Kraepelinian ikilemi

Kraepelinian ikilemi, majör endojen psikozların, 1908'de Eugen Bleuler tarafından şizofreni olarak yeniden formüle edilen dementia praecox ve şimdi bipolar bozukluk olarak yeniden tasarlanan manik-depresif psikoz hastalık kavramlarına bölünmesidir.[1][2][3] Bu ayrım, Emil Kraepelin'in psikiyatri ders kitabı Psychiatrie'nin altıncı baskısında resmen tanıtıldı. Ein Lehrbuch für Studirende und Aerzte, 1899'da yayınlandı.[3] Modern psikiyatrik sınıflandırma sistemleri olan DSM ve ICD üzerinde oldukça etkili olmuştur ve şizofreninin duygusal psikozdan taksonomik olarak ayrılmasına da yansımıştır.[4] Ancak her ikisinin de semptomlarını gösterdiği görülen vakaları kapsayacak şekilde şizoafektif bozukluk tanısı da mevcuttur.

Emil Kraepelin (1856–1926)

Kraepelin sistemi ve psikozların modern sınıflandırması, sonuçta Karl Kahlbaum'un görüşlerinden türetilmiştir.[5] 1863 yılında Prusyalı psikiyatrist, Die Gruppierung der psychischen Krankheiten (Psikiyatrik Hastalıkların Sınıflandırılması) başlıklı habilitasyonunu yayınladı.[6] Bu metinde, akıl hastalıklarının tıbbi sınıflandırmalarının o zamanki heterojen durumunu gözden geçirdi ve on yedinci yüzyılın başlarından on dokuzuncu yüzyılın ortalarına kadar bu tür yaklaşık otuz nozolojinin varlığını sıraladı.[7] Halen modern psikiyatrik nozolojinin[7] temelini oluşturan yayınlanmış tezinin en büyük katkısı, ilk olarak psikozun semptom, seyir ve sonuca göre sınıflandırılmasına yönelik klinik yöntemi formüle etmesiydi.[8]

Kahlbaum ayrıca vecordia ve vesania adını verdiği iki ana akıl hastalığı grubunu da ayırdı.[7]

Emil Kraepelin, manik-depresif hastalığın endojen psikozları ile demans praecox arasında önerdiği ikilemi ilk olarak 27 Kasım 1898'de Almanya'nın Heidelberg kentinde halka açık bir konferans sırasında ortaya koydu.[9]

  1. ^ Jablensky 2007, s. 383; Greene 2007, s. 362
  2. ^ Yuhas, Daisy. "Throughout History, Defining Schizophrenia Has Remained a Challenge". Scientific American Mind (March 2013). 13 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2013. 
  3. ^ a b Decker 2007, s. 399.
  4. ^ Greene 2007, s. 361; Palm & Möller 2011, s. 318
  5. ^ Jablensky 1999, s. 96; Berrios, Luque & Villagrán 2003, s. 126
  6. ^ Noll 2007, s. 242; Kahlbaum 1863
  7. ^ a b c Angst 2002, s. 6.
  8. ^ Angst 2002, s. 6; Möller 2008, s. 60
  9. ^ Noll 2007, s. 262.

Kaynakça

değiştir