Vikipedi

Kumuklar

Türk etnik grubu

Kumuklar (Kumukça: Къумукълар, Qumuqlar), Dağıstan, Çeçenya ve Kuzey Osetya'nın yerli halklarından bir Türk halkıdır[8][9][10], Kuzey Kafkasya'daki en büyük Türk halkıdır[11]. 1930'lara kadar Kuzey Kafkasya'nın hepsi halklanı ortak dili olan Kumuk dilini konuşuyorlar[12][13].

Kumuklar
Qumuqlar
Къумукълар
Kumyk architect Abdul-Wahab son of Mustafa.jpg
Önemli nüfusa sahip bölgeler
 Rusya 503 060 (2010)[1]
 Türkiye ~ 10 000 (2019)[2]
 Ukrayna 718 (2001)[3]
 Kazakistan 481 (2016)[4]
 Belarus 360 (2009)[5]
 Özbekistan 1 200 (2016)[6]
 Letonya 33 (2020)[7]
> 510 000
Diller
Kumukça, Rusça, Türkçe, Arapça
Din
İslam (Sünni)
İlgili etnik gruplar
Kırım Tatarları, Karaçaylar, Balkarlar, Nogaylar, Türk halkları, Kafkas halkları

Kumukların yerleşim topraklarına ve tarihi devlet oluşumlarına Kumukya (Kumukça: Къумукъ, Qumuq) denir.[14][15]

Nüfus ve yerleşimDüzenle

Kumuklar, Kafkasya'da Azerilerden sonra ikinci en büyük Türkçe konuşan halk, Kuzey Kafkasya'daki en büyük Türk halkı ve Dağıstan'daki üçüncü büyük halktır.

Geleneksel yerleşim bölgesi, Dağıstan Cumhuriyeti'nin bugünkü Hasavyurt İlçesi ve Çeçen Cumhuriyeti'nin Gudermes Bölgesi, Hazar Denizi'nin batı kıyısı, Dağıstan'ın eteklerindeki bölgeler, Kuzey Osetya Cumhuriyeti'nin Terek nehri boyunca uzanan bölgeleri, Çeçen ve Kabardey-Balkar Cumhuriyetleri ile Terek sıradağları'nı içeren Kumuk Düzlemidir.[16]

Rusya Federasyonu'nun konularına göre sayıDüzenle

2010 nüfus sayımına göre, Rusya'da 503,1 bin kişi yaşıyordu, bunların 431,7 bin kişi Dağıstan'da yaşıyordu.

 
2010 nüfus sayımına göre Kafkasya'da geleneksel ikamet bölgelerindeki Kumuk nüfusunun payı.
Rusya Federasyonu'nun konusu 2002 2010
Sayı Sayı
Dağıstan 365 804 431 736
Tümen Oblastı 12 343 18 668
Hantı-Mansiysk Özerk Okrugu 9554 13 849
Yamalo-Nenets Özerk Okrug 2613 4466
Kuzey Osetya 12 659 16 092
Çeçenya 8883 12 221
Stavropol Krayı 5744 5639
Moskova 1615 2351
Moskova Oblastı 818 1622
Astrakhan Oblastı 1356 1558
Rostov Oblastı 1341 1511
Volgograd Oblastı 895 1018

Bugün Türkiye'de devlet düzeyinde milliyetlerin resmi bir kaydı yoktur. 1994-1996 yılları arasında yapılan bağımsız bir araştırmaya göre, Türkiye'de Kumukların kompakt olarak yaşadığı 20'den fazla köy vardı.[17]

Coğrafi gruplarıDüzenle

Bugün Birkaç Kumuk grubu var:

  • Temir-Han-Şura (ya da Orta ya da eski adı Şavhallık) Kumuklar (Ancikale, Tarğu, Temir-Han-Şura, Kazanış)
  • Kuzey (Sulakdan) Kumuklar (Hasavyurt, Endirey, Yahsay)
  • Dağ yanı Kumuklar (Karabudağkent, Boynak, Heli, Paraul)
  • Kaytağ (Güney) Kumuklar (Başlı, Macalis, Kayakent, Alhocakent)
  • Terek nehir Kumuklar (Borağan, Güçükyurt)

EtnonimDüzenle

"Kumuk" etnoniminin kökeni tam olarak açık değildir. Çoğu araştırmacı (Bakikhanov, S. Tokarev, A. Tamay, S. Hacıyeva vd.) adını Kuman "Kimak" etnonim'den veya başka bir Kıpçak adı olan "Kuman"'dan türemiştir.[18]

Uslar'a göre, 19. yüzyılda Kuzey Kafkasya'da Kumuk veya Kumuk terimleri, ovanın Türkçe konuşan sakinlerini ifade etmek için kullanılmıştır. Dağıstan, Çeçenya ve İnguşetya'da sadece Kumuklar Kumuk terimleriyle anılırdı.[19]

B. Alborov , "kumuk" etnonimini Türkçe "kum" (kum, kumlu çöl) kelimesinden türetmiştir. Buna karşılık, Ya. A. Fedorov, 8.-19. yüzyılların yazılı kaynaklarına dayanarak, "Gumik - Kumyk - Kumuk" etnik adının Orta Çağ ile ilişkili yerel bir Dağıstan yer adı olduğunu yazdı.[20]

19. yüzyılın sonunun yazarı A. Starchevsky, kendisi tarafından derlenen sözlükte "Arıyak" Kumuk adını gösterdi. N. Marr, sırasıyla, Kumukların öz adı olarak "tüzlü(ler)" [düzlüler demek] bir etnonimni bahsetmiştir. P. Uslar'a göre, Kumyk dilinde, Kuzey Kumuklar "mıçığış" kelime ile ifade edildi, Çeçenya sınırındaki Miçik nehrinin adından (şu anda bu Çeçenlerin Kumuk dilindeki adıdır).[21]

Güney Kumukları kendilerini "haydaq qumuqlar", yani "Kaydağ kumuklar" olarak adlandırdılar.[18]

Rus, Avrupa ve Fars kaynaklarında Kumuklar "Dağıstan Tatarları"[22], "Kafkas Tatarları"[23], "Terek Tatarları"[24] (Tatarlar demek Türk millet) ve Çerkesler[25] olarak da biliniyordu.

Dağıstan'ın diğer halkları Kumukları ova / düz sakinleri olarak adlandırıyor.[26][27]

Kumuk adının geçtiği bir daha bir kaynak, Kâşgarlı Mahmud'un Divân-ı Lügati't-Türk adlı eseridir. Kâşgarlı Mahmud, Kumuk kelimesinin karşılığı olarak "Bir zaman yanında bulunduğum beylerden birinin adı" der. Anlaşılıyor ki Kumuk Türkleri, daha XI. yüzyılda kendi adlarıyla tarih sahnesindedirler.

EtnogenezDüzenle

Bilim adamları arasında Kumukların kökeni hakkında bir fikir birliği yoktur.

Konstantin Smirnov, 8-10. yüzyılların Kumuk ovasının nüfusunu, ülkenin mevcut sakinlerinin en yakın atası olarak kabul etti.[28] Kumukların kökenini Kıpçaklarla ilişkilendiren Semön Bronevsky, Kumukların 12-13. yüzyıllarda Kıpçaklarla birlikte Dağıstan'da ortaya çıktığına inanıyordu.

Klaprota göre, Kumuklar Dağıstan'da Hazarlarla aynı anda ortaya çıktı ve onlardan sonra burada kaldı, ve A. Vemberi'ye göre, Kumukların Dağıstan'a Hazarlarla aynı anda girmelerine izin verir, burada yaşlı bir nüfusla tanışır ve onunla birleşirler.[29] Kumukların Kuman öncesi tarihi de Kumuk folkloru tarafından kanıtlanmıştır. Hazar Kağanlığı'nın varlığından kaynaklanan atasözlerini ve atasözlerini korur.[30]

Başka bir Sovyet etnografı olan S. Tokarev, Kumukların kökenini, Pliny'nin MS 1. yüzyılda Kuzey Dağıstan sakinleri olarak bahsettiği "Kam" veya "Kamak" halkıyla ilişkilendirdi.

Rus oryantalist Vladimir Minorsky ve Norveçli bilim insanı Fridtjof Nansen, Kumukların Hazar kökeni hakkında yazdılar.[31][32]

Kumukların etnogenezinde çeşitli Türk boyları yer almıştır. Kumanya, sonra Altın Orda ve daha sonra Kafkasyalı Tümen Hanlığı'nın Türk kabileleri, ve Kipçaklar önce de Hun ve Ön Bulgar Türk kabileleri — güyen, tümen, as, çağar, sabir, barsil, sala, bürçebiy, döger, candar, borağan, oksungur, tork ve diğerleri.[33][34][35][36]

Rus dilbilimci N. Baskakov şunu yazdı:[37]

Etnik temeli Kıpçak-Oğuz-Bulgar aşiretleri ve kabileleri olan Karaylar, Kumuklar, Karaçaylar ve Balkarlar.

Plano Karpini, 13. yüzyılda Moğollar tarafından fethedilen Hazarya kabilelerinin “Komuk”, “Tarklar”, “Aslar” ve “Çirkaslar” adlarıyla anılmaktadır.[38]

Kumukların Kumuk ovası, Terek nehri yakası ve Dağıstan'ın en eski sakinleri olduğu görüşü daha sonraki araştırmacılar tarafından da desteklenmektedir: K. Kadiradzhiev[39], Y. Kulchik ve K. Dzhabrailov[40], A. Kandaurov[41], B. Ataev[42] ve M.-R. İbrahimov.[43]

Kraniolojik verilere göre, Dağıstan sakinleri arasında, kafatasının yapısına göre, ovanın yerli sakinleri ve her şeyden önce Kumuklar, Hun zamanının kafataslarına en yakın olanlardır.[44] Bu, Kumukların muhtemelen Hun krallığının nüfusunun doğrudan torunları olduğu varsayımını doğrular.[45]

TarihDüzenle

8. Yüzyıldaki Arap fetihleri sırasında Kumuklar, Hazar bölgesindeki nüfusun baskın çoğunluğunu oluşturdu. O zamanlar, Miçik Nehri havzasına zaten Kumukistan deniyordu. Kumuklar, Kuzey Kafkasya'daki Hazarların soyundan gelmektedir.[46]

Kumuk halkının yerleşim topraklarında, en ünlüleri Hunlar Krallığı, Hazar Kağanat, Tarğu Şavhallık olan birkaç devlet vardı. Kumukların Rusya ile ilişkiler da dahil olmak üzere büyük jeopolitik öneme sahip diğer önemli devlet oluşumları[47], Endirey Beyliği (Endirey'li Soltan-Mahmud'un derebeyliği)[48], Ötemiş Soltanat, Tümen Beyliği (Şavkal / Şevkal Tümen)[49], Borağan Beyliği[50],  Mehtulu Hanlığı'ydı[51], Boynak Beyliği ve diğerleri.[51]

 
Kafkasya haritasının bir parçası üzerinde, "Kumukların Ülkesi" (Kumuk Bölgesi) ve "Dağıstan Tatarları" (Kumuk Şavhallığı ve Kaytağ devletleri) F. Bandtre, Baskı C. Flemming, Głogów, 1855.

