Karaisaköyü

Karaisaköyü (Bulgarca: Чернолик, Çernolik), Bulgaristan'daki Silistre şehrinin Dulovo (Ak-Kadınlar) ilçesinde bulunan köydür. Osmanlı kitaplarında ismi Kara-ese-köyü gibi de geçer.

Karaisaköyü Karasököy
Köy
Чернолик
Arma
Takma ad: KaraEseköy
Silistre ilinin görünümü
Karaisaköyü Karaisaköyü'nün Bulgaristan'daki konumu
Ülke	Bulgaristan
İl	Silistre
İlce	Dulovo
Köy icin ilk belge	1676 yılı
Kurucu	Kara İsa
İdare
• Dulovo Belediyesi	Nevhis Mustfa (HÖH)
• Köy muhtarı	Beycan İsmail (HÖH)
Yüzölçümü
• Toplam	33.229 km²
En yüksek nokta	203,8 m (6.686 ft)
En alçak nokta	183,5 m (6.020 ft)
Nüfus  (2015)
• Toplam	1.492
Zaman dilimi	UTC+02.00 (DAS)
• Yaz (YSU)	UTC+03.00 (DAYS)
Posta kodu	7693
Alan kodu	+3598644
Plaka kodu	CC

Coğrafya

Karaisaköyü Bulgaristan'ın Deliorman bölgesindedir, Dulovo'ya 8,5 km uzaklıktadır.

Tarih

Köyde yaşayanlar Türk'tür, Karamanoğulları Beyliği'nin dağılmasından sonra bu topraklara geldiklerine inanılır. Köyden ilk olarak 1676'daki bir Osmanlı resmi demografik belgesinde söz edilmiştir. Köyün kurucusunun Balabanın oğlu İsa olduğuna inanılıyor. Balabanlar komşu köyün adıdır. Geçmişte, köyün ismi oraya ilk yerleşenin adını alırmış. Efsaneye göre Balabanın iki oğlu varmış, İsa ve Veli. İsa doğal su kaynağının olduğu nedeniyle köyün şimdiki konumuna yerleşip Karaisaköyü'nü kurdu. Veli ise Balabanların diğer tarafında bulunan yere yerleşip Karaveliköyü'nü kurdu. 1856 yılında köye Kırım Savaşı nedeniyle göçen, 4-5 aile Kırım Tatarları yerleşti.

1881 ve 1893 yıllarında yapılan nüfus sayımları köy için ayrıntılı bilgi veriyor. 1893'te köyde 572 erkek ve 559 kadın olmak üzere 182 hane ve 1131 kişi yaşarmış.

1913'ten itibaren Karaisaköyü Romanya'nın Güney Dobruca'yı işgali etmesi sonrası Rumen Çokoy devleti sınırları içinde kalır. Rumen tarafının izlediği saldırgan politika nedeniyle 1934-1936 yıllarında, 180 hane olan köyün 90 hanesi Türkiye'ye taşınır. Bunlar Yozgat'ın Sarıhamzalı ve Eskişehir'in Karadere mahallelerine yerleşir.

1940'ta Craiova Antlaşmasından sonra Karaisaköyü Bulgaristan'a iade edilir. 1950 yılında Sovyet tarzı kooperatif kurulması ve ardından toprakların zorla kolektif olması nedeniyle, 10 hane daha Türkiye'ye göçer ve köye 25-30 aile Bulgar ve 5-6 aile de çingene yerleştirilmiştir. 1978 yılında 10 hane daha göç eder, 1989'da ise Türklerin zorunlu Bulgar isim almaları nedeniyle daha 30 hane.

Ekonomi

Ekonomik olarak köy tarım odaklıdır, ana payı ise buğday, mısır ve ayçiçeği'dir. Son yıllarda çerez ve ayni zamanda havayolu endüstrisi için rafine yağ için kullanılan bir kabak türü de bakılmaktadır. Yetiştirilen ayrı tütün çeşitleri de Virginia, Burley ve Oryental'dır. Köyün yakınlarında bulunan meraların bulunması nedeniyle de hayvancılık büyük miktarda ilgi görüyor. En yaygın sığır (Holstein ırkı), sonra koyun ve az da keçi bakılmaktadır.

