Vikipedi

İşgal

Bir bölge üzerinde belirli bir gücün etkin geçici kontrolü

Askerî işgal veya genellikle basitçe işgal, resmi bir egemenlik iddiası olmaksızın, bir egemen güç tarafından bir bölge üzerinde geçici kontroldür.[1][2][3] Bölge daha sonra işgal edilen bölge ve hakim güç işgalci olarak bilinir.[4] İşgal, amaçlanan geçici süresi ile ilhak ve sömürgecilikten ayırt edilir.[3][5] Bir işgalci, yönetimini kolaylaştırmak için işgal altındaki topraklarda resmi bir askeri hükûmet kurabilir ama bu durum işgal için gerekli bir ön koşul değildir.[6]

İşgal altındaki Irak'ta Bağdat Zafer Takı'nın altındaki ABD tankları
2. Dünya Savaşı'ndan sonra Japonya'nın işgali sırasında Hiroşima Prefektörlük'ündeki 5. Kraliyet Gurkha Tüfeklerinin Geçit Töreni.

İşgal kuralları, başta 1907 tarihli Lahey Sözleşmesi, 1949 tarihli Cenevre Sözleşmeleri ve yerleşik devlet uygulamaları olmak üzere çeşitli uluslararası anlaşmalarda tanımlanmıştır. İlgili uluslararası sözleşmeler - Uluslararası Kızılhaç Komitesi (ICRC) Açıklamaları ve askeri bilim adamları tarafından yapılan diğer anlaşmalar - işgalci gücün hakları ve görevleri, sivillerin korunması, savaş esirlerinin tedavisi, yardım koordinasyonu çabaları, seyahat belgelerinin düzenlenmesi, halkın mülkiyet hakları, kültür ve sanat eserlerinin ele alınması, mültecilerin yönetimi ve düşmanlıkların sona ermesinden önce ve sonra çok önemli olan diğer meseleler gibi konularda kılavuz bilgiler sağlar. Bir işgal gerçekleştiren ve uluslararası kabul görmüş normları ihlal eden bir ülke, denetim, eleştiri veya kınama riskiyle karşı karşıya olur. İçinde bulunduğumuz çağda, işgal uygulamaları büyük ölçüde uluslararası teamül hukukunun bir parçası haline geldi ve savaş hukukunun bir parçasını oluşturdu.

İşgal ve savaş hukukuDüzenle

18. yüzyılın ikinci yarısından itibaren uluslararası hukuk, bir ülkenin işgali ile istila ve ilhak yoluyla toprak edinimi arasında ayrım yapmaya başladı.[7] İkisi arasındaki fark, Emerich de Vattel tarafından Milletler Hukuku (1758) adlı eserinde ilk olarak açıklandı.[7] 19. yüzyılda Napolyon Savaşları'nın sona ermesinden bu yana uluslararası hukuk ilkeleri arasında açık bir ayrım kabul edildi.[7] Savaş hukukunun bir parçası olarak gelişen bu geleneksel işgal hukuku, savaşan bir gücün işgali altındaki nüfusa bir miktar koruma sağladı.[kaynak belirtilmeli]

1907 tarihli Lahey Sözleşmesi, bu örfi kanunları, özellikle "Kara Savaşı Kanunları ve Teamülleri" (Lahey IV) içinde kodladı; 18 Ekim 1907: "Düşman Devletin toprakları üzerinde Bölüm III Askeri Otorite".[8] Bu bölümün ilk iki maddesi şöyle der:

Madde. 42.
Bölge, fiilen düşman ordunun yetkisi altına girdiğinde işgal edilmiş sayılır.
İşgal, yalnızca böyle bir yetkinin kurulduğu ve uygulanabileceği bölgeye kadar uzanır.
Madde. 43.
Meşru gücün yetkisi fiilen işgalcinin eline geçmişse, işgalci, ülkede yürürlükte olan kanunlara mutlak surette engel olunmadığı müddetçe riayet ederek, kamu düzenini ve güvenliğini mümkün olduğunca sağlamak için yetkisi dahilindeki tüm önlemleri alacaktır.

