VII. Fernando: Revizyonlar arasındaki fark

[[IV. Carlos]] ile [[Parmalı Maria Luisa]]'nın oğluydu. Gençlik yıllarında yönetime annesinin ve babasının güvenini kazanmış olan Başbakan [[Manuel de Godoy]] egemendi; Fernando'nun özel öğretmeni, onun Godoy'a duyduğu kıskançlığı körükleyerek, [[Napolyon Bonapart|Napolyon]]'dan destek istemesi yönünde cesaretlendirdi. Bu gelişmeler karşısında kaygılanan IV. Carlos, Fernando'yu tutuklattı, daha sonra da bağışladı. Godoy'un Fransız birliklerinin [[İspanya]]'ya girmesine izin vermesi üzerine patlak veren Aranjuez Ayaklanması'yla (17 Mart 1808) Carlos tahtı oğlu Fernando'ya bırakmak zorunda kaldı. Ama çok geçmeden [[Napolyon Bonapart|Napolyon]] [[Madrid]]'i işgal etti ve Fernando'yu sınır bölgesine çağırarak, krallık tacını IV. Carlos'a geri vermeye zorladı. Ardından, erkek kardeşi Joseph'i İspanya kralı I. Jose adi ile kral yaptı ve Fernando'yu savaş süresince [[Fransa]]'da tutukladı. [[Napolyon Savaşları]] sırasında [[Fransa]]'da tutuklu kalmıştır.

Bunun üzerine, İspanyol halkı Fernando adına Fransız istilacılara karşı ayaklandı. 1812'de İspanya'nın bağımsızlığını kazanmış kesiminde, kralın yetkilerini sınırlayan liberal "Cadiz Anayasası" yürürlüğe kondu. [[Napolyon Bonapart|Napolyon]], bu anayasayı yürürlükten kaldırması için VII. Fernando ile [[Valencay Antlaşması]] yapıp Aralık 1813'te onu serbest bıraktı. Fernando ülkesine döndükten sonra krallık yetkilerini geri alarak artık kısmen bağımsız olan İspanyol Amerikası'nda denetimini yeniden kurmaya çalıştı. Ama bakanları, [[Amerika]]'daki ordularına destek birlikleri gönderemedikleri gibi, İngiliz hükümetini de Amerika'nın yeniden fethi için işbirliğine ikna edemediklerinden herhangi bir sonuç elde edemedi. 1820'deki liberal devrimle, Fernando 1812 Anayasası'nın yeniden yürürlüğe konmasını kabul etmek zorunda kaldı.