V. Pantühov yazdı[52]

"Antik çağlardan beri, Kumuklar dağcılar arasında büyük bir otoriteye sahipti ve Kumuk Kağanları ve Şamhallar genellikle Doğu Dağcılarının Transkafkasya Bölgesi'ne yaptıkları tüm savaşçı kampanyaların başında duruyorlardı. Yakın ve uzak seferleri sırasında Asya ile sık sık ilişki içinde olan ve kuzeyde Slav ve Turan kabileleriyle birleşen Kumukların ataları — Hazarlar, Kafkasya'nın çeşitli unsurlarıyla, onların bir parçası olan, doğal olarak Asya'dan Avrupa'ya ve geriye doğru kültürün iletkenleriydi. "

ŞavhallıkDüzenle

En büyük Kumyk devleti[53][54][55][56], 16. yüzyıldan beri Tarğu Şavhallığı idi[57] (ya da Şamhallık, Kumukça: Tarğu Şawhallıq) olarak bilinen idi. Şavhallığ'ın oluşum zamanı kesin olarak bilinmemektedir: bazı kaynaklar 8. yüzyılda Arap etkisinin olduğunu gösterir[58], diğer kaynaklara göre Şavhal hanlar Altın Orda kökenlidir[59]. Bazı kaynaklar ayrıca Şavhal hanedanlarının olası bir değişikliğine de işaret ediyor[60][61].

Timurlu Tarihçi Nizameddin Şami, Şavhal'ı Altın Orda'nın müttefikleri olarak adlandırdı. 1396'da Tohtamış'a karşı kazanılan zaferden sonra Timur, Shavhal'a karşı bir kampanya başlattı. Tarihçi Şarafaddin Yezdi şunları bildirdi: “İnatçı direniş yenildi, kaleler alındı, sakinler öldürüldü, ölümden bir tepe inşa edildi, şamhalın kendisi öldürüldü.” Timurlenk daha sonra Dağıstan'da Şamhal gücünün restorasyonuna katkıda bulundu[61][62]. Bir Osmanlı kaynağına göre, Timur'un oğlu Miran-Şah'ın Kara-Koyunlular'dan yenilmesinden sonra Kumuklar bağımsızlıklarını kazandılar ve Cengiz Han ailesinden bir şemhal seçtiler[62].

Ancak devlet, 16. yüzyılın sonunda, birkaç yarı özerk (örneğin Mehtulu, Erpeli, vb.) veya bağımsız (örneğin, Yahsay) beyliklerine bölündüğünde, kısmi parçalanmadan kaçınmadı[63]. 16-17. yüzyıllarda Şavhallık uluslararası arenadaki varlığı arttı. Şamhalların vasal mülklerinin sınırları bir zamanlar Kabardey'e kadar uzanıyordu[64][65]. Şavhal Dağıstan Valisi ve bir süre Derbent Hanı unvanını taşıyordu.

Avrupa'dan Asya'ya giden yollardan biri olarak Kumuk topraklarının elverişli stratejik konumu[66], Kumuk hükümdarlarının sık sık bir manevra politikası izlediği üç komşu imparatorluğun bölgesinde nüfuz mücadelesinin nedeni haline geldi.

Rus ve Safevî devletlerinin genişlemesiDüzenle

1560'larda, Gürcü kralı ve Kabardey prenslerinin istekleri nedeniyle Rus birliklerinin Şavhallık'a karşı sayısız seferi başladı. Komutan Çeremisinov, 1560'ta Tarğu'nun başkentini ele geçirdi ve yağmaladı. Kafkas Tümen Hanlığı, Şavhallık ile ittifak halinde, fethine umutsuzca direniyor, ancak 1588'de, Hanlığın başkentinin bulunduğu yerde Rus Terki kalesi kuruldu. Tümen hükümdarı Soltaney, Endirey hükümdarına kaçtı.

1594'te Kvorostinin'in Dağıstan Seferi[67] gerçekleşti; bu sırada Rus birlikleri, Terek Kazakları Tarğu'ya aldı, ancak orada Kumuklar tarafından engellendi ve Terki'ye çekilmeye zorlandı, bu da bir uçuşa dönüştü.

1604-1605'te Buturlin'in "Şevkal Kampanyası" olarak bilinen Dağıstan Seferi donatıldı. Karaman sahasındaki Rus birliklerinin, Şavhal hanedanının Soltan-Mahmud'un temsilcisi tarafından yönetilen Kumuklar tarafından birleştirilen Dağıstan kuvvetlerine karşı yenilgisinin bir sonucu olarak bir dizi kampanya başarı ile taçlandırılmadı. Karamzin'e göre, Rus devletinin Kuzey Kafkasya'nın doğu kesimindeki genişlemesi 118 yıl boyunca durduruldu[68], ancak Kafkasya'da bir yer edinme girişimleri devam etti.

1649 veya 1650'de Çoban-Murza, Nogay ile Şavhallık'a göç etti. Rus hükümeti 8.000 kişilik bir orduyu Rusya'nın vassallarıyla birlikte Nogayları geri göndermeye zorlaması gereken Şavhallık'a gönderdi, ancak Surhay III. Şavhal Rus ordusuna saldırdı ve Germençik Savaşı'nda Rus ordusunu yendi[69].

1651 ve 1653'te Kumuklar, Safevî devletinin birlikleriyle birlikte Rus Sunja kalesini yok etti. Bununla birlikte, bu arada, 1646'da Şah Abbas II, Kumuk topraklarında bir kale inşa etmek için ilk girişimi yaptı, bu da Kumuk Surhay III. Şavhal'ın öfkesine ve onun kesin olarak reddetmesine neden oldu:[70]

Şahın Kumuk topraklarında şehirler inşa etmesi asla olmadı

1658'de Surhay, Kaytag usumi Rüstem ile birlikte İranlılara karşı savaştı, ancak yenildi. Yine de Farslar ağır kayıplara uğradılar ve Kumukya'daki kalelerin inşası terk edilmek zorunda kaldı[71].

Çarın 1714'te I. Petrus'a verdiği raporlara göre, Farslar Kumuk prenslerine ve Şavhallara "... haraç gibi maaşlar" ödediler[72].

MüttefiklerDüzenle

Şavhal Çopan, Osmanlı İmparatorluğu vatandaşlığını kabul etti ve 1578-1590 Osmanlı-Safevi savaşlarına Osmanlıların yanında katıldı[73].

Dağıstan, Tümen ve Tarğu mülkleri müttefikti ve Kırım hanlarının hanedanının temsilcileri için bir sığınaktı[74]. 15. yüzyıldaki "Gerey Han'ın kroniklerine" göre, Kırım tahtının kaybedenlerinden biri olan Gerey Han, Dağıstan'a kaçtı. 1536'da taht mücadelesinde Sahib-Gerey'in rakibi olan Islam-Gerey, Kumukya'da saklanıyordu. 1580'lerde Murad-Gerey, birincinin kızıyla evlenerek Şamhal'a kaçtı. 17. yüzyılın ilk üçte birinde Şagin-Gerey Kumuk'a gitti. IV. Muhammed-Gerey, tahttan ikinci kez indirildikten sonra, Tarğu Şamhallığın belirli bir hükümdarıydı ve hatta Kumukyadaki Pirbay köyünün adını Bahçesaray (Kırımnı başkenti gibi) olarak değiştirdi. 16. yüzyılın ortalarında, Korkunç İvan'a bir mektupta Kırım Han, Kumuklar ile bir ittifak hakkında yazdı.

1591'de Han Gazi-Gerey, Moskova kampanyasını Moskovanın Tümen ve Şavhal'ın mülklerine genişlemesinin intikamı olarak açıkladı. Golitsin'in Kırım'daki ikinci kampanyası sırasında, Selim-Gerey'e yardım etmek için Kafkasya'dan elli bin Kumuk, Çerkes ve Yaman-sadak Nogaylar geldi.

Kumuklar, Kırım garnizonlarında görev yaptı. Evliya Çelebi'ye göre, Cincik ve Kuban nehirlerinin birleştiği yerde bulunan Şad-Kermen kalesinde, “tüm Kabardey beylerinin” İslam'a dönüşmesi sayesinde “100 Kumuk atlısı” görev yaptı.[74]

I. Peter ile savaşlarDüzenle

1722-1723'te Rus İmparatoru I. Peter, İran kampanyasını donattı. Hedeflerden biri, Şavhal Hazar mülklerinde bir yer edinmekti. Endirey mülkiyeti, Rus ordusuna karşı çıkan ilk kişi oldu. Yenilgiye rağmen, Kumuklar düşmana ağır kayıplar verdi ve bu da imparatoru şok etti[75]. Ötemiş Sultanlığı'nın feodal mülkiyeti, İnçe Nehri'ndeki savaşta Peter'e şiddetli bir direniş gösterdi. Peter o zaman dedi[76]:

“Bu insanların savaş sanatı hakkında bir fikri olsaydı, o zaman tek bir ulus onlarla silahlanamazdı”.

Tarğu Şavhallığı ilk başta Rus yanlısı bir tutuma bağlı kaldı, ancak Rus kalesinin inşasından sonra Rusya'ya karşı çıktılar. Kumuk şemhalleri artık komşularını 1605'teki gibi birleştiremediler ve büyüyen Rus kuvvetlerine karşı mücadelede yalnız kaldılar[77].