1949'da bir düşman devletin topraklarının işgalini düzenleyen bu yasalar, Dördüncü Cenevre Sözleşmesi'nin (GCIV) kabul edilmesiyle daha da genişletildi. GCIV'ün çoğu, işgal altındaki topraklardaki korunan kişilerle ilgilidir ve Bölüm III: İşgal altındaki topraklar, konuyu kapsayan özel bir bölümdür.

6. Madde, GCIV'ün çoğunun geçerli olduğu süreyi kısıtlamaktadır:

Bu sözleşme, 2. maddede belirtilen herhangi bir çatışma veya işgalin başlangıcından itibaren uygulanacaktır.
Çatışma taraflarının topraklarında, bu sözleşmenin uygulanması, askeri operasyonların genel kapanışıyla sona erecektir.
İşgal altındaki topraklarda, bu sözleşmenin uygulanması, askeri operasyonların genel kapanışından bir yıl sonra sona erecektir; ancak, işgalci devlet, işgal süresince, bu devletin bu topraklarda hükümet görevlerini ifa ettiği ölçüde, bu sözleşmenin aşağıdaki maddelerinin hükümlerine tabi olacaktır: 1 ile 12, 27, 29 34, 47, 49, 51, 52, 53, 59, 61 ile 77, 143.

GCIV, uluslararası hukukta önemli bir değişikliği vurguladı. Birleşmiş Milletler Sözleşmesi (26 Haziran 1945) saldırı savaşını yasaklamıştı (bkz. Madde 1.1, 2.3, 2.4) ve GCIV Madde 47, Bölüm III'ün birinci paragrafı: İşgal altındaki topraklar, savaş yoluyla elde edilebilecek toprak kazanımlarını şu şekilde sınırlandırmıştır:

İşgal altındaki topraklarda bulunan korunan kişiler, bir ülkenin işgali sonucunda, o ülkenin kurumlarında veya hükümetinde yapılacak herhangi bir değişiklikle, hiçbir durumda veya hiçbir şekilde bu Sözleşmenin yararlarından yoksun bırakılamazlar, ne işgal edilen toprakların makamları ile işgalci devlet arasında akdedilen herhangi bir anlaşma ile, ne de işgal edilen toprakların tamamının veya bir kısmının herhangi bir ilhakı ile.

49. madde, insanların işgal altındaki devletin toprakları dışına veya topraklarına zorla kitlesel hareketini yasaklamaktadır:

Korunan kişilerin işgal edilmiş topraklardan işgal edilen ülkeden işgalci devletin topraklarına veya işgal edilmiş olsun ya da olmasın başka bir ülkenin topraklarına bireysel veya toplu olarak cebren nakilleri ve sürgünleri, amaçları ne olursa olsun yasaktır. ... İşgalci Güç, işgal ettiği topraklara kendi sivil nüfusunun bir kısmını sürgün etmeyecek veya transfer etmeyecektir.

Protokol I (1977): "Uluslararası Silahlı Çatışmaların Kurbanlarının Korunmasına İlişkin 12 Ağustos 1949 tarihli Cenevre Sözleşmelerine Ek Protokol"ün işgali kapsayan ek maddeleri vardır, ancak ABD dahil birçok ülke bu ek protokolü imzalamamıştır.

Savaşın sonucu olarak topraktan ayrılma durumunda, barış anlaşmasında "kabul eden ülke"nin belirtilmesi, yalnızca, söz konusu ülkenin uluslararası toplum tarafından bölgede sivil hükümet kurma yetkisine sahip olduğu anlamına gelir. Başlıca işgalci gücün askeri hükümeti, barış anlaşmasının yürürlüğe girdiği zaman noktasından, yasal olarak değiştirilene kadar devam edecektir.

William E. Birkhimer, 1914 3. Baskı Askeri Yönetim ve Sıkıyönetim'de belirtildiği gibi, "Askeri hükümet yasal olarak yer değiştirinceye kadar devam eder" kuraldır.

