldığı birincil madde, biçimsiz töz (ousia)
  2. Nitelik (ποιόν): Maddenin bireysel bir nesne oluşturmak için organize edilme şekli; stoacı fizikte, maddeyi bilgilendiren fiziksel bir bileşen (pneuma: hava veya nefes)
  3. Bir şekilde yerleştirilmiş (πως ἔχον): Boyut, şekil, eylem ve duruş gibi nesnenin içinde bulunmayan belirli özellikler
  4. Bir şekilde bir şeyle ilişkili olarak yerleştirilmiş (πρός τί πως ἔχον): Bir nesnenin diğer nesnelere göre zaman ve mekân içindeki konumu gibi diğer olgularla ilgili özellikler

Stoacılar kendi eylemlerimizin, düşüncelerimizin ve tepkilerimizin bize bağlı olduğunu ana hatlarıyla belirtmişlerdir. Enchiridion'un açılış paragrafı kategorileri şu şekilde belirtir: "Dünyadaki bazı şeyler bize bağlıyken, diğerleri değildir. Yargılama, motivasyon, arzu ve nefret yetilerimiz bize bağlıdır. Kısacası, her ne yapıyorsak kendimiz yaparız."[19] Bunlar bize bağlı olan ya da bizim gücümüz dahilinde olan bir alana işaret eder. Stoacı kategorilerin kullanımına ilişkin basit bir örnek Jacques Brunschwig tarafından verilmiştir:

Ben belli bir madde yığınıyım ve bu nedenle bir tözüm, var olan bir şeyim (ve şimdiye kadar hepsi bu); ben bir insanım ve bu bireysel insanım ve bu nedenle ortak bir nitelik ve özel bir nitelik ile nitelendirildim; oturuyorum ya da ayaktayım, belli bir şekilde yerleştirildim; çocuklarımın babasıyım, yurttaşlarımın yurttaşıyım, başka bir şeyle ilişkili olarak belli bir şekilde yerleştirildim.[20]

Epistemoloji

değiştir

Stoacılar bilginin akıl yoluyla elde edilebileceğini öne sürmüşlerdir. Gerçek yanlıştan ayırt edilebilir - pratikte yalnızca bir yaklaşım yapılabilse bile. Stoacılara göre duyular sürekli olarak duyumlar alır: nesnelerden duyular aracılığıyla zihne geçen ve burada hayal gücünde bir izlenim bırakan titreşimler (phantasiai) (zihinden kaynaklanan bir izlenime phantasma denirdi).[21]

Zihin bir izlenimi yargılama (συγκατάθεσις, synkatathesis) - onaylama ya da reddetme - yeteneğine sahiptir, bu da gerçekliğin doğru bir temsilini yanlış olandan ayırt etmesini sağlar. Bazı izlenimler hemen onaylanabilir, ancak diğerleri sadece inanç veya kanaat (doxa) olarak etiketlenebilecek çeşitli derecelerde tereddütlü onay elde edebilir. Açık bir kavrayışa ve kanaate (katalepsis) ancak akıl yoluyla ulaşırız. Stoacı bilgenin ulaşabileceği kesin ve gerçek bilgi (episteme), ancak kişinin kendi akranlarının uzmanlığı ve insanlığın kolektif yargısı ile kanaatini doğrulamasıyla elde edilebilir.

Fizik

değiştir
Ana madde: Stoacı fizik

Stoacılara göre evren, aktif ve pasif olmak üzere iki sınıfa ayrılan maddi bir akıl tözüdür (logos).[22] Pasif töz, "durgun, her türlü kullanıma hazır, ancak kimse onu harekete geçirmezse işsiz kalacağı kesin olan" maddedir.[23] Aktif töz, pasif töz üzerinde etkili olan akıllı bir esîr ya da ilkel ateştir:

Evrenin kendisi Tanrı'dır ve ruhunun evrensel dışavurumudur; aynı dünyanın akıl ve mantıkla işleyen yol gösterici ilkesidir, şeylerin ortak doğası ve tüm varlığı kucaklayan bütünlükle birlikte; sonra geleceğin önceden belirlenmiş kudreti ve zorunluluğu; sonra ateş ve eter ilkesi; sonra su, toprak ve hava gibi doğal halleri bir akış ve geçiş olan unsurlar; sonra güneş, ay, yıldızlar; ve her şeyin içinde bulunduğu evrensel varlık.