Köyün en önemli kuruluşu 120 kişiye iş veren "Josi" süt ürünleri fabrikasıdır.

Toprak ve iklim

Köyün bulunduğu alan geniş açıktır. Açık alan yapılandırması her yönden rüzgar erişimi belirler. Kış boyunca güçlü soğuk kuzeydoğu rüzgarı kar yağmasına neden olur. Yaz aylarında güçlü kuru rüzgarların ortaya çıkması sonucu erozyona neden olur.

Köyün arazisi verimlidir ve çoğunlukla kara toprağın hakim olduğu bir arazidir. Ormanlar gri orman toprakları ile kaplıdır.

Flora ve fauna

Geçmişte köyün alanı geniş yapraklı ormanlarla kaplıydı. Bugünümüzde, ormanların kesimi nedeniyle çok parçalanmıştır, hakim olan ağac türleri meşe, akasya, ıhlamur, ceviz ve kızıl meşedir. Alan kuş çeşitliliği açısından zengindir, aynı zamanda büyük ve küçük av hayvanları da vardır. Son yıllarda ormanların kesilmesi av hayvan miktarı çok keskin bir düşüşe neden olmuştur.

Dinler

Köyde yaşayanların çoğu Müslüman'dır. Bulgar aileler ise Ortodoks Hristiyan'dır.

Kültürel ve doğal zenginlikler

"Ludogorets – Çernolik" Futbol Kulübü 1965

Köyün çim futbol sahası da vardır. "Çernolik" Futbol Kulübünün uzun bir geçmişi vardır. "Ludogorets - Çernolik" isminin Türkçe çevirisi "Deliormanlı-Karaisaköyü" anlamına gelir. Bölgesel amatör şampiyonluğunda çok iyi sonuçlar vermiştir.

Köyde iki doğal göl vardır. Böme / Bölme gölü eski nehir yatağında bulunmaktadır, bu nehir bir zamanlar Tuna nehrine bağlıymış. Gölün derinliğini artırmak için insan müdahalesi ile batı kıyısına, baraj inşa edilmiştir. Ikincisi Kemik gölü adını tasıyan bir göldür - bu göl önemsiz ve küçüktür, genellikle kurudur ve sadece ağır yağmurlar sırasında doldurulur.

Köyün yakınında bulunan "Karaca" dağ evi ve aynı adı taşıyan park her yıl 1 Mayısta ilkbahar kutlamaları icin çevreden gelen ziyaretçilerin önemli bir kısmını toplar.

Düzenli etkinlikler

"Köyümün günü" – 9 Mayıs

Her yıl 9 Mayıs'ta "köyümün günü" teması altında kültürel etkinlikleri düzenlenmektedir. At yarışları ve güreşler etraftaki meraklıları bir yere toplar.

Diğer

Köyün camisi modern görünümü 1822 yılında almış, ama binanın çok daha eski olduğuna inanılmaktadır.

1942 yılında köy kütüphanesi açıldı, aynı yılda köyde ilk radyo yayını dinlenmiştir.

1954 yılında köye içme suyu çekilmiş ve 1962 yılında ilk siyah-beyaz televizyon izlenmiştir.

1969 yılında köyde ilk asfalt yolu yapıldı.

Yemekler

Köy mutfagı bahçede yetiştirilmiş ya da hayvanlardan alinabilinen ürünleri kullanımını karakterize etmektedir. Popüler yemekler: sütlü çorba, tavuk yahnisi, labada sarması, gözleme, pide, dızmana, keşkek, baklava, sütlac, aşure ve saire.

Transport

Köyden III-216 No. Ulusal Karayolu geçer. Bu karayolu Dulovo'yu II-21 No. Silistre - Rusçuk Cumhuriyet Yoluna bağlar. Köyün merkezinden III-2307 No. Ulusal Karayolu da ayrılmaktadır. Bu yol da Glavinica kasabasına bağlıdır. Düzenli otobüs hatları ve çok sayıda taksi vardır.