Rusya'nın sık seferlerinin bir sonucu olarak, Rusya'ya resmi katılımı 1813'te Gülistan Barışı ile güvence altına alınan geniş devletten yalnızca küçük mülkler kaldı.[78]

Kafkas SavaşıDüzenle

Kafkas Savaşı sırasında öne çıkan Rus General Grigoriy Philipson, Kumuklar hakkında şunları yazmıştır[79]:

Profesör Yazıkov askeri coğrafya derslerinde bize her ikisini de vaaz etmesine rağmen, Kafkasya ve Kafkas Savaşı hakkında belirsiz bir fikrim vardı; ama ona göre bir şekilde Kumukların bizim için en cesur ve en düşman kabile olduğu ortaya çıktı.

Kumuklar, Şeyh Mansur'un ayaklanmasında geniş yer aldı. Kumuk prensi Ali-Soltan Çöpalav, Mansur ile birlikte birkaç kez Kizlyar'a saldırdı. Tatartüp yakınlarındaki belirleyici savaşta Kumuklar bizzat Şeyh Mansur[80] tarafından komuta edildi. Mansur'un diğer müttefikleri Hasbulat Kazanışlı (Bammatulu beylikni sahibi) ve Kazbek Umaş idi. Genel olarak, Şavhallık'da ve Kumuk düzleminde en az beş ayaklanma meydana geldi: Dağıstan'da 1818-1822'deki Rus karşıtı ayaklanma, sırasında Zasulak Kumuklar ve Mehtulu Hanlığı'nın yenilgiye uğratıldığı[81], 1823'teki Şavhallık ayaklanması[82], 1825'te Beybulat Taymiyev'i destekleyen ayaklanma[83], 1831'deki Şavhallık ayaklanması[84], 1831'deki Kumyk düzlemindeki ayaklanma[84] ve 1843'teki Şavhallık ayaklanması[127][85]. Dubrovin'e göre,

"Şamhal halkı aynı zamanda Kazi-mulla'nın öğretilerinin ilk takipçileriydi ve onun silahlı kuvvetlerinin ilk çekirdeği olarak hizmet ettiler".[86]

Ayrıca, 1844'te Kumuk uçağında bir ayaklanma ve 1855'te Kumukların genel bir ayaklanması hazırlandı[87]. Dağıstan 1877-1878'deki ayaklanmada Güney Kumukya'nın Başlı köyü katıldı.

Rus devleti tarafından direnme girişimleri nedeniyle Kumuk köylerinin yıkılmasına ve yıkılmasına rağmen[88], Kumuk Ovası komşuları tarafından çıkar veya siyasi çıkarlar için saldırıya uğradı. Örneğin, 1830'da Çeçen lider Avko, İmam Gazi-Muhammed'in ordusuna katılma bahanesiyle bir müfreze toplayarak, son anda gerçek niyetini, "Endirey şehrini yenmek ve hırsızlık için veya sürüleri Kumuklardan çalmak", açıkladı, ancak bu durumda müfreze hayal kırıklığı içinde dağıldı[89]. Gazi-Muhammed, Kumuk topraklarını harap ederek onları dağlara gitmeye ve hareketinin bir parçası olmaya zorlamaya çalıştı[88].

Kafkasya İmamatın Kumuk liderleriDüzenle

Dağıstan ve Çeçenya İmamı Şamil muhtemelen Kumuk kökenliydi.[90][91][92]

Kumuklar şunlardı: Çeçen direnişinin lideri ve İmam Şamil'in müdiri (naiplerin üstünde) Taşav-Hacı[87][93][94][95]; Dağıstan'daki erken ayaklanmaların liderleri Sultan Ahmed Han Avarlı (Mehtulu Han ailesinden, ve 1802'den beri Avar bölgesini Hanı, 1819-1822'de Dağıstan'daki ayaklanmanın organizatörü[96]); Hasan Han Mehtululu (1819-1822 Mehtulu ayaklanmasının organizatörü)[96]; 1824 ve 1834'te 'daki ayaklanmaların organizatörü, İmam Gazi-Muhammed (Tarğulu Şavhallıknı taht varisi) naibi Umalat-bek Boynaklı[97][98]; İmam Gazi-Muhammedʼnin naibi İrazibek Kazanışlı[99]; Şamilʼnin sırdaşı ve naibi İdris Endireyli[100]; İbrahim el-Gimri naibiʼnin yardımcısı, "murtazaketlerin" — yani Şamil'in kişisel muhafızı'nın yüzbaşısı — Şangirey Muselimavullu (lakaplı Ova Aslanı)[101]; Şamilʼnin Büyükelçi İbrahim Han Oğlu (Kumuk Han Oğlu); Şamilʼnin naibi Muhammed-bek Tarğulu[102]; Başir Aşılı Yahsaylı (1858'deki İnguş ayaklanmasının liderlerinden biri)[103].

Ayrıca Kumuklar, İmam Şamil'in "murtazaketlerinin" (kişisel muhafızları) çoğunluğunu oluşturuyordu[104].

Şavhallığʼın ve Kumuk bölgesinin kaldırılmasıDüzenle

Kafkas Savaşı'nın sona ermesiyle 30 Aralık 1869'da Terek bölgesinin Kumyk ilçesi (Kuzey, Zasulak Kumukya) kaldırılmış ve Hasavyurt ilçesi olarak adlandırılmıştır. Biraz önce, 13 Ağustos 1867'de, Kumuk devletinin sonu olarak kabul edilebilecek Tarğu Şavhallığı kaldırıldı[105][105].

Kumuk topraklarının kolonizasyonuDüzenle

Çarlık ve Sovyet hükümeti, 18. yüzyılın sonları - 19. yüzyılın başlarından itibaren Kumuk topraklarını diğer halklarla birlikte yerleştirme politikası izledi.

Kumuklar, Kaçkalık ve Avuh bölgelere yerleştiler ve sahip oldular, bunlar yavaş yavaş Çeçenler[106][107][107] tarafından yerleştirildi. Salatavyaʼya Avarlar çıktılar. Mesala, 1811'de Tormasov, "Çeçenleri dağları uçakla terk etmeye ikna etmeyi" emretti.[108]

Kafkasya valisi Vorontsov, Kumukların mülklerini "sömürgeleştirme" politikasını, yine Çeçenler tarafından, "Kumukların bunlar üzerinde hiçbir hakkı olmadığını" öne sürerek izledi[109]. Zaten 70'lerin sonlarında, Gerzelavul'dan Endirey'e kadar Hasavyurt bölgesinin tüm güney kesiminde Çeçenler yerleşti. 1870'ten 1877'ye kadar bölgedeki Çeçenlerin sayısı 5.912 Avuklular'dan 14.000 Çeçen'e yükseldi ve 1897'de 18.128'e yükselmeye devam etti[110].

Terek-Sunja arasındaki Kumukların mülkleri kaybedildi ve Kumuk nüfusu ile birlikte şimdi Çeçenya'nın bir parçası oldu[111][112].

1850'lerde, Terek bölgesinin Kumuk ilçesinin Kumuk prensleri, toprakların yarısından Kumuk nüfusu lehine gönüllü olarak vazgeçti, ancak ilgili hakları teyit eden belgeler sadece şehzadelere ve uzdenlere verildi ve nüfusun geri kalanına çıkarılmadı. Yerel yetkililer, çeşitli bahaneler kullanarak yeni gelenleri kendi Kumuk topraklarına yerleştirdi. Kumuk halkının haklarını ihmal etme politikasının 1907'de devam ettiği kaydedildi[113].

Daha Sovyet döneminde, Dağıstan'ın başkanı Avar Daniyalov, ulusal özerkliklerin eksikliğini ve komşu halkların Kumuk topraklarına yeniden yerleştirilmesini haklı çıkarmak için şunları yazmıştı[113]:

    “Öncelikle ekonomik nedenlerle bunu yapmak gerekliydi. En azından Dağıstan'ın ana halklarına (Avarlar, Darginler, Kumuklar, Lezginler, Laklar, Tabasaranlar) ulusal özerklik verilmesine karar verilirse, Dağıstan'ın ana zenginliği (ekilebilir arazi, meralar) Kumuklar'a gidecekti, çünkü onlar kendi topraklarında bulunuyorlardı... İkinci olarak, siyasi ve etnik hususlar dikkate alındı. Yani, varlıklarının tüm tarihinde Avarlar genel bir devlet eğitimine sahip değildi ... "

Kumuk ilçesi ve Şavhallığ'ın kaldırılmasından bu yana Kumukların kendi ulusal cumhuriyetleri ve hatta tek etnikli bölgeleri bile olmadı. Çarlık döneminde başlayan ve SSCB yıllarında güçlenen Kumuk topraklarının iskan politikası, günümüz Dağıstan Cumhuriyeti'nde de devam etmektedir. 20. ve 21. yüzyılın başlarında, Kumuk yerleşiminin toprakları önemli ölçüde azaldı, Kumyk etnik grubu, şimdi Avarlar, Darginler, Laklar ve Çeçenler'in yaşadığı yerli topraklarda bir azınlık haline geldi[114].

Ekim Devrimi, Kuzey Kafkasya CumhuriyetiDüzenle

 
Haydar Bammat, 20. yüzyılın seçkin bir Kuzey Kafkas siyasi figürü, Dağlık Cumhuriyet'in kurucularından biri, yazar ve yayıncı, İslam tarihi üzerine Visages de l'Islam kitabının yazarı.

Ekim Devrimi yıllarında Kumuk entelijansiyası Kuzey Kafkasya Cumhuriyeti'nin yaratılmasında aktif rol aldı. Prens Raşit Han Kaplan kurucularından, devletin ana ideologlarından birisi ve İçişleri Bakanıydı, Haydar Bammat Dışişleri Bakanıydı, Savaş Bakanı Prens Nuhbek Şavhal Tarğulu idi, Zubayır Temirhan Birlik Konseyi başkanıydı (“Birlik Meclisi”, parlamento), ve başka kilit bakanlar.

MuhacirlikDüzenle

Kumuklar ve Türkiye arasında her zaman yakın bağlar olmuştur, örneğin bugün güney Kumuklar, görünüş ve lehçede güçlü bir Oğuz unsuruna sahiptir.[115]

15. yüzyılda, erken Kumuk şairi Ummu Kamal Türkiye'ye taşındı.[116] 16-17. yüzyıllarda Özdemir Paşa ve onu ulanı Osman Paşa belki Dağıstan Türklerden, demek Kumuklardan, geliyor[117][118].