— Hrisippos, Cicero, De Natura Deorum, i. 39
 
Marcus Aurelius, Stoacı Roma imparatoru.

Her şey kader yasalarına tabidir, çünkü evren kendi doğasına ve yönettiği pasif maddenin doğasına göre hareket eder. İnsanların ve hayvanların ruhları bu ilksel ateşten yayılırlar ve aynı şekilde kadere tabidirler:

Evreni sürekli olarak tek bir öze ve tek bir ruha sahip tek bir canlı varlık olarak görün ve her şeyin nasıl tek bir algıya, bu tek canlı varlığın algısına atıfta bulunduğunu gözlemleyin ve her şeyin nasıl tek bir hareketle hareket ettiğini ve her şeyin nasıl var olan her şeyin işbirliği yapan nedenleri olduğunu; ipliğin sürekli dönüşünü ve ağın yapısını da gözlemleyin.

— Marcus Aurelius, Kendime Düşünceler, iv. 40

Bireysel ruhlar doğaları gereği bozulabilir ve "evrenin seminal aklına ("logos spermatikos") kabul edilerek ateşli bir doğaya bürünerek dönüşebilir ve yayılabilir".[24] Çünkü doğru akıl hem insanlığın hem de evrenin temelidir.

Stoacı teoloji kaderci ve natüralist bir panteizmdir: tanrı hiçbir zaman tam anlamıyla aşkın değildir ama her zaman içkindir ve doğa ile özdeşleştirilir. İbrahimi dinler tanrıyı dünyayı yaratan bir varlık olarak kişiselleştirirken, stoacılık tanrıyı evrenin bütünlüğüyle özdeşleştirir; Hindu varoluş anlayışına çok benzeyen stoacı kozmolojiye göre, sonsuz ve döngüsel olarak kabul edildiği için zamanın mutlak bir başlangıcı yoktur. Benzer şekilde, uzayın ve evrenin de ne başlangıcı ne de sonu vardır, aksine döngüseldirler. Şu anki evren, sonsuz sayıda evrenden önce gelen, yok olmaya ("ekpyrōsis", yangın) ve yeniden yaratılmaya mahkûm olan[25] ve bir başka sonsuz sayıda evren tarafından takip edilecek olan mevcut döngüdeki bir aşamadır. Stoacılık tüm varoluşu döngüsel, kozmosu da ebediyen kendi kendini yaratan ve kendi kendini yok eden olarak görür (ayrıca bkz. Ebedi dönüş).

Stoacılık evren için bir başlangıç ya da son varsaymaz.[26] Stoacılara göre logos, tüm evreni kaplayan ve canlandıran aktif akıl ya da anima mundi'dir. Maddi olarak düşünülmüştür ve genellikle tanrı ya da doğa ile özdeşleştirilir. Stoacılar ayrıca seminal akıldan ("logos spermatikos") ya da cansız maddede işleyen aktif aklın ilkesi olan evrendeki oluşum yasasından da söz ederlerdi. İnsanların her biri de evreni kontrol eden ve sürdüren ilksel ateş ve akıl olan ilahi logos'un bir parçasına sahiptir.[27]

 
Roma İmparatorluğu'nda yaşamış ve Neron'a danışmanlık yapmış stoacı filozof Seneca'nın bir büstü.

Etik

değiştir

Stoacı etiğin temeli, iyinin ruhun kendi durumunda; bilgelik ve özdenetimde yattığıdır. Bu nedenle kişi tutkulardan arınmak için çaba göstermelidir. Stoacılar için akıl, mantığı kullanmak ve doğanın süreçlerini anlamak anlamına geliyordu - logos ya da evrensel akıl, her şeyin doğasında vardı.[28] Yunanca pathos kelimesi kişinin çektiği acıları ifade eden geniş kapsamlı bir terimdi.[29] Stoacılar bu sözcüğü öfke, korku ve aşırı sevinç gibi pek çok yaygın duyguyu ele almak için kullanmışlardır.[30] Tutku, doğru muhakeme yapamamaktan kaynaklanan, zihindeki rahatsız edici ve yanıltıcı bir güçtür.[29]

