Safevîler: Revizyonlar arasındaki fark

Safevî şahlarının başvuracakları aşiretleri olmadığından, ilk yıllarda yalnızca, eski [[Moğollar|Moğol]] adıyla, "sadak taşıyan" diye anılan kişisel korumaları doğrudan emirleri altında olan tek birlikti. Savaşa gittiklerinde "sadak taşıyanlar"ın çevreledikleri safın tam ortasında yer alırlardı. [[Kızılbaşlar]], her aşiretin bir birlik olarak yer aldığı savaş düzeninde, doğrudan kendi aşiret reislerinin koruması altında savaşırlardı. Her aşirete, saygınlığına ve gücüne göre sağ ya da sol, iki kanattan birinde yer verilirdi. [[Kızılbaşlar]] ordunun büyük bölümünü oluştururlardı ve at sırtında savaşırlardı. [[Lurlar]]'dan da destek alınırdı. [[Şehname]]'deki minyatürlere bakıldığında tüm askerlerin kılıç da mızrak da kullansalar sadakları ve okları olduğu görülür. Yani [[Safeviler]] ordularını hafif süvarilerden oluştururdu. [[Safeviler]] batıda [[Osmanlı İmparatorluğu|Osmanlı Devleti]] gibi [[Avrupa]]'nın düzenli, gelişmiş ve ateşli silahlar ile donatılmış ordularından birine karşı savaşırken doğuda ise [[Özbekler]]'in [[Moğollar]] kadar tehlikeli aşiret atlılarına karşı başarılı olmak zorundaydılar. [[Çaldıran Savaşı]]'nda yeğeni [[Durmuş Han Şamlu]]'nun [[Şah İsmail]]'e Osmanlı ordusunun mevzilenmesini beklemeyi önermesi ve bunun sonucunda alınan ağır yenilgi [[Safeviler]]'in [[Osmanlı İmparatorluğu|Osmanlı Devleti]]'ne karşı bundan sonraki tüm savaş taktiklerini değiştirmiştir. [[Safeviler]], Osmanlı ordularına karşı genel olarak meydan savaşlarında karşı karşıya savaşmak yerine Osmanlı ordularının zayıf noktası olan lojistiğine saldırma taktiğini kullandı ve ateşli silahlar, daha etkin yönetim, daha fazla nüfus gibi dezavantajlarına rağmen başarılı da oldu. Safeviler top kullanımını fazla önemsemediler. Büyük ihtimal ile bunun nedeni çevik Safevi süvarisinin top kullanılması durumunda yavaşlayacak olmasıdır. [[Osmanlı İmparatorluğu|Osmanlı Devleti]]'ne göre çok daha zayıf olan [[Safevi Devleti]] bu anlayış sayesinde [[Osmanlı İmparatorluğu|Osmanlı Devleti]]'nin güçlü olduğu sahaya girmemiş ve böylece bağımsızlığını korumuştur.<ref>Chase, Kenneth (2003), Firearms: A Global History to 1700, Cambridge University Press, ISBN 0-521-82274-2</ref>