Kalkedon Amentüsü
Kalkedon Amentüsü (aynı zamanda Kalkedon İnancı olarak da adlandırılır), MS 451'de Kalkedon Konsili'nde kabul edilen Mesih'in doğasının (Diofizitizm olduğu) beyanıdır.[1] Kalkedon, Küçük Asya'da bulunan Erken Hristiyanlık merkeziydi. Konsil, Katolik, Doğu Ortodoks, Lutheran, Anglikan ve Reform kiliselerini içeren Kalkedon kiliseleri tarafından kabul edilen ekümenik konseylerin dördüncüsüdür.[2]
Oryantal Ortodoks kiliseleri tarafından tanınmayan ilk konseydir; bu nedenle bu kiliseler Kalkedon olmayan kiliseler olarak sınıflandırılabilir.
Bağlam değiştir
Kalkedon Konsili, bazen "Hırsız Sinod" olarak anılan 449'da İkinci Efes Konsili'nde galip gelen Konstantinopolis Arşimandrit'i Eutyches tarafından önerilen Mesih'in "tek tabiatlı" görüşü ışığında Kristolojik sorunu ele almak üzere toplandı.[3]
Konsey ilk olarak 325'te kabul edilen İznik İnancı ve bu inancı 381'de Birinci Konstantinopolis Konsili tarafından değiştirildiği şekliyle resmen onayladı. Ayrıca İskenderiyeli Cyril'in iki sinod mektubunun ve Papa I. Leo'nun Konstantinopolis'li Flavian'a yazdığı mektubun yetkisini de tasdik etti.[4]
İçerik değiştir
Tanımın tam metni Birinci Efes Konsili'nin kararlarını, İznik İnancı'nın üstünlüğünü (325) ve Birinci Konstantinopolis Konsili'nin (381) diğer tanımlarını yeniden teyit eder.[5]
Mesih'in ikili doğasını (insan ve ilahi) vurgulayan kilit bölüm şöyledir:
O halde kutsal Babaları izleyerek hepimiz oybirliğiyle Rabbimiz İsa Mesih'in bizim için Tek ve aynı Oğul olduğunu, Tanrısallıkta Öz-aynı Kusursuz, İnsanlıkta Öz-aynı Kusursuz olduğunu öğretiyoruz; gerçekten Tanrı ve gerçekten İnsan; Rasyonel bir ruh ve bedenin Öz-aynısı; Tanrılığa göre Baba ile aynı öze sahiptir, Öz, Erkekliğe göre bizimle aynı öze sahiptir; her şeyde bizim gibi, günah ayrı; Uluhiyet açısından Baba'nın doğurduğu çağlardan önce, ama son günlerde, Öz-aynı, bizim için ve bizim kurtuluşumuz için (doğmuş) Bakire Theotokos Meryem'in İnsanlık açısından; Tek ve Aynı Mesih, Oğul, Rab, Biricik-doğmuş; Two Natures'ta karıştırılmadan, değişmez bir şekilde, bölünmez bir şekilde, ayrılmaz bir şekilde kabul edildi; Doğaların farkı, Birlik nedeniyle hiçbir şekilde ortadan kalkmaz, daha ziyade her Doğanın özellikleri korunur ve (her ikisi de) Tek Kişi ve Tek Hipostaz halinde birleşir; sanki iki Kişiye ayrılmış veya bölünmüş gibi değil, Tek ve Öz-aynı Oğul ve Biricik Tanrı, Söz, Rab, İsa Mesih; peygamberlerin başlangıçtan beri O'nun hakkında öğrettiği ve Rab İsa Mesih'in Kendisinin bize öğrettiği ve Babaların Sembolünün bize miras bıraktığı gibi.
— Bindley 1899, s. 297
Tanım örtülü olarak bir dizi popüler sapkın inanca hitap ediyordu. "Baba ile aynı öze sahip" ifadesine yapılan atıf, Arianizm'e yönelikti; "bizimle aynı öze sahip", Apollinarizm'e yöneliktir; "İki Doğa, karıştırılmadan, değişmez bir şekilde" Eutychianism'i çürütür; ve "bölünemez, ayrılmaz" ve "Theotokos" ise Nestûrîlik'e karşıdır.
Oryantal Ortodoks muhalefeti değiştir
Kalkedon Amentüsü, Batı ve Doğu kiliseleri arasında Enkarnasyonun anlamı konusundaki tartışmaların ortasında yazılmıştır (bkz. Kristoloji). Batı kilisesi inancı kolayca kabul etti, ancak bazı Doğu kiliseleri kabul etmedi. Siyasi karışıklıklar Ermeni piskoposlarının katılmasını engelledi. Kalkedon, Üçüncü Konsey'in Nestorius'u kınadığını yeniden teyit etse de, Kalkedonlu olmayanlar her zaman Kalkedon Amentüsü'nün Nestorius'a yöneldiğinden şüpheleniyorlardı. Bu kısmen, İkinci Efes Konsili'nde görevden alınan bir dizi piskoposun, daha önce Nasturi görüşlerine destek gibi görünen şeyleri belirtmiş olan piskoposların geri getirilmesinden kaynaklanıyordu.