Stoacı Hrisippos'a göre tutkular değerlendirici yargılardır.[31] Böyle bir duyguyu yaşayan kişi, kayıtsız bir şeye yanlış değer biçmiştir.[32] Her tutkunun kökeninde bir yargı hatası, yanlış bir iyi ya da kötü kavramı yatar.[33] Mevcut bir iyiye ilişkin yanlış yargı hazza yol açarken, şehvet geleceğe ilişkin yanlış bir tahmindir.[33] Gerçek olmayan kötülük hayalleri şimdiki zaman hakkında sıkıntıya veya gelecek için korkuya neden olur.[33] İdeal stoacı bunun yerine her şeyi gerçek değeriyle ölçer[33] ve tutkuların doğal olmadığını görür.[34] Tutkulardan özgür olmak, kendi kendine yeten bir mutluluğa sahip olmaktır.[34] Korkacak hiçbir şey olmaz, çünkü sadece kötülük mantıksızlıktır; öfke için hiçbir neden yoktur, çünkü başkaları size zarar veremez.[34]

Tutkular

değiştir

Stoacılar tutkuları dört başlık altında düzenlemişlerdir: sıkıntı, zevk, korku ve şehvet.[35] Bu tutkuların stoacı tanımlarına dair bir rapor Rodoslu Andronikos'un Tutkular Üzerine adlı eserinde yer almaktadır (çev. Long & Sedley, sf. 411, değiştirilmiş):

  • Sıkıntı (lupē): Sıkıntı, insanların depresyona girmeyi doğru bulduğu mantıksız bir kasılma veya kötü bir şeyin var olduğuna dair yeni bir düşüncedir.
  • Korku (phobos): Korku, beklenen bir tehlikeden irrasyonel bir kaçınmadır.
  • Şehvet (epithumia): Şehvet, mantıksız bir arzu veya beklenen bir iyinin peşinde koşmaktır, ancak gerçekte kötüdür.
  • Zevk (hēdonē): Zevk, mantıksız bir şişme veya insanların sevinmeyi doğru bulduğu iyi bir şeyin mevcut olduğuna dair taze bir düşüncedir.
Günümüz Gelecek
İyi Zevk Şehvet
Kötü Sıkıntı Korku

Bu tutkulardan ikisi (sıkıntı ve zevk) şu anda mevcut olan duygulara, ikisi de (korku ve şehvet) geleceğe yönelik duygulara atıfta bulunur.[35] Dolayısıyla, iyilik ve kötülük beklentisine yönelik sadece iki durum vardır, ancak bunlar şimdiki ya da gelecekteki olmalarına göre alt bölümlere ayrılmıştır:[36] Aynı sınıfın çok sayıda alt bölümü ayrı tutkular başlığı altında toplanmıştır:[37]

Sıkıntı: Kıskançlık, Rekabet, Şefkat, Kaygı, Yas, Üzüntü, Keder, Ağıt, Depresyon, Umutsuzluk.

Korku: Uyuşukluk, Utanç, İtimat, Şaşkınlık ve Yüreksizlik.

Şehvet: Öfke, Hiddet, Nefret, Düşmanlık, Gazap, Açgözlülük ve Özlem.

Zevk: Kötülük, Coşku ve Gösteriş.

Bilge kişi (sophos) tutkulardan (apatheia) özgür olan kişidir. Bunun yerine bilge kişi aklı başında olan iyi duygular (eupatheia) yaşar.[38] Bu duygusal dürtüler aşırı değildir ama aynı zamanda azalmış duygular da değildir.[39][40] Bunun yerine doğru rasyonel duygulardır. Stoacılar iyi duyguları neşe (chara), arzu (boulesis) ve ihtiyat (eulabeia) başlıkları altında sıralamışlardır.[32] Dolayısıyla, gerçek bir iyi olan bir şey mevcutsa bilge kişi ruhunda bir yükselme yaşar - neşe (chara).[41] Stoacılar iyi duyguları da alt bölümlere ayırmışlardır:[42]

  • Neşe: Keyif, İyi ruh hali
  • Arzu: İyi niyet, İyi karşılama, Değer verme, Sevgi
  • Dikkat: Ahlaki utanç, Saygı

