Charles Bonaventure de Longueval

Fransız siyasetçi (1571-1621)

2. Bucquoy Kontu Charles Bonaventure de Longueval (Çekçe: Karel Bonaventura Buquoy, İspanyolca:Carlos Buenaventura de Longueval, Conde de Bucquoy, Fransızca:Charles Bonaventure de Longueval comte de Bucquoy, Almanca: Karl Bonaventura Graf von Buquoy) (9 Ocak 1571, Arras - 10 Temmuz 1621, Nové Zámky), Seksen Yıl Savaşları'nda İspanyol Hollandası ve Otuz Yıl Savaşları'nda Kutsal Roma İmparatorluğu için savaşan bir askeri komutandı.

I. Charles Bonaventure de Longueval
Peter Paul Rubens'in çizdiği portresi
Lakabı2. Bucquoy Kontu
Doğum9 Ocak 1571
Arras, Artois, Habsburg Hollandası
Ölüm10 Temmuz 1621 (50 yaşında)
Nové Zámky, Macaristan
Bağlılığı Habsburg İspanyası
Kutsal Roma İmparatorluğu
RütbesiAlbay (1597)
General (1614)
KomutasıFlanders Ordusu Topçuları Generali
İmparatorluk Ordusu Başkomutanı
Çatışma/savaşlarıFransız Din Savaşları
Seksen Yıl Savaşı
Otuz Yıl Savaşı
ÖdülleriAltın Post Şövalyeleri Tarikatı
Ailesi
EşiMaria Maddalena Biglia
ÇocuklarıCharles Albert de Longueval

Flanders Ordusu'ndaki Kariyeri değiştir

 
Ambrogio Spinola'nın fetihlerini ve atlı portresini gösteren Chrispijn van der Passe'nin gravürü, Spinola'nın yanında ise Charles var.

Charles, 9 Ocak 1571'de, Arras'ta, 1. Bucquoy Kontu Maximilian de Longueval'in oğlu olarak doğdu. Genç yaşta Felemenk'te İspanyol kuvvetlerinde hizmete başladı ve 26 yaşında albaylığa yükseldi. Nieuwpoort Muharebesi'nde (1600), Oostende Kuşatması'nda (1601-1604) savaştı ve Ambrosio Spinola'nın Frizya seferinde Topçu Generali olarak öne çıktı. 1606'da Arşidük Albert'in hizmetindeki Milanlı bir asilzadenin kızı Maddalena Biglia ile evlendi ve 1607'de Charles Albert adında bir oğlu oldu.[1]

1610'da Fransa Kralı IV. Henry'nin öldürülmesi üzerine Arşidük Albert ve Isabella'nın taziyelerini iletmek üzere Fransa'ya olağanüstü büyükelçisi olarak görevlendirildi.[2]

1613'te Altın Post Nişanı Şövalyesi oldu. Altın Post'a girdikten sonra vazgeçmek zorunda kaldığı Calatvara Nişanı'ndaki komutanlık, özel bir lütuf olarak oğluna devredildi. O yıl ayrıca Hainaut Valisi olarak atandı.[2]

İmparatorluk Ordusu Komutanı değiştir

Ocak 1614'teki Budweis Diyeti'nde Arşidük Albert'i temsil etmek için Bohemya'ya gitti.[2] İmparator olarak seçilmesinden kısa bir süre sonra Matthias, Charles'i İmparatorluk ordusunun başına geçmeye davet etti ve Charles Ağustos 1614'te görevi kabul etti. 23 Mayıs 1618'te Prag'daki ikinci defenestrasyon yaşanıp Bohemya İsyanı'nı tetiklediğinde Habsburg Hollandası'nda izinliydi. Charles Ağustos ayında Viyana'ya döndü ve isyanı bastırmak için toplanan İmparatorluk ordusu güçlerini komutası altına aldı. Asker, erzak ve para eksikliğinden dolayı ilk seferi birçok kez felakete yaklaştı. 9 Kasım'da Lomnice Muharebesi'nde Kont Jindřich Matyáš Thurn tarafından yenildi, kuşatma altındaki Pilsen şehrini de kurtaramadı. Ordusu, Budweis yakınlarında kışlık kamp kurarken Thurn'un Viyana'ya sürpriz ilerleyişini ancak kışın şiddeti durdurabildi. Arşidük Albert tarafından takviye aldıktan sonra Charles 1619 seferinde savaşın kaderini tersine çevirmek için çok uğraştı. 10 Haziran'da Sablat Muharebesi'nde Ernst von Mansfeld'i yenerek Bohemyalılar'ı Budweis kuşatmasını terk etmeye zorladı.

 

Ayrıca 8 Kasım 1620'de Beyaz Dağ Muharebesi sırasında İmparatorluk kuvvetlerini de komuta etti. Başarılarının bir sonucu olarak İmparator II. Ferdinand ona Nové Hrady, Rožmberk ve Libějovice'de mülkler verdi, bu mülkler 1945 yılına kadar ailesinde kaldı.

Charles, 10 Temmuz 1621'de Nové Zámky kuşatması esnasında öldürüldü. Komutanlarından biri olan olan Torquato Conti, Charles'in cesedini savaş alanından kurtarmaya çalıştı fakat yakalandı. Conti daha sonra serbest bırakıldı ve Charles'in yerine İmparatorluk kuvvetlerinin komutanı oldu.

Cenazesi, askeri bir törenle 31 Temmuz 1621'de Viyana'daki Fransisken kilisesinde gerçekleşti.

Kaynakça değiştir

  1. ^ Rahl, Charles (1850). Les Belges en Bohême (Fransızca). Brüksel, Leipzig, Gent. s. 27. 
  2. ^ a b c Rahl, Charles (1850). Les Belges en Bohême (Fransızca). Brüksel, Leipzig, Gent. s. 27.