İskenderiye Kıpti Kilisesi, İskenderiyeli Cyril'in "iki tabiattan" Tanrı Sözü'nün enkarnasyonunda Mesih'in doğasının birliği için tercih ettiği formüle bağlı kalarak karşı çıktı.[6] Cyril'in dili tutarlı değildir ve enkarnasyondan sonra teoride iki doğayı düşünmenin mümkün olduğu görüşünü desteklemiş olabilir,[6] ancak İskenderiye Kilisesi, Mesih, "iki tabiattan" ziyade "iki tabiattan" kabul edilmesi gerektiğinin tasdik edilmesi gerektiğini hissetti.
Amentü, Mesih'in "bir kişi ve bir hipostazda bir araya gelen" "iki tabiatta kabul edildiğini" tanımlar. Mesih'teki "iki tabiat"ın resmi tanımı, o zamanlar konseyi eleştirenler tarafından anlaşılmıştı ve bugün birçok tarihçi ve ilahiyatçı tarafından, Batı ve Antakya kristolojinin tarafını tutmak ve İskenderiyeli Cyril'in öğretisinden uzaklaşmak için anlaşılmaktadır. Mesih'in "bir" olduğunu her zaman vurgulayan. Bununla birlikte, inancın kaynaklarının modern bir analizi (A. de Halleux tarafından, Revue Theologique de Louvain 7, 1976'da) ve konseyin eylemlerinin veya işlemlerinin okunması, piskoposların Cyril'i büyük otorite olarak gördüklerini ve "iki tabiat"ın dili bile ondan türemiştir.
Kaynakça değiştir
- Özel
- ^ "Chalcedonian Christianity". The Spiritual Life (İngilizce). 5 Mart 2020. 31 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2022.
- ^ Olson, Roger E. (1 Nisan 1999). The Story of Christian Theology: Twenty Centuries of Tradition Reform (İngilizce). InterVarsity Press. s. 158. ISBN 978-0-8308-1505-0.
- ^ "Chalcedonian Definition". Episcopal Church. 12 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2020.
- ^ Bindley 1899, s. 225.
- ^ Schaff 1885.
- ^ a b Bindley 1899, ss. 91-92.
- Genel
- Bindley, T. Herbert, (Ed.) (1899). The Oecumenical Documents of the Faith. Londra: Methuen.
- Edwards, Mark J. (2009). Catholicity and Heresy in the Early Church. Farnham: Ashgate. ISBN 9780754662914.
- Grillmeier, Aloys (1975) [1965]. Christ in Christian Tradition: From the Apostolic Age to Chalcedon (451) (2. revised bas.). Louisville: Westminster John Knox Press. ISBN 9780664223014. 23 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2023.
- Gwynn, David M. (2009). "The Council of Chalcedon and the Definition of Christian Tradition". Chalcedon in Context: Church Councils 400–700. Liverpool: Liverpool University Press. ss. 7-26. ISBN 9781846316487.
- Schaff, Philip, (Ed.) (1885), "The Definition of Faith of the Council of Chalcedon", Nicene and Post-Nicene Fathers, Series II, Edinburgh: T. & T. Clark, Vil. XIV – Vikikaynak vasıtasıyla Geçersiz
|mod=cs1(yardım) - Kelly, John N. D. (2006) [1972]. Early Christian Creeds (3. bas.). London-New York: Continuum. ISBN 9780826492166.
- Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450–680 A.D. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780881410563. 12 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2023.
- Price, Richard; Gaddis, Michael, (Ed.) (2005a). The Acts of the Council of Chalcedon. 1. Liverpool: Liverpool University Press. ISBN 9780853230397.
- Price, Richard; Gaddis, Michael, (Ed.) (2005b). The Acts of the Council of Chalcedon. 2. Liverpool: Liverpool University Press. ISBN 9780853230397.
- Price, Richard; Gaddis, Michael, (Ed.) (2005c). The Acts of the Council of Chalcedon. 3. Liverpool: Liverpool University Press.
- Price, Richard (2009a). "The Council of Chalcedon (451): A Narrative". Chalcedon in Context: Church Councils 400–700. Liverpool: Liverpool University Press. ss. 70-91. ISBN 9781846316487.
- Price, Richard (2009b). "Truth, Omission, and Fiction in the Acts of Chalcedon". Chalcedon in Context: Church Councils 400–700. Liverpool: Liverpool University Press. ss. 92-106. ISBN 9781846316487.
- Roueché, Charlotte (2009). "Acclamations at the Council of Chalcedon". Chalcedon in Context: Church Councils 400–700. Liverpool: Liverpool University Press. ss. 169-177. ISBN 9781846316487.
Dış bağlantılar değiştir
- www.earlychurchtexts.com adresinde Yunanca Chalcedonian Creed. 9 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (sözlük arama bağlantıları ile)
- Chalcedon'un tanımı 31 Mayıs 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.