18-19. yüzyıllarda. Kumukların Osmanlı İmparatorluğu'na hem zorunlu hem de gönüllü olarak yeniden yerleştirilmesi (muhacirlik) vardı[119][120].

1920'lerde Bolşeviklerin iktidara gelmesiyle birlikte Türkiye'ye yeni bir göçmen dalgası geçti[121]. O yılların yerleşimcileri arasında ünlü Dağıstan figürü Aselderhan Kazanalp (1855-1928), Prenses Cahbat Tarğulu, Prens Asadullah Ahmathan Usumi[121], Prens Raşit Usumi vardı, Prens Orhan Tarğulu (Türkiyede profesör Orhan Şamhal[122]) ve diğerleri. Raşit Usumi daha sonra Biga şehrinin yönetiminin başına geçti, ve orada adının bir caddeye verildiği, onu oğlusu Fethi Usumi de sonra Biga bakanı oldu, ve gazeteci Sadullah Usumi — Raşitni başka bir oğlusudur.[123][124]

Türkiye'deki başka muhacirlerden — Ahmet Saib Kaplan[125], Baha Sait Bey[126].

Bazı Muhacirler, şu anda bile birkaç düzine Kumuk ailesinin bulunduğu Suriye ve Ürdün'e taşındı[127]. Örneğin, Suriye'deki Deir-Ful köyü, 1878-1880'lerde Ötemiş, Başlıkent ve Karabudağkent'ten güney Kumuklar tarafından, daha sonra kuzey Kumukya'dan (Köstek) Kumuklar ve diğer Dağıstan halklarının temsilcileri tarafından kuruldu[128].

Diğer göçmenler arasında ünlü Iraklı fotoğrafçı Murad al-Dağıstani [az] (Murad Acamat)[129] ve önde gelen Pakistanlı mimar Nasreddin Murathan [az][130] yer alıyor.

DemografiDüzenle

1795'te Rus İmparatorluğu'nun tahminleri, Şamhal topraklarında (Kumyks dışındakiler dahil) 100 bin kişilik bir sayı veriyor. 1833'te kaba tahminler, Rus İmparatorluğu'nun etki alanlarında yaklaşık 88 bin Kumuk olduğunu gösterdi. 1866'da Kafkas Savaşı'nın sona ermesinden sonra, bazı tahminler 78 bin civarında gösterdi. 1886, 1891 ve 1897'de buna göre - 88, 108, 83 buna göre, 1916'da - 98 bin. 1926 Sovyet nüfus sayımı 88 bin gösterdi. Böylece, neredeyse bir asırdır, savaşlar, Rusya'nın fethettiği topraklardan göçler ve hastalıklar nedeniyle herhangi bir büyüme belirtisi yok.[131][132][133][134][135]

Rusya'dan EtnosidDüzenle

Stalin hükümetinin kararıyla 12 Nisan 1944'te tarihi Kumuk başkenti Tarki ve komşu köylerin Kumuk nüfusu tamamen Orta Asya SSR'lerine sürüldü (Çeçenler, Karaçaylar, Balkarlar ve Kırım Tatarları da sürüldü). Gerekçe olarak, bölgeye iskân edilen dağ halklarının "tarımsal ihtiyaçlara araziyi boşaltmak" olduğu belirtildi. Rus hukukundaki tarihi sicile rağmen sınır dışı etme, Rus hükümeti tarafından hala kabul edilmiyor. Bu olayın bir sonucu olarak, yerel halk yıllarca eski başkenti Tarki'yi kaybetti ve bu da Kumyk kültürel mirasının çoğunun kalıcı olarak yok olmasına yol açtı.[136]

UNPO, Kumyks'in üyeliğini şöyle tanımlıyor:[137]

Sovyet işgali altında, bir etnokırım politikası uygulandı ve Kumuk hareketlerinin liderleri bastırıldı, zulüm gördü ve öldürüldü. Tek kültürlü tarımın başlaması, toprağın sömürülmesi ve ormansızlaşma, bölgede ekonomik ve ekolojik bir krize yol açtı. Buna ek olarak, Kumuk halkı kültürlerini koruyamadılar, örneğin dillerini geleneksel Arap alfabesiyle yazma veya dillerini okullarda öğretme hakları reddedildi. UNPO üyeliği sırasında Kumuk halkı, Dağıstan Cumhuriyeti'nde bir idari reformu savundu ve ulusal özerklik biçiminde kendi kaderini tayin hakkını aradı. Ayrıca geleneksel yaşam tarzlarını, kültürlerini ve geleneklerini korumaya çalıştılar.

Kumukların sınır dışı edilmesini gerçekleştiren Dağıstan'ın komünist lideri, Dağıstan'ın etnik olmayan idari sınırını bu şekilde gerekçelendirdi.[138]

“Birincisi, [Dağıstan'ı etnik olmayan bir ilkeyle bölmek anlamında] bunu ekonomik nedenlerle yapmak gerekliydi. En azından Dağıstan'ın ana halklarına (Avarlar, Dargins, Kumyks, Lezgins, Laks, Tabasarans) ulusal özerklik verilmesine karar verilirse, Dağıstan'ın ana zenginliği (ekilebilir arazi, meralar) Kumyks'e gidecekti, çünkü onlar kendi topraklarında bulunuyorlardı... İkinci olarak, siyasi ve etnik hususlar dikkate alındı. Yani, varlıklarının tüm tarihinde Avarların birleşik bir devlet varlığı yoktu ... "

TürkofobiDüzenle

1925'te Rus bilgin Nikolay Trubetskoy, Rusya'nın Kumuklar ile ilgili politikasını açıklayabilecek görüşlerini dile getirdi:[139]

Kumyk, neredeyse tüm Kuzey Kafkasya'nın (Hazar Denizi'nden Kabardey dahil olmak üzere) "uluslararası" dilidir, Azerice, Transkafkasya'nın çoğuna (Karadeniz kıyıları hariç) ve ayrıca Türkiye, Ermenistan, Kürdistan ve Kuzey İran'a hakimdir. . Bu dillerin ikisi de Türkçedir. Unutulmamalıdır ki, ekonomik hayatın yoğunlaşmasıyla birlikte "uluslararası" dillerin kullanımı o kadar önem kazanmıştır ki, ana dillerin yerini almıştır: Dağıstan'ın güney bölgelerinin birçok bölgesi şimdiden tamamen "Azerbaycanlaştırılmış" hale gelmiştir. Dağıstan'ın böyle bir Türkleştirilmesine izin vermek Rusya'nın çıkarına pek de uygun değil. Ne de olsa Dağıstan'ın tamamı Türk olursa, o zaman Kazan'dan Anadolu'ya ve Kuzey İran'a kadar sürekli bir Türk kitlesi olacak ve bu da ayrılıkçı, Rus düşmanı bir önyargı ile Pan-Turan fikirlerinin gelişmesi için en uygun koşulları yaratacaktır. Dağıstan, Avrasya'nın bu bölümünün Türkleşmesine doğal bir engel olarak kullanılmalıdır.

DiliDüzenle

Kumuklar, Türk dillerinin Kıpçak grubunun Kıpçak-Polovtsian alt grubuna ait olan Kumuk dilini konuşurlar. Bununla birlikte, Kumuk dilinin çekirdeği 7-10. yüzyıllarda oluşmuştur. Hazar devletinin bağırsaklarında ve Hazar-Bulgar substratı üzerinde oluşturulmuş ve ardından Oğuz-Kıpçak substratının üzerine empoze edilmiştir. 1930'lara kadar, Dağıstan'dan Kabardey'e kadar, Kuzey Kafkasya'nın geniş bir bölgesinde ortak lingua franca idi.[140][141][142][143]

Kumuk dili, Dağıstan ve Kuzey Kavaz'ın eski yazılı edebi dillerinden biridir. 20. yüzyıl boyunca, Kumuk dilinin yazımı dört kez değişti: 20'li yılların başında geleneksel Arap yazısı değiştirildi, 1929'da önce Latin alfabesi ve ardından 1938'de Kiril alfabesi (Kiril alfabesi) ile değiştirildi. ayrıca 40'lı 50'li yılların başında reform yaptı).

Kumuk diline en yakın diller Karaçay-Balkarca, Kırım Tatarcası ve Karaycadır[190]. N. A. Baskakov, Codex Cumanicus yazılı anıtına dayanarak modern Karayca, Karaçay-Balkarca, Kumukca, Kırım Tatarcası ve Memluk Kıpçaklarının dilini Kuman diliyle bir gruba dahil etti. A. N. Samoilovich de Kuman dilini Karaçay-Balkarca ve Kumyk diline yaklaştırdı.[144]

Kumuklar arasında Rusça, 19. ve 20. yüzyılın ilk yarısından gelen göçmenlerin torunları arasında Türkçe ve Arapça da yaygındır.

Kumuk dilinin lehçeleri arasında Buinak ve Khasavyurt (Edebi Kumyk dilinin temelini oluşturan), Podgorny, Kaitag, Terek (Mozdok ve Bragun)[192] vardır.[145]

Kafkasya'nın Lingua franca'sıDüzenle

1848'de Kafkas Tatarı, yani Kumyk öğretmeni Timofey Nikitich Makarov, bölgede uluslararası Kumyk olan Kuzey Kafkas dillerinden biri için Rusça'daki ilk dilbilgisini yazdı. T. Makarov yazdı:[146]

    Tatar dilini konuşan kabileler arasında hem dilin kesinliği ve doğruluğu hem de Avrupa medeniyetine yakınlık açısından en çok Kumukları sevdim, ama en önemlisi, Kafkasya'nın Sol Kanatında yaşadıklarını kastettim. Askeri harekâtlarımızın olduğu ve kendi dilleri dışında tüm aşiretlerin de Kumukca konuştuğu Hat.