İntihar

değiştir

Stoacılar, erdemli bir yaşam sürmelerini engelleyebilecek durumlarda,[43] örneğin şiddetli bir acıya ya da hastalığa maruz kaldıklarında,[43] bilge bir kişi için intihara izin verilebileceğini kabul etmişlerdir; ancak bunun dışında intihar genellikle kişinin toplumsal görevini reddetmesi olarak görülürdü.[44] Örneğin Plutarhos, tiranlık altında yaşamayı kabul etmenin Cato'nun bir stoacı olarak öz tutarlılığını (constantia) tehlikeye atacağını ve onurlu ahlaki seçimler yapma özgürlüğüne zarar vereceğini bildirir.[45]

Aşk ve cinsellik

değiştir

Erken dönem stoacılar cinsellik, romantik aşk ve cinsel ilişkiler konusundaki görüşleriyle geç dönem stoacılardan önemli ölçüde farklılaşmışlardır.[46] İlk olarak Zeno, evliliğin kaldırılacağı, eşlerin ortak olacağı ve erotizmin sevilen kişilerde erdemi geliştirmek için eğitici amaçlarla hem erkek hem de kız çocuklarla uygulanacağı, yasalarla değil aşkla yönetilen bir cumhuriyeti savunmuştur.[46][47] Bununla birlikte, evliliği kendi başına mahkûm etmemiş, aynı derecede doğal bir olay olarak görmüştür.[46] Aynı cinsiyetten olan ilişkilere olumlu bakmış ve bilge erkeklerin "ne sevilen biriyle sevilmeyen birinden, ne de bir kadınla bir erkekten daha az ya da daha fazla cinsel bilgiye sahip olmaması" gerektiğini savunmuştur.[47][48]

Zeno, cinselliğin nihai amacının erdem ve dostluk olması gerektiğini açıklığa kavuşturarak arzuya karşı sevgiyi tercih etmiştir.[47] Daha sonraki stoacılar arasında Epiktetos homoseksüel ve heteroseksüel cinselliğin bu alanda eşdeğer olduğunu savunmuş[48] ve yalnızca kişiyi yargıya aykırı davranmaya iten arzu türünü kınamıştır. Bununla birlikte, çağdaş pozisyonlar genellikle cinselliği tutkuyla eşitlemeye doğru ilerlemiş ve cinsel ilişkilere kendi başlarına hala düşman olmasalar da yine de öz denetimi korumak için bunların sınırlandırılması gerektiğine inanmışlardır.[46][48] Musonius tek doğal seks türünün üreme amaçlı seks olduğunu savunmuş, kadın ve erkek arasında eşli bir evlilik biçimini savunmuş[46] ve yalnızca zevk ya da sevgi için yaşanan ilişkileri doğal olmayan olarak değerlendirmiştir.[48]

Miras

değiştir

Yeni Platonculuk

değiştir

Plotinos hem Aristoteles'in hem de stoacıların Kategorilerini eleştirmiştir. Ancak öğrencisi Porfirios, Aristoteles'in şemasını savunmuştur. Bunu da onların metafiziksel gerçeklikler olarak değil, kesinlikle ifadeler olarak yorumlanması gerektiğini savunarak gerekçelendirmiştir. Bu yaklaşım, en azından kısmen, Aristoteles'in Kategoriler'deki kendi sözleriyle gerekçelendirilebilir. Boethius'un Porfirios'un yorumunu kabul etmesi, bunların skolastik felsefe tarafından kabul edilmesine yol açmıştır.[kaynak belirtilmeli]

Hristiyanlık

değiştir

Kilise Babaları stoacılığı bir "pagan felsefesi" olarak görmüştür;[49][50] yine de ilk Hristiyan yazarlar stoacılığın bazı temel felsefi kavramlarını kullanmıştır. Bunlara örnek olarak "logos", "erdem", "ruh" ve "vicdan" terimleri verilebilir.[26] Ancak paralellikler terminolojinin paylaşılması ve ödünç alınmasının çok ötesine geçmektedir. Hem stoacılık hem de Hristiyanlık dış dünya karşısında içsel bir özgürlük, insanın doğa ya da Tanrı ile akrabalığına dair bir inanç, insanoğlunun doğuştan gelen ahlaksızlığı -ya da "sürekli kötülük"-[26] ve dünyevi sahipliklerin ve bağlılıkların beyhudeliği ve geçici doğasına dair bir his ileri sürer. Her ikisi de kişinin insanlığının daha yüksek olasılıklarının uyandırılıp geliştirilebilmesi için şehvet ve kıskançlık gibi tutkular ve aşağı duygularla ilgili olarak Ascesis'i teşvik eder. Stoacı etki Milanolu Ambrosius, Marcus Minucius Felix ve Tertullianus'un eserlerinde de görülebilir.[51]

