Türkiye'de hidroelektrik enerjisi

Türkiye'de hidroelektrik enerjisi, birincil enerji üretiminin %14'ünü, toplam tüketiminin %3,9'unu karşılamaktadır.[1]

Atatürk Barajı ve Hidroelektrik Santrali

Türkiye'nin enerji üretimi 32.229 bin TEP (ton eşdeğer petrol), hidrolik enerji üretimi 4.501 bin TEP 'tir. 114.480 bin TEP tüketimin 4.501 bin TEP'i (%3,9) hidrolikten sağlanmaktadır.

Türkiye'nin hidroelektrik enerji potansiyeli, dünyanın %5'ine, Avrupa'nın %16'sına karşılık gelir.[1] Potansiyel açısından Avrupa'da Norveç'ten sonra ikinci sıradadır. Türkiye'nin 47.947 MW/yıl (megawatt/yıl) hidrolik potansiyel gücün, 19.619 MW/yıl'lık bölümü yani %41,3'ü işletme halindedir. Yapılmakta olan 8.343 MW/yıl kapasiteli 256 hidroelektrik santralin devreye girmesi ile potansiyelin kullanımı %58,9'a çıkacaktır. Türkiye halen hidroelektrik potansiyelini ekonomik olarak kullanamamaktadır.

Türkiye'de iklime bağlı hidroelektrik üretimi yıldan yıla değişkenlik gösterir. Güneydoğu Anadolu Projesi hidrolik güç açısından önemlidir. Proje tamamlandığında 19 HES'den 7476 MW kurulu güç ve 27 milyar kWh/yıl (kilowatt.saat/yıl) elektrik üretilecektir.

Önemli Hidroelektrik Santralleri değiştir

Türkiye'deki bazı önemli hidroelektrik santralleri şunlardır:

Göl Yüzölçümü (km²) Kapasite(MW) Üretim Yer
Atatürk Barajı 817 2.400 8.900 GWh Adıyaman,Şanlıurfa
Keban Barajı 675 1.330 6.000 GWh Elazığ,Tunceli,Erzincan
Karakaya Barajı 298 1.800 7.354 GWh Malatya,Elazığ,Diyarbakır
Hirfanlı Barajı 262 128 400 GWh Ankara,Kırşehir
Altınkaya Barajı 118 700 1.632 GWh Samsun
Sarıyar Barajı 83 128 378 GWh Ankara, Eskişehir
Seyhan Barajı 67 54 350 GWh Adana
Kılıçkaya Barajı 64 124 332 GWh Sivas, Giresun
Aslantaş Barajı 49 133 569 GWh Osmaniye
Demirköprü Barajı 47 69 193 GWh Manisa
Karacaören Barajı 45 32 142 GWh Burdur,Isparta
Menzelet Barajı 42 248 515 GWh Kahramanmaraş

Kaynakça değiştir

  1. ^ a b YILMAZ, Mutlu (2012). "Türkiye'nin Enerji Potansiyeli ve Yenilenebilir Enerji Kaynaklarının Elektrik Enerjisi Üretimi Açısından Önemi" (PDF). Ankara Üniversitesi Çevrebilimleri Dergisi. 9 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 20 Kasım 2015.