Dilbilimci-Türkolog A.N. Kononov ayrıca Kumuk'un Kuzey Kafkasya'daki Türk dillerinin en eskisi olduğunu ve “Kuzey Kafkasya için ve ayrıca Transkafkasya için Azerbaycan dilinin bir tür Lingua franca olduğunu” kaydetti.[147] Derlugyan George, Kumuk dilinin rolü hakkında yazıyor:[148]

    Bozkır halkları arasında egemen olan Türk dilleri Kumyk ve Tatar, Doğu Afrika'da Swahili veya Avrupa aristokrasileri arasında Fransızca gibi, çok uluslu Kuzey Kafkasya'da ortak bir lingua franca olarak hizmet etti. Jeopolitik değişimler nedeniyle, Avrasya'nın Büyük Bozkırı bir sınır bölgesi olmaktan çıkınca, etnik gruplar arası iletişim dili olarak Türk lehçelerinin yerini Rusça almıştır.

19. yüzyılda Vembery, Kumyk'in rolünü şu sözlerle tanımladı:

    Kumukların kültürel ilişkilerine gelince, yol boyunca fark ettiğimiz gibi, birçok Kafkas halkı onların etkisi altında kalmış ve Kumuk dilini benimsemiş ve Kumuklardan dini konuları öğrenmiştir. Kumuk dili, Balkar, Bezengi, Chegem, Khulama ve Urusbia dağlarının Kabardey sakinleri tarafından anlaşılır ve kısmen de konuşulur. Ayrıca, Çeçenler ve Lezginlerin bir kısmı bu dili anlıyor ve bugün Ruslar bu Türk lehçesinin henüz anlamını kaybetmediğine şaşırıyorsa, o zaman Rusların kendileri buraya yeni gelirken, İslam'a dönüşen Kumyks zaten bir oyun oynadı. Ortaçağın başlarındaki pagan sakinleri arasında kültürel tüccarlar, Müslüman misyonerler arasındaki rol.

Kumyk, Rus İmparatorluğu yönetimi ile ilişkilerde Kuzeydoğu Kafkasya'nın resmi diliydi.[149] Dağıstan'da, yalnızca Kumyk ile ilgili olarak, linguonem "Müslüman dili" (busurman til) de kullanılmaktadır[197].[150]

Sovyet döneminde, Kumyk'ın rolü, DASSR'de devlet ilan edildiğinde 29 Haziran 1923'te konsolide edildi, çünkü “yerli Dağıstan nüfusunun çoğu Türk-Kumyk dilini konuşuyor ve anlıyor ... Dağlık Dağıstan okullarında Türk dili öğretiminde yapılan deneyim parlak sonuçlar verdi ... not edildi ... "Türk-Kumyk" dilinin Dağıstan yerlileri arasındaki tek iletişim dili olduğu kaydedildi".[151]

Dağ göçüDüzenle

1935'te, dil komisyonunun çalışmalarının ve Varşova Doğu Enstitüsü'ndeki kongrenin sonuçlarına göre Kumyk, Bağımsız Kafkasya Komitesi (esas olarak Dağ Cumhuriyeti'nin liderlerinden oluşan) tarafından "ortak bir kabileler arası" olarak seçildi. tüm Kuzey Kafkas kabilelerinin dili." Aşağıdaki diller değerlendirmeye sunuldu: Kumyk, Abhaz, Adige, Avar, Çeçen, Osetçe.[152]

Kumuklar ve Kumuk dili dünya edebiyatındaDüzenle

Alman şair Paul Fleming, 1633 ve 1636'da Holstein elçiliği ile birlikte Kumyk topraklarında seyahat ederken, Kumykia ve kasabalarına birkaç ayet ayırmıştı.[153][154]

Kumuk dili, her ikisi de Kafkasya'da Rus İmparatorluk Ordusu'nda görev yapmış olan Leo Tolstoy ve Mikhail Lermontov gibi Rus klasik yazarları için bir araştırma konusuydu. Tolstoy'un "Baskın", Kazaklar,[131] Hacı Murat ve Lermontov'un "Zamanımızın Bir Kahramanı"[132][129] gibi eserlerinde bu dil mevcuttur.[155][156][156][157][158][159]

Tolstoy, "Kafkasya'da Avcılık" adlı eserinde Khamamatyurt'un Kumuk köyünü anlatır.

Aelxander Bestuzhev-Marlinsky ayrıca "Molla-nur" ve "Ammalat-bek" adlı eserlerinde Kumyk dili ve Kumykia'yı öne çıkardı ve "Dağıstan'dan Mektuplar" adlı eserinde Rus askeri baskınlarını Kumuk yerleşimlerine bazı ayrıntılarla anlattı.

Alexander Dumas ayrıca Kumukya'nın bazı bölgelerini ve Kumuk prensi Ali Qazanalp'in konuğu olduğu zamanı da anlattı.[160]

DiniDüzenle

Kumuklar, 8-12. yüzyıllarda Kafkasya'da İslam'ı ilk benimseyenler arasındaydı. 730'lardan başlayarak Dağıstan'ın Araplar tarafından fethinden sonra.[161] Ancak İslam'ın tam olarak benimsenmesi, Selçukluların Dağıstan'daki etki dönemini ifade eder.[162][163]

İnanan Kumuklar Sünni İslam'ı kabul eder. Kumukların çoğu Şafii mezhebine, bir kısmı da Hanefi mezhebine aittir.

Geleneksel zanaat ve aktivitelerDüzenle

Silah zanaatDüzenle

 
Kumuk Şavhalnı tüfeği, 19. yüzyıl, Metropolitan Museum of Art, New-York

Kumykia, silah üretimi ile ünlüydü. 1858-59'da 3 ay seyahat eden Alexandre Dumas (baba). Kafkasya'da Endirean silah ustaları hakkında şunları yazdı:

    Andrey-aul [Endirey demek], silah ustalarıyla tanınır: bıçakları özel bir damgaya sahip olan ve Kafkasya'da ünlü olan hançerler yaparlar. Bakır bir madeni paraya bıçakla vurulduğunda, basit bir basınç onu o kadar derinden keser ki bıçak parayı onunla birlikte kaldırır.

Kazanishche'li Bazalay ustanın (özellikle hançerler) eserleri Kafkasya'nın çok ötesinde ünlüydü. Lermontov, bölgedeki tipik bir Rus subayını karakterize eden Kafkas adlı makalesinde şunları yazdı:

    Tatarca (demel Kumukca) hafifçe bulaşıyor; bir kılıcı, gerçek bir gurda, bir hançer - eski bir bazalay...

Rus ordusunun birçok Kafkas seferine katılan bir katılımcıya göre, süvari generali ve askeri tarihçi Vasily Potto, Kafkasya'da, Bazalay Kazanşlı ve onun soyundan gelenlerin kılıç gourda ve hançerleri en iyi eserler olarak kabul edildi.[164]

Bazalay ustalarının eserleri 1851'de Londra'da bir sergide sergilendi.[165]

Shamkhal'ın kişisel silah ustası, bazıları tarafından basaley'den daha üstün kabul edilen Gelinli Shahmanai, sanatının örneklerini 1867'de Paris'teki Dünya Sergisinde sergiledi.[165][166]

Ünlü silah yapımcısı Irajab Magomed (1810 doğumlu) idi, çalışmalarına oğlu Gadzhi Sultanmurad (1840 doğumlu), torunu Zainavbek ve torunu Salavdin (1900 doğumlu) tarafından devam edildi. "Irajab" namlusunda Arabografik yazı bulunan bir silah Hermitage'de tutulmaktadır.[166]

XVIII yüzyılda diğer Kumyk silah merkezleri arasında. Kazanishche (Yukarı Kazanishche ve Aşağı Kazanishche), Tarki, Arkas, Bashly, Kapkaykent ve diğerleri ayırt edilebilir. Araştırmacı N. Popko, “Kumyks ve Kabardey'de en iyi silah ustaları, saraççılar, gümüşçüler vardı; Kazaklar, ürünlerine ihtiyaçları olduğu için bu tür insanlarla tanışırdı”.[167]

Kumyk silah ustalarının çeşitli eserleri - keskin uçlu silahlar ve ateşli silahlar - New York Metropolitan Sanat Müzesi'nde saklanıyor.[168]

Şamhalat'ta top, barut, çakmaktaşı, diğer türlü silah ve askeri teçhizatın üretildiği de biliniyor. 17. yüzyılda başkent Tarka'nın duvarlarında toplar duruyordu.[169]

TarımDüzenle

18. yüzyıl Avrupalı ​​gezgin Johann Gildenstedt, o zamanki Kumyks'in yaşamının bir tanımını verdi:[170]

    Herkes tarım ve bazı sığır yetiştiriciliği ile uğraşmaktadır. Tahıl ürünleri: buğday, arpa, darı, yulaf ve çoğunlukla pirinç, aynı zamanda oldukça sık pamuk yetiştiriyorlar, ipek ise çoğunlukla sadece kendi ihtiyaçları için. Balıkçılık onlar için diğer Tatarlardan daha önemlidir ve mersin balığı ve diğer balıkları yakalayarak geçimlerini kolaylaştırırlar. Aralarında yaşam için [gerekli] küçük bir malzeme ticareti olan Kumyk ürünleri ve diğer gerekli [şeyler] olan birçok Ermeni yaşıyor. Evleri ve köyleri, birçok kez anlatılan Kafkasya'nın geri kalanı gibi, söğüt hasırından yapılmış hafif ekoseli yapıdan yapılmıştır.

Özel bir ticaret, bolca büyüyen ve 18. yüzyılın ikinci yarısından itibaren St. Petersburg'daki fabrikalara sağlanan kökboya ekimiydi.[169][171]

Ayrıca, Kumykia sakinleri pamuk yetiştirdi ve ipekböcekçiliği geliştirdi.[169][172][173]

Ilıman düzlük ve dağ eteği ikliminin özellikleri, büyük miktarda saman toplamaya gerek kalmadan tüm yıl boyunca meralarda sığır otlatmayı mümkün kıldı ve bu da at yetiştiriciliği, hayvancılık ve koyun yetiştiriciliğinin yüksek gelişimine yardımcı oldu. 18.-19. yüzyıl yazarlarının çoğuna göre Kumuk toprakları sığır açısından zengindi.[169]

Fabrikada üretimDüzenle

17. yüzyılda Evliya Çelebi ve Adam Olearius, Şamhalat'ta el sanatları atölyelerinin olduğundan bahsetmiştir.[171]

KültürüDüzenle

 
Kazanış köyünde Kumuk dansı

Kumuklar bölgedeki baskın kültürel etkiydi. Vambery'ye göre:[174]

     Kafkasya'nın kültürel bir halkı olan Kumuklar, birçoğunun dillerini ve geleneklerini benimsediği dağların komşu halkları üzerinde güçlü bir etkiye sahipti.