İşgalin başlamasıDüzenle

 
Alman birlikleri, Fransa-Prusya Savaşı'ndaki (1870-71) zaferlerinden sonra Paris'teki Champs-Élysées'de geçit töreni yapıyor

1907 Lahey Sözleşmesi'nin 42. Maddesi, "bölge, fiilen düşman ordunun yetkisi altına girdiğinde işgal edilmiş sayılacağını" belirtir. İşgalci bir gücün işgal altındaki topraklar üzerinde hükümet yetkisini kullandığı yönetim biçimine askerî hükümet denir. Ne Lahey Sözleşmeleri ne de Cenevre Sözleşmeleri bir "işgal" fiilini özel olarak tanımlamakta veya ayırt etmektedir. Cenevre Sözleşmelerinin 2. maddesi, silahlı direnişle karşılaşılmayan durumları da kapsayacak şekilde genişletildi.[9]

Bir işgalin başlaması için askeri hükümetin başladığının resmi bir duyurusu olması veya belirli bir sayıda insanın yerinde olması gerekliliği yoktur. Birkhimer şöyle yazar:

Askeri yönetimin yasal olarak göreve başlaması ve uygulanması için muzaffer komutanın bir kısmının ilanına gerek yoktur. Bu hükümet, eski egemenliğin devrilmesinden ve artık kontrolün muhalif orduda olmasından kaynaklanmaktadır. Yine de, böyle bir bildiri yayınlamak, işgal altındaki bölgede yaşayan herkese, fatihi yetkisini kullanırken yönetecek olan davranış kurallarını yayınlamak için yararlıdır. Wellington, aslında, daha önce de belirtildiği gibi, komutanın iradesinin yerine getirileceği kuralları açıkça belirlemek zorunda olduğunu söyledi. Ancak savaş hukuku bunu zorunlu olarak gerektirmez ve pek çok durumda yapılmaz. Böyle olmadığında, ülkenin düşman tarafından askeri olarak işgal edilmiş olması gerçeği, ilgili herkese, düzenli olanın yerini askeri bir hükümetin aldığı konusunda yeterli bildirim olarak kabul edilir. (s. 25-26)

İşgalci güçDüzenle

 
Napolyon'un İspanya'yı işgaline İspanyol gerilla direnişi

Savaş hukukunda bahsedildiği şekliyle "işgalci güç" terminolojisi, en uygun şekilde "başlıca işgalci güç" veya alternatif olarak "işgalci güç" olarak çevrilir. Bunun nedeni, vekalet yasasının her zaman mevcut olmasıdır.[10][kaynak güvenilir mi?]

Acentelik yasası çok genel bir kalıp olduğundan, bu durumda öncelikle söz konusu "güçler" arasındaki ilişkileri düzenleme aracı olarak uygulanabilir, ancak lojistikle ilgili hususların bazen dikkate alınması gereken bir soru olduğundan, bu tanım, daha genel olarak tüm olası askeri koalisyon türleriyle ilgili olmasına rağmen, analojiyle savaş ağalarıyla ilgili olarak analiz edilebilecek bağlamların dışında her zaman uygulanabilir değildir.

Tanımlanmış ve modern savaş hukukunun uygulanmasıyla belirlenen çoğu bağlamda, ajanslara delegasyon genellikle sivil örgütlerle ilgili olma eğilimindedir. Yukarıdaki gibi hukuki mülahazalar, diğer durumlarda, söz konusu yetkiler arasında yalnızca rızaya dayalı olarak kalır. Örneğin, 1948'de Nürnberg'deki ABD Askeri Mahkemesi şöyle der:

İşgalin sonuDüzenle

Kural: İşgal, yasal olarak yeri alınana kadar devam eder. Eyal Benvenisti'ye göre, işgal bir dizi yolla sona erebilir, örneğin: "etkili kontrolün kaybı, yani işgalci artık otoritesini kullanamayacak duruma geldiğinde; egemenin (devrik hükümet) gerçek rızasıyla; bir barış anlaşmasının imzalanmasıyla veya yetkinin işgal altındaki halk tarafından referandum yoluyla kabul edilen ve uluslararası kabul görmüş bir yerli hükümete devredilmesiyle".[11]

Bu, şu şekilde açıklanmaktadır: "Toprak ilhakının olmadığı durumda, barış anlaşmasının yürürlüğe girmesiyle işgal sona erer."

Örnek: (1) İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Japonya. Japonya, 28 Nisan 1952'de San Francisco Barış Antlaşması'nın yürürlüğe girmesiyle egemenliğini yeniden kazandı. Başka bir deyişle, Japonya için bu tarih itibarıyla sivil bir hükümet kuruldu ve faaliyete girdi.