Modern

değiştir

"Duygularını bastıran veya sabırla katlanan kişi" olarak modern kullanım[52] Stanford Felsefe Ansiklopedisi'nin stoacılık ile ilgili girişinde "İngilizce 'stoical' sıfatının anlamı, felsefi kökenleri açısından tamamen yanıltıcı değildir" denmektedir.[53]

Stoacılığın 20. yüzyılda yeniden canlanması, 1971'de A. A. Long'un Problems in Stoicism adlı kitabının yayımlanmasına[54][55] ve 20. yüzyılın sonlarında erdem etiğine olan ilginin artmasına dayandırılabilir. Çağdaş stoacılık, 20. yüzyılın sonları ve 21. yüzyılın başlarında antik stoacılık üzerine yapılan bilimsel çalışmaların yayınlarındaki artıştan beslenmektedir. Bunun ötesinde, mevcut stoacı hareketin kökleri, akılcı duygusal davranışçı terapiyi geliştiren Albert Ellis'in[56] ve birçok kişi tarafından bilişsel davranışçı terapinin (BDT) ilk versiyonlarının babası olarak kabul edilen Aaron T. Beck'in çalışmalarına dayanmaktadır.

Psikoloji ve psikoterapi

değiştir

Stoacı felsefe, özellikle BDT'nin başlıca öncüsü olan Albert Ellis'in akılcı duygusal davranışçı terapi (ADDT) aracılığıyla modern bilişsel psikoterapi için orijinal felsefi ilham kaynağı olmuştur. Aaron T. Beck ve arkadaşları tarafından hazırlanan depresyon için orijinal bilişsel terapi tedavi el kitabında "Bilişsel terapinin felsefi kökenleri stoacı filozoflara kadar uzanmaktadır" denmektedir.[57] Epictetus'un Enchiridion'undan iyi bilinen bir alıntı, Ellis ve takipçileri tarafından geleneksel ADDT'nin ilk seansında çoğu danışana öğretilmiştir: "Bizi üzen olaylar değil, olaylar hakkındaki yargılarımızdır."[58]

Bu daha sonra BDT'ye yönelik diğer birçok yaklaşımın sosyalleşme aşamasında ortak bir unsur haline gelmiştir. Stoacılığın modern psikoterapi, özellikle de ADDT ve BDT üzerindeki etkisi Donald Robertson'ın The Philosophy of Cognitive-Behavioural Therapy (Bilişsel-Davranışçı Terapinin Felsefesi) adlı kitabında ayrıntılı olarak anlatılmıştır.[58] 20. yüzyılın başlarında birçok psikoterapist stoacılıktan etkilenmiştir, özellikle de İsviçreli nörolog ve psikoterapist Paul DuBois tarafından kurulan "rasyonel ikna" okulu, klinik çalışmalarında stoacılıktan büyük ölçüde yararlanmış ve danışanlarını ev ödevi olarak Genç Seneca'dan pasajlar çalışmaya teşvik etmiştir.

Modern stoacılık ve Üçüncü Dalga BDT'nin benzerlikleri de öne sürülmüş ve depresyon tedavisindeki gücüne dair bireysel raporlar yayınlanmıştır.[59] Kadim stoacılığın ilkelerinin insanın köken hikâyesine,[60] çevre eğitimine,[61] vejetaryenliğe[62] ve sürdürülebilir kalkınma, maddi tüketim ve tüketiciliğin modern zorluklarına uygulanmasına da ilgi duyulmuştur.[63][64][65]