EdebiyatDüzenle

Şair Ümmü Kemal'in edebiyatının ilk örneklerine 14. yüzyılda rastlanır.[175] 19. yüzyılın sözlük ve dil normlarını belirleyen en ünlü şairi Irchi Kazak'tır. 20. yüzyılın başında Dağıstan'daki ilk tiyatronun oluşumuna da katılan Temibulat Biybulatov, modern edebiyatın reformcusu olarak kabul edilir.

Klasik Kumuk müzik folkloru "Kazak yırlar" ile temsil edilir.[176]

Kumuk edebiyatı Dağıstan edebiyatı içinde özel bir yerdedir. Kumuk yıravları arasında Amanhor (1670-1706), Miskin Halimat (XVIII. yüzyıl) ile Kakaşuralı Abdurahman (XVIII. yüzyılın sonu- 1870) Kumuk edebiyatının öncüleri olarak sayılmaktadır. Yırçı Kazak (1830-1879) ise Modern Kumuk edebiyatının babası sayılır. Abusupiyan Akayev, İbrahim Kerimov, Mahammat Atabayev, Badrattun Mahammatov, Şeyit Hanım Alişeva, Orazayev gibi sayısız yazar ve şair yetiştirmiş olan Kumuklar geçmişten beri dil ve kültür alanlarında ileri bir halktır.

Yoldaş adlı haftalık bir gazeteleri, Tangçolpan, Dağıstanlı Kadın ve Karçıga (çocuk dergisi) adlarında aylık yayımlanan üç dergileri; çeşitli rayonlarda yayımlanan aylık veya haftalık bölgesel gazete ve dergileri bulunmaktadır.

