Rudolf Schwarz (d. 15 Mayıs 1897, Strazburg – ö. 3 Nisan 1961, Köln), Aachen'de bulunan Kirche St. Fronleichnam'daki çalışmalarıyla tanınan bir Alman mimardır.

Rudolf Schwarz
Kişisel bilgiler
Doğum15 Mayıs 1897(1897-05-15)
Strazburg
Ölüm3 Nisan 1961 (63 yaşında)
Köln,  Almanya
EğitimiBerlin-Charlottenburg Teknik Üniversitesi
Çalışma ve başarıları
Etkin yılları1947-1952
Çalıştığı şehirKöln
Ünlü yapıtlarıWallraf-Richartz Müzesi
1956 yılında Wallraf-Richartz Müzesi olarak inşa edilen Köln Uygulamalı Sanatlar Müzesi

Rudolf Schwarz Strazburg'da büyüdü. Babası orada bir lise işletiyordu. Strazburg'da liseyi bitirdikten sonra Berlin'e gitti ve 1914-1919 yılları arasında Berlin-Charlottenburg Teknik Üniversitesi'nde mimarlık okudu. İkinci Dünya Savaşı'nın ardından Köln şehrinin yeniden inşasında da önemli rol oynadı. 1947-1952 yılları arasında Köln'ün yeniden imarında öncü rol üstlenen Rudolf Schwarz, kendi geliştirdiği tasarımlarla şehrin yeniden inşasına katkıda bulundu. Bunlar arasında şu anda Uygulamalı Sanatlar Müzesi'ne ev sahipliği yapan Wallraf-Richartz Müzesi (1956) de yer almaktadır. Ayrıca Aachen yakınlarında bulunan Düren'de Saint Anne hac kilisesini yeniden inşa etmiştir ki bu muhtemelen en ünlü eseridir.

Schwarz, Alman demirci Carl Wyland ile çalıştı ve Burg Rothenfels'te Peder Romano Guardini ile yakın işbirliği yaptı. Burada, Guardini tarafından yönetilen büyük bir Alman Katolik gençlik hareketi olan Quickborn için şapel tasarladı.

Eşi Maria Schwarz (1921–2018), onunla birlikte çalışmış ve mimar olarak, özellikle kocasının binalarını yeniden inşa edip tadilatlarını yapmıştır.

Mimarlık İlkeleri

değiştir

Rudolf Schwarz, olağanüstü zengin mimari eserlerine sürekli olarak çok sayıda yazı ile eşlik eder. Teorik tartışma için öne çıkan özellikle üç kitaptır: Kilisenin İnşası Üzerine (1947; İngilizceye Vücut Bulmuş Kilise olarak çevrilmiştir), Yeryüzünün İskânı Üzerine (1949) ve son olarak Eşiğin Önündeki Dünya (1960). Bu son kitapta, jeolojik katmanlaşmadan insan yaşamı tarafından oluşturulan son yer katmanı olarak mimariye kadar inşa etmenin sürekliliğini gösterir. Schwarz, mimariyi, yaratılışta temellenen ilksel imgelerin bir yansıması olarak anlamlandırarak onu kutsal alanda konumlandırır. Bu arketipler, yaratılışta ortaya çıkan temel koşulları yansıtır. Mimari, bu arkaik arketipleri çağrıştıran mekânsal bir temsildir.[1]

"Bu tasarımın konusu, insan ve toprak arasındaki kadim mücadeledir. Bu mücadelede insan, ağırlığa, karanlığa ve biçimsizliğe karşı canlılığı, hafifliği ve netliği - kütlesele karşı zarifliği temsil eder. İnsan, kendisini topraktan ve onun pençelerinden kurtararak, eski efsaneyi zaferle yeniler." [2]

Rudolf Schwarz, en azından yazılarının kapsamı açısından, mimaride kutsalın doğası üzerine eşsiz bir konum tanımladı. Bir anlamda bu, sürekli evrimleşen bir yaratıcı gücün ardından kendini sürekli yeniden icat eden bir toplumun ifadesine dayanan yenilenmiş bir kozmogoni olarak işlev görüyor.[3] Rudolf Schwarz'ın mimarisindeki kutsal boyutun gelişiminde önemli bir rol, ilk binalarından itibaren ona eşlik eden teolog Romano Guardini'ye aittir.[4]

Kaynakça

değiştir
  1. ^ Brnić, Ivica (2019). Nahe Ferne: Sakrale Aspekte im Prisma der Profanbauten von Tadao Ando, Louis I. Kahn und Peter Zumthor. Zurich: Park Books. ss. 85-87. ISBN 978-3-03860-121-0. 
  2. ^ Schwarz, Rudolf (1985). The Church Incarnate: The Sacred Functionof Christian Architecture. Chicago: Henry Regnery Company. s. 100. 
  3. ^ Brnić, Ivica (2019). Nahe Ferne: Sakrale Aspekte im Prisma der Profanbauten von Tadao Ando, Louis I. Kahn und Peter Zumthor. Zurich: Park Books. s. 105. ISBN 978-3-03860-121-0. 
  4. ^ Brnić, Ivica (2019). Nahe Ferne: Sakrale Aspekte im Prisma der Profanbauten von Tadao Ando, Louis I. Kahn und Peter Zumthor. Zurich: Park Books. s. 81. ISBN 978-3-03860-121-0. 

Dış bağlantılar

değiştir