Seamus Mac Suibhne, ruhani egzersizlerin uygulamalarını yansıtıcı uygulamalardan etkilenen uygulamalar olarak tanımlamıştır.[66] Stoacı ruhani egzersizler ile modern bilişsel davranışçı terapi arasında birçok paralellik tespit edilmiştir.[58] Filozof Pierre Hadot'ya göre, bir stoacı için felsefe sadece bir dizi inanç veya etik iddia değildir; sürekli uygulama ve eğitim (veya "askēsis") içeren bir yaşam biçimidir, sürekli uygulama ve kendini hatırlatmanın aktif bir sürecidir. Epiktetos Söylevler'inde üç tür eylem arasında ayrım yapmıştır: yargı, arzu ve eğilim.[67] Hadot bu üç eylemi sırasıyla mantık, fizik ve etik ile özdeşleştirir.[68] Hadot, Kendime Düşünceler'de "Her bir maksimin ya bu çok karakteristik topoi'lerden [yani eylemlerden] birini, ya ikisini ya da üçünü geliştirdiğini" yazar.[69]

Kaynakça

değiştir
  1. ^ Jason Lewis Saunders. "Stoicism". Britannica. 28 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ocak 2022. 
  2. ^ Sharpe, Matthew, Stoic Virtue Ethics 13 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Handbook of Virtue Ethics, 2013, 28–41
  3. ^ John Sellars. Stoicism, 2006, p. 32.
  4. ^ Becker, Lawrence C. (2001). A New Stoicism. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-1400822447. 8 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2023. 
  5. ^ Becker, Lawrence (2003). A History of Western Ethics. New York: Routledge. s. 27. ISBN 978-0415968256. 
  6. ^ Robertson, Donald (2018). Stoicism and the Art of Happiness. Great Britain: John Murray. 
  7. ^ Amos, H. (1982). These Were the Greeks. Chester Springs: Dufour Editions. ISBN 978-0802312754. OCLC 9048254. 
  8. ^ Gilbert Murray, The Stoic Philosophy (1915), p. 25. In Bertrand Russell, A History of Western Philosophy (1946).
  9. ^ Sedley, D. (2003) The School, from Zeno to Arius Didymus. In: B. Inwood (ed.) The Cambridge Companion to the Stoics. Cambridge University Press.
  10. ^ A.A.Long, Hellenistic Philosophy, p. 115.
  11. ^ a b Russell, Bertrand. A History of Western Philosophy, p. 254
  12. ^ a b Russell, Bertrand. A History of Western Philosophy, p. 264
  13. ^ Russell, Bertrand. A History of Western Philosophy, p. 253.
  14. ^ Charles Hartshorne and William Reese, "Philosophers Speak of God," Humanity Books, 1953 ch 4
  15. ^ a b Bobzien, Susanne (2020), Zalta, Edward N. (Ed.), "Ancient Logic", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Summer 2020 bas.), Metaphysics Research Lab, Stanford University, 26 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 18 Haziran 2023 
  16. ^ Jacques Brunschwig, Stoic Metaphysics in The Cambridge Companion to Stoics, ed. B. Inwood, Cambridge, 2006, pp. 206–32
  17. ^ Sextus Empiricus, Adversus Mathematicos 10.218. (chronos, topos, kenon, lekton)
  18. ^ Marcelo D. Boeri, The Stoics on Bodies and Incorporeals, The Review of Metaphysics, Vol. 54, No. 4 (Jun., 2001), pp. 723–52
  19. ^ Long, Anthony (2018). How to Be Free – An Ancient Guide to the Stoic Life (İngilizce). Princeton, New Jersey, USA: Princeton University Press. ss. 3. ISBN 0691177716. 
  20. ^ Jacques Brunschwig "Stoic Metaphysics", p. 228 in Brad Inwood (ed.), The Cambridge Companion to the Stoics, Cambridge University Press, 2003, pp. 206–232.
  21. ^ Diogenes Laërtius (2000). Lives of eminent philosophers. Cambridge, MA: Harvard University Press.  VII.49
  22. ^ Karamanolis, George E. (2013). "Free will and divine providence". The Philosophy of Early Christianity. Ancient Philosophies (1. bas.). New York and Londra: Routledge. s. 151. ISBN 978-1844655670. 
  23. ^ Seneca, Epistles, lxv. 2.
  24. ^ Marcus Aurelius, Meditations, iv. 21.
  25. ^ Michael Lapidge, Stoic Cosmology, in: John M. Rist, The Stoics, Cambridge University Press, 1978, pp. 182–183.
  26. ^ a b c Ferguson, Everett. Backgrounds of Early Christianity. 2003, p. 368.
  27. ^ Tripolitis, A., Religions of the Hellenistic-Roman Age, pp. 37–38. Wm. B. Eerdmans Publishing.
  28. ^ Graver, Margaret (2009). Stoicism and Emotion. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0226305585. OCLC 430497127. 
  29. ^ a b Annas 1994, s. 103
  30. ^ Annas 1994, ss. 103–104
  31. ^ Groenendijk, L.F.; de Ruyter, D.J. (2009). "Learning from Seneca: A Stoic perspective on the art of living and education". Ethics and Education. 4: 81-92. doi:10.1080/17449640902816277. ISSN 1744-9642. 2 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2023. 
  32. ^ a b Annas 1994, s. 114