KaynakçaDüzenle

  1. ^ "Кумыки". 26 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  2. ^ "Arşivlenmiş kopya". 16 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2020. 
  3. ^ "Arşivlenmiş kopya". 22 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2012. 
  4. ^ "Агентство Республики Казахстан по статистике". 13 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  5. ^ "Перепись населения Республики Беларусь 2009 года" (PDF). 4 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). 
  6. ^ "Arşivlenmiş kopya". 5 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2022. 
  7. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 2 Mart 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2022. 
  8. ^ цитата : Анализ разнообразных источников и (археологических, антропологических, лингвистических) позволяет сделать вывод, что кумыки — коренные жители Дагестана, предки которых жили здесь с каменного века. (Кадыраджиев К. С. Загадки кумыкской и тюркской истории от Эгейского до Каспийского морей. Махачкала, 1992.
  9. ^ Руслан Хадимуллин: Кумыки — один из народов Дагестана 5-09-2016, 06:08
  10. ^ ЭТНИЧЕСКАЯ ДЕМОГРАФИЯ ДАГЕСТАНА: КУМЫКИ ВО ВТОРОЙ ПОЛОВИНЕ XIX — НАЧАЛЕ XXI В. М.-Р. А. Ибрагимов, А. М. Макгашарипова, Институт ИАЭ ДНЦ РАН, Махачкала Региональный центр этнополитических исследований ДНЦ РАН, Махачкала.
  11. ^ "Кумыки". minnacrd.ru (İngilizce). 16 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2022. 
  12. ^ https://books.google.com.tr/books?id=n9p4rl09ec0C&q=Azeri+language+Lingua+franca+in+Southern+Dagestan&pg=PA74&redir_esc=y#v=onepage&q=Azeri%20language%20Lingua%20franca%20in%20Southern%20Dagestan&f=false
  13. ^ Nansen. Gjennem Kaukasus til Volga (Oslo: Jacob Dybwads Forlag, 1929).
  14. ^ Аджиев А. М., Ибрагимов М.-Р. А. Кумыки // Народы России: Энциклопедия / Под ред. В. А. Тишкова. — М.: Научное издательство Большая российская энциклопедия, 1994. — С. 214.
  15. ^ Ярцева В. Н. и др. (ред.) Языки Российской Федерации и соседних государств. Том 2. К-Р, стр. 182—183 Цитата: «До 1917 г. слово къумукъ обозначало и территорию, где живут кумыки — Кумыкия.
  16. ^ Физическая география Дагестанской АССР / Проф. К. К. Гюль, С. В. Власова, И. М. Кисин / 1959
  17. ^ Nartajans DAĞISTAN KÖKENLİLERİN TÜRKİYE'DE YAŞADIKLARI ŞEHİRLER VE YERLEŞİM YE. www.nartajans.net. — В провинции Bursa — Koşuboğazı, Mustafakemalpaşa (ассимилированы, но хранят семейную историю); Yeniköy в провинции Orhangazi (вместе с аварцами и даргинцами); в провинции Sivaş — Yıldızeli (Yavuzköy), Yağlıdere, Yıldızeli (Yağköy), Süleymaniye, Hafik (совместно с турками и аварцами); в провинции Tokat — Doğançaylı (совместно с карачаевцами), Yavu, Çermik, Artova (совместно с даргинцами и аварцами), Çirdağ, (совместно с даргинцами и аварцами), Gültepe, Erbaa (совместно с даргинцами и аварцами), Yeniderbent, Zile (совместно с лезгинами), Turhal (совместно с карачаевцами, имеется культурный центр); провинция Çanakkale — Akköprü, Biga (имеется культурный центр), Aziziye, Doğancı, Geyikkırı, Kalafat, Biga (Bozna). Многие кумыкские районы и селения, например в городе Samsun, исчезли в результате переезда и ассимиляции жителей
  18. ^ a b Агеева, Р. А. Какого мы роду-племени? Народы России: имена и судьбы. Словарь-справочник. — Academia, 2000. — С. 190—191. — ISBN 5-87444-033-X.
  19. ^ Услар П. К. Этнография Кавказа. Языкознание. 4. Лакский язык. Тифлис, 1890, с. 2.
  20. ^ Г.С. Фёдоров-Гусейнов. История происхождения кумыков. — Махачкала: Дагестанское книжное издательство «Кумык» - по-тюркски (кипчакски) "изгнанный"., 1996. — С. 138—139.
  21. ^ Н.Г. Волкова. Названия кумыков в кавказских языках // Этническая ономастика. — М.: Наука, 1984. — С. 23—24.
  22. ^ Ян Янсен Стрейс, "три путешествия., 1668 г
  23. ^ Т. Н. Макаров, Татарская грамматика кавказского наречия, 1848, Тифлис
  24. ^ "ИОГАНН ЛЕРХ". www.vostlit.info. 5 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2022. 
  25. ^ Эпиграфические памятники Северного Кавказа. — М.: Наука, 1966. Ч. I. — С. 202
  26. ^ Языки народов СССР: в 5-ти томах. Тюркские языки. — М.: Наука, 1966. — Т. 2. — С. 194.
  27. ^ Расы и народы. Вып. 26. — Наука, 2001. — С. 78. — ISBN 5-02-008712-2.
  28. ^ Смирнов К. Ф. Археологические исследованияв Дагестане в 1948—1950 гг. // Кратк. сообщ. ИМК XIV, 1952,с. 95-96
  29. ^ Г.С. Фёдоров-Гусейнов. История происхождения кумыков. — Махачкала: Дагестанское книжное издательство, 1996. — С. 18
  30. ^ Казиханова (Гусейнова), Асият Абдурагимовна. Этапы расселения тюркоязычных народов на территории Приморского Дагестана в раннесредневековую эпоху : диссертация … кандидата исторических наук : 07.00.02 Махачкала, 2000 186 c. : 61 01-7/82-5
  31. ^ В.Ф.Минорский. История Ширвана и Дербенда X - XI вв. — Изд-во Восточной литературы, 1963. — С. C.145.
  32. ^ (см.: «Глазами друга».Из Книги «Через Кавказ на Волгу».Махачкала.1981)
  33. ^ Н. Г. Волкова. Этнический состав населения Северного Кавказа в XVIII — начале XX века. — Москва: «Наука», 1974.
  34. ^ Г.-Р. А.К. Гусейнов. Кумыки-брагунцы: история и современность.
  35. ^ Аликберов А. К. Эпоха классического ислама на Кавказе: Абу Бакр ад-Дарбанди и его суфийская энциклопедия «Райхан ал-хака’ик» (XI—XII вв.) / А. К. Аликберов. Ответственный редактор С. М. Прозоров — М.: Вост. лит., 2003.
  36. ^ Пигулевская Н. В. Сирийские источники по истории народов СССР. М.-ла.1941. C.165, 166
  37. ^ . А. Баскаков. Введение в изучение тюркских языков. Высш. школа,, 1969 — С.255
  38. ^ Кавказ: европейские дневники XIII—XVIII веков / Сост. В. Аталиков. — Нальчик: Издательство М. и В. Котляровых, 2010. 304 с., стр. 6-7
  39. ^ Кадыраджиев К. Загадки кумыкской истории: М.-ла. 1994.
  40. ^ Кульчик Ю. и Джабраилов Х. (Алханаджиев). Дагестан: кумыкский этнос. М.1993.
  41. ^ Кандуаров А. Кумыки: происхождение, становление и развитие. М.-ла. 1996.
  42. ^ Атаев Б. Кумыкская равнина. М.-ла.1996.
  43. ^ Ибрагимов М.-Р. (в соавторстве). «Кумыки» // Народы Дагестана. 1999, № 2
  44. ^ Миклашевская Н. Н. Новые палеоантропологические материалы с территории Дагестана // Материалы по антропологии Дагестана. М., Дагкнигоиздат. 1959. С. 186—194.
  45. ^ Магидов С. Х. Этногенез кумыков в свете данных дерматоглифики и антропологии // Вести Кумыкского научно-культурного общества. Махачкала, 2001. Вып.1(5).
  46. ^ Encyclopedia Britannica 15th Edition 1988
  47. ^ "Arşivlenmiş kopya". 6 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2022. 
  48. ^ ТЕРРИТОРИЯ И НАСЕЛЕНИЕ ФЕОДАЛЬНЫХ ВЛАДЕНИЙ ДАГЕСТАНА В XVIII — НАЧАЛЕ XIX ВЕКА, АБДУСАЛАМОВ МАГОМЕД-ПАША БАЛАШОВИЧ, БУЧАЕВ МУРАД ГАДЖИЕВИЧ, 2012
  49. ^ Тюменское княжество в контексте истории взаимоотношений Астраханского ханства и Кумыкского государства с Русским в XVI в., Г.-Р. А.-К. Гусейнов
  50. ^ Магомадова, Т. С., Брагунское княжество — феодальное владение в Чечне в XVII в. (12) /2010. — Грозный: Б/и, 2010
  51. ^ a b "Kumyks". soviet-life.narod.ru. 4 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2022. 
  52. ^ (Пантюхов И.И. О кумыках. СПБ., 1895)
  53. ^ Хожение купца Федота Котова в Персию Авторы: Н. А. Кузнецова, 1958, стр. 102—103
  54. ^ МЕХМЕТ-ЭФЕНДИ ВОЛЫНСКИЙ РИСАЛЕ-И АХВАЛ-И ДАГЫСТАН Кумыки и их правители Шаухалы в османских (турецких) источниках XVI — перв. пол. XVIII вв., // Средневековые тюрко-татарские государства, Вып. 2. Казань. 2010
  55. ^ Советская историческая энциклопедия. — М.: Советская энциклопедия . Под ред. Е. М. Жукова. 1973—1982. статья Шамхал
  56. ^ "Neue Seite 6". www.vostlit.info. 19 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022. 
  57. ^ "ШЕРЕФ-АД-ДИН ЙЕЗДИ->КНИГА ПОБЕД->ПУБЛИКАЦИЯ 1941 Г.->ЧАСТЬ 2". www.vostlit.info. 14 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022. 
  58. ^ ЭСБЕ Тарковское владение
  59. ^ Золотоордынская цивилизация. Сборник статей. Выпуск 1. — Казань: Институт истории им. Ш.Марджани АН РТ, 2008
  60. ^ Мухаммад-Рафи. Тарих Дагестан (X—XIV вв.) // Дагестанские исторические сочинения. М. Наука. 1993.
  61. ^ a b Шами Низамеддин. Зафер-наме. Баку, Елм. 1992, с. 16-18.
  62. ^ a b Gulbin-i-Hanan. XVII y. (Ahmet Cevdet. Kirim ve Kafkas Tarihcesi // Emel, № 221. Temmuz-Agustot. 1997. S. 28)
  63. ^ РАСПАД ШАМХАЛЬСТВА И ОБРАЗОВАНИЕ КУМЫКСКИХ ФЕОДАЛЬНЫХ ВЛАДЕНИЙ: ПРИЧИНЫ И ПОСЛЕДСТВИЯ, Абдусаламов Магомед-Паша Балашович,
  64. ^ Российский государственный архив древних актов. Ф. 23. On. 1. Д. 12. Ч. 5. Л. 209.
  65. ^ Российский государственный военно-исторический архив. Ф. 482. Он. 1. Д. 192. Л. 143.
  66. ^ Амирбекова Н. Ш. Сефевидо-российский конфликт 1653—1662 гг. // Эндиреевский владетель Султан-Махмуд Тарковский в истории российско-кавказских взаимоотношений (вторая половина XVI — первая половина XVII в.). Международная научно-практическая конференция, посвящённая 460-летию Султан-Махмуда (18 ноября 2008 г.). Махачкала, 2010. С. 244—249.
  67. ^ "Arşivlenmiş kopya". 6 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022. 
  68. ^ Карамзин, 1816—1829, с. 72 / Т. 11.
  69. ^ Д. С. Кидирниязов, Ж. К. Мусаурова -Очерки истории ногайцев XV—XVIII вв. — Изд-во дом «Народы Дагестана», 2003 — С. 199
  70. ^ Шмелёв А. С. О борьбе уцмийства с экспансией Сефевидского Ирана в середине 40-х гг. XX в. // Освободительная борьба народов Дагестана в эпоху средневековья. Махачкала: Тип. ДагФАН СССР, 1986. — 121 с
  71. ^ "Кумыкский мир | Сурхай III - "падишах Дагестанский"". kumukia.ru. 3 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022. 
  72. ^ Бекович-Черкасский А. // Алиев К.Таргу-Наме. Лексикон… С. 48
  73. ^ Эвлия Челеби. Книга путешествия: (Извлечения из сочинения турецкого путешественника XVII века): Перевод и комментарии. Выпуск 2. Москва. 1979 г
  74. ^ a b Гусейнов Юсуп Магомедович, КРЫМСКО-ДАГЕСТАНСКИЕ ВЗАИМООТНОШЕНИЯ XV—XVIII вв.
  75. ^ Голиков И. И. Деяния Петра Великого, мудрого преобразителя России, собранные из достоверных источников. — Изд. 2-е, М.: Типография Н. Степанова, 1838.
  76. ^ Bruce P. H. Memoirs of Peter Henry Bruce, esq., a military officer in the services of Prussia, Russia, and Great Britain: Containing an account of his travels in Germany, Russia, Tartary, Turkey, the West-Indies… London, 1782.
  77. ^ История России с древнейших времен. Том 19. От царствования императрицы Екатерины I Алексеевны до царствования императрицы Анны Иоанновны. 1727—1730 гг ГЛАВА ПЕРВАЯ ОКОНЧАНИЕ ЦАРСТВОВАНИЯ ИМПЕРАТРИЦЫ ЕКАТЕРИНЫ I АЛЕКСЕЕВНЫ В октябре 1725 г. генерал-майоры Кропотов и Шереметев ходили опустошать владения шамхала и сожгли двадцать селений, в том числе и Тарки, столицу шамхала, состоявшую из 1000 дворов; всего дворов было сожжено 6110. Шамхал, имея только 3000 войска, не мог сопротивляться превосходному числу русских, у которых одних Козаков и калмыков было 8000 человек, не считая регулярных войск, двух полков пехоты и двух кавалерии; Адил-Гирей ушел из Тарков вместе с турецким посланником и разослал грамоты к другим горским владельцам, прося помощи, но получил отказ
  78. ^ Лит.: История Дагестана, т. 1—2, М., 1967-68. Большая советская энциклопедия. — М.: Советская энциклопедия. 1969—1978.
  79. ^ "ВОСПОМИНАНИЯ ГРИГОРИЯ ИВАНОВИЧА ФИЛИПСОНА". www.vostlit.info. 8 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022. 
  80. ^ Идрисов Ю. М., Абдусаламов М. Б. Кумыкские феодальные владения в контексте развития и краха теократического проекта имама Мансура в 1785—1786 годах // Вестник Адыгейского государственного университета. Серия 1: Регионоведение: философия, история, социология, юриспруденция, политология, культурология. 2012. № 4.
  81. ^ асилий Потто. Кавказская война. Том 2. Ермоловское время. М.: Центрполиграф, 2008 г
  82. ^ Н. И. Покровский Кавказские войны и имамат Шамиля. — Москва: «Российская политическая энциклопедия» (РОССПЭН), 2000. — С. 135—137
  83. ^ Н. И. Покровский Кавказские войны и имамат Шамиля. — Москва: «Российская политическая энциклопедия» (РОССПЭН), 2000. — С.139-148
  84. ^ a b Н. И. Покровский Кавказские войны и имамат Шамиля. — Москва: «Российская политическая энциклопедия» (РОССПЭН), 2000. — С.207-218
  85. ^ Н. И. Покровский Кавказские войны и имамат Шамиля. — Москва: «Российская политическая энциклопедия» (РОССПЭН), 2000. — С.318
  86. ^ "-". www.vostlit.info. 15 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022. 
  87. ^ a b Н. И. Покровский Кавказские войны и имамат Шамиля. — Москва: «Российская политическая энциклопедия» (РОССПЭН), 2000.
  88. ^ a b "-". www.vostlit.info. 18 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022. 
  89. ^ Кавказская война. Том 5. Время Паскевича, или Бунт Чечни. Глава XVIII. ЧЕЧНЯ ПОСЛЕ ЕРМОЛОВА
  90. ^ Блиев М. М. Россия и горцы Большого Кавказа: на пути к цивилизации. — М.: Мысль, 2004. — С. 279. — ISBN 5-244-01004-2.
  91. ^ Халилов А. М., Идрисов М. М. Шамиль в истории Северного Кавказа и народной памяти. — Махачкала, 1998. — 119 с.
  92. ^ Халилов А. М. Национально-освободительное движение горцев Северного Кавказа под предводительством Шамиля. — Махачкала: Дагучпедгиз, 1991. — 181 с.
  93. ^ Гаммер М. Шамиль. Мусульманское сопротивление царизму. Завоевание Чечни и Дагестана. — М.: КРОН-ПРЕСС, 1998. — 512 с., стр. 101
  94. ^ Шамиль в истории Северного Кавказа и народной памяти — Арслан Магомедсолтанович Халилов, Мурад Магомедович Идрисов- 1998 — С. 80
  95. ^ Фурман Д. Е. — Чечня и Россия: общества и государства — Polinform-Talburi, 1999 — С.101
  96. ^ a b Василий Потто — Кавказская война. Том 2. Ермоловское время. С.217-218
  97. ^ Н. И. Покровский Кавказские войны и имамат Шамиля. — Москва: «Российская политическая энциклопедия» (РОССПЭН), 2000. — С.207-216
  98. ^ Война на Восточном Кавказе с 1824 по 1834 г. в связи с мюридизмом // Кавказский сборник, Том 13. 1889
  99. ^ Гаджиев М. М. Казанище. Страницы истории. — Махачкала: ИД «Эпоха», 2007. — С. 12-13
  100. ^ Дадаев, Юсуп Усманович (1951-). Наибы и мудиры Шамиля /
  101. ^ Идрисов Юсуп — Вероучители эпохи Кавказской, статья 26.01.2007
  102. ^ В.Дегоев. Имам Шамиль: пророк, властитель, воин — С.134
  103. ^ А. У. Мальсагов. Ингуши Издательский центр «Эль-Фа», 2003 — С.41
  104. ^ Газимухаммед и начальный этап антифеодальной и антиколониальной борьбы народов Дагестана и Чечни. материалы Международной научной конференции, 13-14 октября 1993, редакция В. Гаджиева, Российская академия наук. Дагестанский научный центр, 1997
  105. ^ a b Шамхалы Тарковские. С.67//Сборник сведений о кавказских горцах
  106. ^ История Дагестана с древнейших времен до наших дней. Т. I. История Дагестана с древнейших времен до XX века / отв. ред. А. И. Османов. М., 2004. 627 с
  107. ^ a b С. М. Броневский Новейшие географические и исторические известия о Кавказе. — М. 1823. — Часть Вторая, стр. 176—177
  108. ^ Бирюков А. В. Российско-чеченские отношения в XVII — середине XIX вв. // Вопросы истории. — 1998. — № 2
  109. ^ Покровский Н. И. Кавказские войны и имамат Шамиля / Предисл. Н. Н. Покровского, введ. и прим. В. Г. Гаджиева. — М.: РОССПЭН, 2000. — С. 27. — ISBN 5-8243-0078-X.
  110. ^ З. Х. Ибрагимова ЧЕЧЕНЦЫ В ЗЕРКАЛЕ ЦАРСКОЙ СТАТИСТИКИ (1860—1900) Монография Москва «ПРОБЕЛ-2000» 2006
  111. ^ Первые русские крепости в междуречье Терека и Сунжи в 16-17 вв., Т. С. Магомадова
  112. ^ Брагунские ханы, кто они? Камиль Алиев

