Sovyetler Birliği'nde ulaşım

Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği'nde ulaşım, ülke ekonomisinin önemli bir parçasıydı. 1920'lerin sonu ve 1930'ların ekonomik merkezileşmesi, altyapının büyük ölçekte ve hızlı bir şekilde gelişmesine yol açtı. Sovyetler Birliği'nin 1991'deki çöküşünden önce kara, deniz ve hava yoluyla çok çeşitli ulaşım yöntemleri mevcuttu. Ancak Durgunluk Dönemi öncesi, dönemi ve sonrasındaki hükûmet politikaları nedeniyle ulaştırma yatırımları düşüktü. 1970'lerin sonlarında ve 1980'lerin başlarında Sovyet ekonomistleri, demiryollarının getirdiği yükün bir kısmını hafifletmek ve devlet bütçesini iyileştirmek için daha fazla yol inşa edilmesi yönünde çağrıda bulunuyorlardı. Aeroflot tarafından temsil edilen sivil havacılık endüstrisi dünyanın en büyüğüydü, ancak verimsizlikler SSCB'nin çöküşüne kadar onu bırakmadı. Karayolu ağı az gelişmiş durumdaydı ve büyük şehirlerin dışında toprak yollar yaygındı. Aynı zamanda, sahip oldukları az sayıdaki yolların bakımı da büyüyen bu sorunla baş edebilecek donanıma sahip değildi. 1980'lerin sonlarında Leonid Brejnev'in ölümünden sonra halefleri bu sorunları çözmeye çalıştılar ancak başarılı olamadılar. Aynı zamanda otomobil endüstrisi yeni yolların inşasından daha hızlı büyüyordu. 1970'lerin ortalarına gelindiğinde Sovyet nüfusunun yalnızca yüzde 0,8'inin arabası vardı.

Aeroflot Il-86.

Gelişmelere rağmen ulaştırma sektörünün çeşitli yönleri, eski altyapı, yatırım eksikliği, yolsuzluk ve merkezi yetkililerin kötü karar alma süreçleri nedeniyle hala sorunlarla dolu durumdaydı. Ulaştırma altyapısına ve hizmetlerine olan talep artıyordu, ancak Sovyet yetkililerinin halkın artan talebini karşılayamadığı ortaya çıktı. Az gelişmiş Sovyet karayolu ağı, zincirleme bir reaksiyonla toplu taşımaya olan talebin artmasına yol açtı. Ülkenin ticaret filosu dünyanın en büyüklerinden biriydi.