Locarno Antlaşmaları: Revizyonlar arasındaki fark

'''Locarno Antlaşması''', 5-16 Ekim 1925 tarihleri arasında [[İsviçre]]’nin [[Locarno]] kentinde müzakere edilen ve 1 Aralık 1925’te [[Londra]]’da imzalanan antlaşma.

[[Birinci Dünya Savaşı]] sonrasında Avrupa ülkeleri arasındaki ilişkileri normalleştirmeyi hedefleyen çabaların bir zinciri olan Locarno Antlaşması Batı Avrupa’daki sınırların değişmezliğini teyid ederken, Doğu Avrupa’daki sınırların [[revizyon]]a tâbi tutulmasına imkân tanıdı <ref> Sander, Oral “Siyasi Tarih (1918-1994), İstanbul, 1998” </ref>.

[[Fransa]], [[Almanya]]’nın Birinci Dünya Savaşı sonunda imzalamak zorunda kaldığı [[Versailles Barış Antlaşması|Versailles Anlaşması]] ile 1871’de kaybettiği [[Alsace-Lorraine]] bölgesini geri almıştı. Ancak, savaşın sonunda Almanya’nın zamanlıca ateşkes teklif etmiş olması neticesinde, Alman ordusu örselenmeden kalmıştı.

Versailles Antlaşması’nın kısıtlayıcı hükümleriyle tatmin olmayarak savaş sonrasında Almanya çevresinde bir ittifak zinciri kurmak isteyen Fransa, aynı zamanda Almanya'nın sınırlarının değişmeyeceği hakkında güvenceler istemekteydi.

Bunun üzerine [[Almanya]], [[Fransa]], [[İngiltere]], [[İtalya]], [[Belçika]], [[Polonya]] ve [[Çekoslovakya]] arasında, 5 Ekim 1925'te, Locarno'da bir konferans toplandı. Müzakereler sonunda, 16 Ekim 1925'te, Locarno Antlaşması imza için hazırlanmıştır ve 1 Aralık 1925'te Londra'da imzalanmıştır. Antlaşmaya göre, Almanya, Fransa ve Belçika sınırlarının kesin ve sürekli olduğunu kabul etmiştir. Bu konuda bir anlaşmazlık çıkması halinde kuvvete başvurulmaması ve sorunun [[Milletler Cemiyeti]]'ne götürmesi hususunda da mutabık kalınmıştır. Bundan dolayı, Antlaşmanın Almanya’nın Milletler Cemiyeti'ne üye olduğunda yürürlüğe girmesi kabul edilmiştir.

Öte yandan, Almanya bu antlaşma ile batı sınırlarının değişmezliğini kabul etmiş, ancak aynı güvenceyi doğu sınırları için vermemiştir. Bu durumda Fransa kendi sınırlarını garanti almaya çalışırken, Polonya ve Çekoslovakya’ya kefil olmak zorunda kalmış ve bu ülkelere güvenilirlikleri şüpheli ilave taahhütler vermek zorunda kalmıştır. <ref>Rifat Uçarol, Siyasi Tarih, İstanbul 1985, s. 424</ref>

Antlaşma kırılgan diplomasinin örneklerinden biri olmaktan kurtulamadı. Antlaşmadan büyük düşkırıklığına uğrayan Polonya’nın o dönemdeki Dışişleri Bakanı [[Józef Beck]] varılan mutabakatı "Almanya’ya Batı’daki barışın korunmasını teminen Doğu’ya saldırması resmi olarak rica edilmiştir" şeklinde yorumladı <ref> Marian Eckert, "Historia polityczna Polski, lata 1918-1939". Varşova 1989</ref>.