    Уместным будет здесь отметить, что ныне брагунские кумыки проживают в селениях Брагуны (кум.- Борагъан), Исти-су (Дарбанхи) и Баммат-бек-юрт (Чечня)
  113. ^ a b Из стенограммы выступления члена Государственной думы второго созыва от Терской области Т. Э. Эльдорханова З мая 1907 г.
  114. ^ Алиева В. Ф., Гимбатов Ш. М., Эльдаров Э. М., Эфендиев И. И., 2004. Современные миграционные процессы в Дагестане // Региональные аспекты социальной политики. Вып.6. Махачкала.
  115. ^ Sakinat Shixamedovna Gadjieva. (1961). Kumyki: istoriko-etografik isko. 5. Izd-vo Akademii nauk SSSR. p. 40
  116. ^ Aliyev S. Kumuk Turkleri'nin Unutulmaz Sairi Ummu Kamal // "Yesevi". Istanbul, Agustos 1997. №44. S. 43.
  117. ^ Osmanlı devlet erkânı, İsmail Hâmi Danişmend, Türkiye Yayınevi, 1971 - 360 sayfa, s. 22
  118. ^ Mustafa Müftüoğlu. Yalan söyleyen tarih utansın!--. — Çile Yayınevi, 1981. — 384 с.
  119. ^ ГАДЖИЕВ Э.Н. КУМЫКСКАЯ ДИАСПОРА В ТУРЦИИ: ИСТОРИЯ И СОВРЕМЕННОСТЬ. — 2015.
  120. ^ Ömer Karata Mehmed Said Arbatl. KUMUK TÜRKLERİNİN KAFKASYA’DAN ANADOLU’YA GÖÇÜ, 2015.
  121. ^ a b İrfan Nallar. Türkiyedeki Kumuklar Damarlarını Arıyorlar (турецкий) // исследовательская статья, Стамбул. — 2003.
  122. ^ "TÜRK DİLİ BELLETEN Seri: II Sayı : 3-4 » Karadeniz Sahaf". Karadeniz Sahaf. 18 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2022. 
  123. ^ "Eski Başkanlar - Biga Belediyesi". www.biga.bel.tr. 4 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2022. 
  124. ^ "Усуми: история рода и семьи". Ёлдаш (Rusça). 5 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2022. 
  125. ^ https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/781075
  126. ^ http://nek.istanbul.edu.tr:4444/ekos/TEZ/ET002138.pdf
  127. ^ "Мухаджиры". Радио Свобода (Rusça). 28 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2022. 
  128. ^ "Arşivlenmiş kopya". 11 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2022. 
  129. ^ "Arşivlenmiş kopya". 8 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2022. 
  130. ^ "Nasreddin Murat-Khan". Google Arts & Culture. 22 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2022. 
  131. ^ Дагестан // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
  132. ^ ""Алфавитный список народов, обитающих в Российской Империи"". www.demoscope.ru. 17 Şubat 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  133. ^ "Демоскоп Weekly - Приложение. Справочник статистических показателей". www.demoscope.ru. 10 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  134. ^ "Демоскоп Weekly - Приложение. Справочник статистических показателей". www.demoscope.ru. 11 Şubat 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  135. ^ Бутков П. Г. Сведения о силах, числе душ и деревень в Дагестане. 1795 г. // ИГЭД. — М., 1958
  136. ^ "Кумыкский мир | ХХ ВЕК В СУДЬБЕ КУМЫКОВ". kumukia.ru. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. [ölü/kırık bağlantı]
  137. ^ "UNPO: Kumyk". unpo.org. 18 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  138. ^ Строительство социализма в Дагестане, 1921—1940: узловые проблемы, Абдурахман Даниялович Даниялов, Наука, 1975, стр. 42
  139. ^ "Николай Трубецкой: О Народах Кавказа". Центр Льва Гумилёва (Rusça). 27 Mayıs 2013. 22 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  140. ^ Pieter Muysken. Studies in language companion series. From linguistic areas to areal linguistics. — John Benjamins Publishing Company, 2008. — Т. 90. — С. 74. — ISBN 9027231001, 9789027231000.
  141. ^ Nansen. Gjennem Kaukasus til Volga (Oslo: Jacob Dybwads Forlag, 1929).
  142. ^ Н.С.Трубецкой. "О народах Кавказа" // статья. — 1925.
  143. ^ Б. Чобан-Заде 1927 г
  144. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 18 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  145. ^ Кумыкский язык // Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978.
  146. ^ Татарская грамматика кавказского наречия / Сост. Т. Макаровым. - Тифлис : тип. Канцелярии наместника кавк., 1848. -VII, [5], 144 с.
  147. ^ Кононов А. Н. Из истории кумыкского языкознания // Советская тюркология. Баку, 1982, № 1, с. 49
  148. ^ Адепт Бурдье на Кавказе: Эскизы к биографии в миросистемной перспективе - Георгий Дерлугьян, 2010 ISBN 978-5-91129-063-4, Страниц: 560
  149. ^ Ярцева В. Н. и др. (ред.) Языки Российской Федерации и соседних государств. Том 2. К-Р, стр. 183
  150. ^ Ярцева В. Н. и др. (ред.) Языки Российской Федерации и соседних государств. Том 2. К-Р, стр. 182
  151. ^ Г.-Р. А.-К. Гусейнов, М.-Р. А. Ибрагимов, Г. М.-Р. Оразаев, Кумыки в истории языковой ситуации Дагестана XX века, Материалы Республиканской научно-практической конференции, Махачкала, 2008
  152. ^ Казбекова З. Г. Дагестан в европейской литературе. Махачкала. 1987
  153. ^ "Пауль Флеминг и мы". kumukia.ru. 26 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Aralık 2017. 
  154. ^ "Голштинии сыны, мы здесь - не на чужбине". kumukia.ru. 31 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Aralık 2017. 
  155. ^ "Лев Толстой: Дневник 1847 — 1854 гг. Тетрадь Г. Март - май 1851 г."
  156. ^ a b Мугумова, Анна Львовна. "К проблеме ориентального лексического влияния на язык русской художественной литературы 20-30-х годов XIX в.: На материале произведений М. Ю. Лермонтова"
  157. ^ "Набег (Толстой) — Викитека". ru.wikisource.org (Rusça). 7 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  158. ^ "Arşivlenmiş kopya". 4 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Haziran 2022. 
  159. ^ "Герой нашего времени (Лермонтов)/СО/Предисловие — Викитека". ru.wikisource.org (Rusça). 4 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  160. ^ Dumas, Alexandre (1962). Adventures in Caucasia. Chilton Books. ISBN 978-0-598-72218-8.
  161. ^ Гарун-Рашид Гусейнов Кумыки и распространение Ислама среди ингушей и карабулаков
  162. ^ И. В. Лысак, РОЛЬ СЕЛЬДЖУКОВ В РАСПРОСТРАНЕНИИ ИСЛАМА НА ТЕРРИТОРИИ ДАГЕСТАНА
  163. ^ «Кавказ и сельджуки» Р. А. Гусейн-Заде
  164. ^ Кавказская война, Потто В. А., стр. 543
  165. ^ a b Аствацатурян, Оружие народов Кавказа, глава Центры производства оружия.
  166. ^ a b "Кумыкский мир | Непревзойдённые булатники Кумыкии". kumukia.ru. 26 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  167. ^ ВООРУЖЕНИЕ И ВОЕННАЯ ТАКТИКА КУМЫКОВ В XVIII Абдусаламов Магомед-Паша Балашович, 2013
  168. ^ Arms and Armor of Caucasus (English and Russian Edition): Kirill A. Rivkin: 9780692494813
  169. ^ a b c d Кумыки. Вторая половина XVII — первая половина XVIII века. Дагестанское книжное издательство. 1998. — 152 с. Глава I. Экономическое развитие кумыкских земель
  170. ^ Иоганн Антон Гильденштедт. Путешествие по Кавказу в 1770-1773 гг. — Петербургское Востоковедение, 2002. — С. 255.
  171. ^ a b Хаспулатова Н. К. к.и.н., ДГПУ, Экономическое развитие Тарковского шамхальства в XVII—XVIII вв.
  172. ^ Гербер И. Описание стран и народов вдоль западного берега Каспийского моря. // История, география и этнография Дагестана. / Под ред. М. О. Косвена и Х. — М. О. Хашаева. — М., 1958. С. 71.
  173. ^ Кушева Е. Н. Русско-дагестанские отношения в XVII—XVIII веках. Махачкала, 1954. С. 11.
  174. ^ Wambery H[*]. Das Turkenvolk in seinenethnogishen und ethnographishen Beziehungen. Leipzig, 1885, стр. 562
  175. ^ "Arşivlenmiş kopya". 5 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 
  176. ^ Pekacar, Çetin. Kumuk Türklerinin Atasözleri -İnceleme, Metin , Dizinler- (Tam Metin) / Kumyk Proverbs (Full Text). 4 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2022. 

İlgili makâleDüzenle

  • Yeni Türkiye, Türk Dünyası Özel Sayısı: Cilt: II-, Sayı: 16, Yıl: 3, Temmuz-Ağustos 1997, s. 2062-2066.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kumuklar&oldid=28998806" sayfasından alınmıştır