  33. ^ a b c d Capes 1880, s. 47
  34. ^ a b c Capes 1880, s. 48
  35. ^ a b Sorabji 2000, s. 29
  36. ^ Graver 2007, s. 54
  37. ^ Cicero's Tusculan Disputations by J. E. King.
  38. ^ Inwood 1999, s. 705
  39. ^ Annas 1994, s. 115
  40. ^ Graver 2007, s. 52
  41. ^ Inwood 1999, s. 701
  42. ^ Graver 2007, s. 58
  43. ^ a b Don E. Marietta, (1998), Introduction to ancient philosophy, pp. 153–154. Sharpe
  44. ^ William Braxton Irvine, (2009), A guide to the good life: the ancient art of Stoic joy, p. 200. Oxford University Press
  45. ^ Zadorojnyi, Alexei V. (2007). "Cato's suicide in Plutarch AV Zadorojnyi". The Classical Quarterly. 57 (1): 216-230. doi:10.1017/S0009838807000195. 
  46. ^ a b c d e Hubbard, Thomas K. (2013). A Companion to Greek and Roman Sexualities. John Wiley & Sons. ISBN 978-1118610688. 
  47. ^ a b c Crompton, Louis (2009). Homosexuality and Civilization. Harvard University Press. ss. 66-67. ISBN 978-0674030060. 
  48. ^ a b c d Neill, James (2011). The Origins and Role of Same-Sex Relations in Human Societies. McFarland. ss. 210-213. ISBN 978-0786469260. 
  49. ^ Agathias. Histories, 2.31.
  50. ^ David, Sedley. "Ancient philosophy". E. Craig (Ed.). Routledge Encyclopedia of Philosophy. 11 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2008. 
  51. ^ "Stoicism | Definition, History, & Influence | Britannica". www.britannica.com. 28 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2023. 
  52. ^ Harper, Douglas (November 2001). "Stoic". etymonline.com, Online Etymology Dictionary. 19 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2006. 
  53. ^ Baltzly, Dirk (13 Aralık 2004). "Stoicism". Stanford Encyclopedia of Philosophy. 4 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2006. 
  54. ^ Long, A A (1971). Problems in Stoicism (İngilizce). Londra: Athlone Press. ISBN 0485111187. 
  55. ^ Problems in Stoicism. Philpapers. Athlone Press. 1971. 28 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2023. 
  56. ^ "REBT Network: Albert Ellis | Rational Emotive Behavior Therapy". www.rebtnetwork.org. 14 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2023. 
  57. ^ Beck, Rush, Shaw, & Emery (1979) Cognitive Therapy of Depression, p. 8.
  58. ^ a b c Robertson, D (2010). The Philosophy of Cognitive-Behavioural Therapy: Stoicism as Rational and Cognitive Psychotherapy. Londra: Karnac. ISBN 978-1855757561. 8 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2023. 
  59. ^ Evans, Jules (29 Haziran 2013). "Anxious? Depressed? Try Greek philosophy". 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2023. 
  60. ^ Whiting, Kai; Konstantakos, Leonidas; Sadler, Greg; Gill, Christopher (21 Nisan 2018). "Were Neanderthals Rational? A Stoic Approach". Humanities (İngilizce). 7 (2): 39. doi:10.3390/h7020039. 
  61. ^ Carmona, Luis Gabriel; Simpson, Edward; Misiaszek, Greg; Konstantakos, Leonidas; Whiting, Kai (December 2018). "Education for the Sustainable Global Citizen: What Can We Learn from Stoic Philosophy and Freirean Environmental Pedagogies?". Education Sciences (İngilizce). 8 (4): 204. doi:10.3390/educsci8040204. 
  62. ^ Whiting, Kai (11 Şubat 2019). "The Sustainable Stoic". Eidolon. 13 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2019. 
  63. ^ Whiting, Kai; Konstantakos, Leonidas; Carrasco, Angeles; Carmona, Luis Gabriel (10 Şubat 2018). "Sustainable Development, Wellbeing and Material Consumption: A Stoic Perspective". Sustainability (İngilizce). 10 (2): 474. doi:10.3390/su10020474. 
  64. ^ Modern Stoicism, Stoicon 2018: Kai Whiting on Stoicism and Sustainability, 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 29 Ocak 2019 
  65. ^ Gregory B. Sadler, A Conversation with Kai Whiting On Stoicism and Sustainability | Ideas That Matter Interview Series, 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 29 Ocak 2019 
  66. ^ Mac Suibhne, S. (2009). "'Wrestle to be the man philosophy wished to make you': Marcus Aurelius, reflective practitioner". Reflective Practice. 10 (4): 429-36. doi:10.1080/14623940903138266. 
  67. ^ Davidson, A.I. (1995) Pierre Hadot and the Spiritual Phenomenon of Ancient Philosophy, in Philosophy as a Way of Life, Hadot, P. Oxford Blackwells, pp. 9–10
  68. ^ Hadot, P. (1992) La Citadelle intérieure. Introduction aux Pensées de Marc Aurèle. Paris, Fayard, pp. 106–115
  69. ^ Hadot, P. (1987) Exercices spirituels et philosophie antique. Paris, 2nd ed., p. 135.