Bölgesel bir ayrılma durumunda, resmi bir barış anlaşması olmalıdır. Ancak barış antlaşmasının yürürlüğe girmesi işgalin sona erdiği anlamına gelmez.

Örnek: (1) İspanya-Amerika Savaşı'ndan sonra Porto Riko. Askeri hükümet, 11 Nisan 1899'da 1898 Paris Antlaşması'nın yürürlüğe girmesinden sonra Porto Riko'da bulunmaya devam etti ve sadece 1 Mayıs 1900'de Porto Riko'nun sivil hükümetinin başlamasıyla sona erdi.
Örnek: (2) İspanya-Amerika Savaşı'ndan sonra Küba. Askeri hükümet, 1898 Paris Antlaşması'nın 11 Nisan 1899'da yürürlüğe girmesinden sonra da devam etti ve ancak 20 Mayıs 1902'de Küba Cumhuriyeti'nin sivil hükümetinin başlamasıyla sona erdi.

Bu nedenle, en temel düzeyde, "yasal olarak ikame edilen" terminolojisi, "yasal olarak, başlıca işgalci gücün ulusal (veya "federal") hükümeti tarafından tamamen tanınan bir sivil hükümet tarafından ikame edilen" anlamında yorumlanır.

İşgal örnekleriDüzenle

Ana madde: Askerî işgaller listesi
 
"Sovyet İşgal Bölgesi" yazılı Alman damgası, 1948

Çoğu savaşta bazı bölgeler düşman ordunun yetkisi altına girer. Çoğu işgal, düşmanlıkların sona ermesiyle sona erer. Bazı durumlarda işgal edilen topraklar iade edilir, diğerlerinde toprak işgalci gücün kontrolü altında kalır, ancak genellikle askeri olarak işgal edilmiş topraklar gibi değildirler. Askeri işgal altında en çok genişleyen bölgeler, I. Dünya Savaşı ve II. Dünya Savaşı'nın sonucu olarak ortaya çıktı:

 
İşgal altındaki Batı Şeria'da bir İsrail askeri kontrol noktası .

İşgal, genellikle, bölgenin geri verilmesinden veya ilhak edilmesinden önceki geçici bir aşamadır. Güney Afrika'nın Namibya'yı ve Endonezya'nın Doğu Timor'u işgalleri ile Türkiye'nin Kuzey Kıbrıs'ı ve Fas'ın Batı Sahra'yı işgalleri gibi 1945 sonrası önemli sayıda işgal yirmi yıldan fazla sürmüştür.[12] Dünyanın en uzun süre devam eden işgallerinden biri, İsrail'in Doğu Kudüs ve Gazze Şeridi (1967'den günümüze) dahil olmak üzere Batı Şeria'yı işgalidir.[13] İddia edilen diğer uzun süreli işgaller arasında Arjantin'in egemen bölge olarak iddia ettiği Falkland Adaları/Malvinas'ın (1833-günümüz) Birleşik Krallık tarafından işgali, Tibet'in Çin Halk Cumhuriyeti tarafından işgali (1950) ve Hawaii'nin Amerika Birleşik Devletleri tarafından işgali bulunmaktadır (1893). The War Report, bu durumlarda işgalin gerçekleşip gerçekleşmediği konusunda hiçbir belirleme yapmaz.[14]

20. yüzyılın ikinci yarısında gerçekleşen işgaller şunlardır:

21. yüzyılda meydana gelen en son işgaller şunlardır:

Ayrıca bakınızDüzenle

KaynakçaDüzenle

  1. ^ A Roberts. Prolonged Military Occupation: The Israeli-Occupied Territories Since 1967 - Am. J. Int'l L., 1990, p. 47.
  2. ^ Eyāl Benveniśtî. The international law of occupation. Princeton University Press, 2004. 0-691-12130-3, 978-0-691-12130-7, p. 43
  3. ^ a b Edelstein, David M. (2004). "Occupational Hazards: Why Military Occupations Succeed or Fail". International Security. 29 (1): 49-91. ISSN 0162-2889. 30 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  4. ^ Fabre, Cécile. "Living with the enemy: the ethics of belligerent occupation" (PDF). 30 Kasım 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2018. 
  5. ^ Stirk, Peter (2009). The Politics of Military Occupation. Edinburgh University Press. s. 44. ISBN 9780748636716. 9 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. The significance of the temporary nature of military occupation is that it brings about no change of allegiance. Military government remains an alien government whether of short or long duration, though prolonged occupation may encourage the occupying power to change military occupation into something else, namely annexation 
  6. ^ Roberts, Adam (1985). "What is a Military Occupation?". British Yearbook of International Law. 55: 249-305. doi:10.1093/bybil/55.1.249. 
  7. ^ a b c Cole, Babaloba (1974). "Property and the Law of Belligerent Occupation: A Reexamination". World Affairs. 137 (1): 66-85. 
  8. ^ "The Avalon Prject - Laws of War : Laws and Customs of War on Land (Hague IV); October 18, 1907". avalon.law.yale.edu. 5 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  9. ^ Ferraro, Tristan. "Determining the beginning and end of an occupation under international humanitarian law". 
  10. ^ Anonymous. "Chapter 5 – Definitions of Important Terminology and Concepts Related to Territorial Cessions". The True Legal Relationship between Taiwan & the USA. www.taiwanbasic.com. Erişim tarihi: 13 Aralık 2013. 
  11. ^ Eyal Benvenisti (23 Şubat 2012). The International Law of Occupation. OUP Oxford. s. 56. ISBN 978-0-19-163957-9. 9 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. The conditions that define when occupation begins also identify when it ends. Obviously, occupation can end in a number of ways: with the loss of effective control, namely when the occupant is no longer capable of exercising its authority; through the genuine consent of the sovereign (the ousted government or an indigenous one) by the signing of a peace agreement; or by transferring authority to an indigenous government endorsed by the occupied population through referendum and which has received international recognition. 
  12. ^ Weill, Sharon (2014). The Role of National Courts in Applying International Humanitarian Law. Oxford University Press. s. 22. ISBN 9780199685424. 20 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. Although the basic philosophy behind the law of military occupation is that it is a temporary situation modem occupations have well demonstrated that rien ne dure comme le provisoire A significant number of post-1945 occupations have lasted more than two decades such as the occupations of Namibia by South Africa and of East Timor by Indonesia as well as the ongoing occupations of Northern Cyprus by Turkey and of Western Sahara by Morocco. The Israeli occupation of the Palestinian territories, which is the longest in all occupation's history has already entered its fifth decade. 
  13. ^ The majority of the international community (including the UN General Assembly, the United Nations Security Council, the European Union, the International Criminal Court, and the vast majority of human rights organizations) considers Israel to be occupying Gaza, the West Bank and East Jerusalem. The government of Israel and some supporters have, at times, disputed this position of the international community. For more details of this terminology dispute, including with respect to the current status of the Gaza Strip, see International views on the Israeli-occupied territories and Status of territories captured by Israel. See for example:
    • Alexandrowicz, Ra'anan (24 January 2012), "The Justice of Occupation", The New York Times, 10 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 1 Temmuz 2022, Israel is the only modern state that has held territories under military occupation for over four decades 
  14. ^ "The War Report 2014 | Rulac". www.rulac.org. 24 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Haziran 2022. 
  15. ^ Couto, Francisco Cabral (2006). Remembering the Fall of Portuguese India in 1961. ISBN 972-8799-53-5. 
  16. ^ "UNTEA and UNRWI: United Nations Involvement in West New Guinea During the 1960's" (PDF). 5 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  17. ^ "Freedom of the press in Indonesian-occupied West Papua". The Guardian. 22 Temmuz 2019. 25 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  18. ^ "Israel's Occupation of the Golan Heights Is Illegal and Dangerous". Foreign Policy. 5 Şubat 2019. 1 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  19. ^ "Cyprus may have missed its last chance for reunification". The Economist. 9 Temmuz 2017. 1 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  20. ^ "Saharan provinces - Taking Cherry Blossom Case as an Example" (PDF). 4 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  21. ^ "US rejects Cuba demand to hand back Guantanamo Bay base". BBC News (İngilizce). 30 Ocak 2015. 7 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 
  22. ^ "УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №32/2019". The Presidential Office of Ukraine. 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2022. 

Konuyla ilgili yayınlarDüzenle

Dış bağlantılarDüzenle

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İşgal&oldid=29113358" sayfasından alınmıştır