Konuyla ilgili yayınlar

değiştir

Birincil kaynaklar

değiştir
  • Cicero, Marcus Tullius (1945 c. 1927). Cicero : Tusculan Disputations (Loeb Classical Library, No. 141) 2nd ed. trans. by J. E. King. Cambridge, Massachusetts: Harvard UP.
  • Long, A. A., Sedley, D. N. (1987). The Hellenistic Philosophers: vol. 1. translations of the principal sources with philosophical commentary. Cambridge, England: Cambridge University Press.
  • Inwood, Brad & Gerson Lloyd P. (eds.) The Stoics Reader: Selected Writings and Testimonia Indianapolis: Hackett 2008.

Seneca

değiştir
  • Lucius Annaeus Seneca the Younger (transl. Robin Campbell), Letters from a Stoic: Epistulae Morales Ad Lucilium (1969, reprint 2004) 0140442103

Epictetus

değiştir
  • Long, George Enchiridion by Epictetus, Prometheus Books, Reprint ed., January 1955.
  • Gill C. Epictetus, The Discourses, Everyman 1995.
  • Harvard University Press Epictetus Discourses Books 1 and 2, Loeb Classical Library Nr. 131, June 1925.
  • Harvard University Press Epictetus Discourses Books 3 and 4, Loeb Classical Library Nr. 218, June 1928.

Marcus Aurelius

değiştir

Fragment collections

değiştir

Stoicorum Veterum Fragmenta is a collection by Hans von Arnim of fragments and testimonia of the earlier Stoics, published in 1903–1905 as part of the Bibliotheca Teubneriana. It includes the fragments and testimonia of Zeno of Citium, Chrysippus and their immediate followers. At first the work consisted of three volumes, to which Maximilian Adler in 1924 added a fourth, containing general indices. Teubner reprinted the whole work in 1964.

  • Volume 1 – Fragments of Zeno and his followers
  • Volume 2 – Logical and physical fragments of Chrysippus
  • Volume 3 – Ethical fragments of Chrysippus and some fragments of his pupils
  • Volume 4 – Indices of words, proper names and sources

Çalışmalar

değiştir

Dış bağlantılar

değiştir
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Stoacılık&oldid=33954218" sayfasından alınmıştır