İşçicilik

İşçicilik, 1960'ların başında İtalya'da gelişen anti-otoriter Marksist düşünce akımıdır.

Akım, işçi sınıfının ekonomik gelişmenin motoru olduğu düşüncesiyle başladı: kapitalist gelişmeyi belirleyenin işçi mücadeleleri olduğunu savunan hareket, işçi sınıfını kafesleyen klasik kurumları (partiler, sendikalar) baypas eden devrimci bir sürecin ana faili olabileceğini savunur. Yani işçiler otonomizm üzerinden örgütleneceğini tasavvur eder. İşçiciler, emekçi kitlelerin güçlerinin farkına varmaları ve çalışmaktan vazgeçmeleri ve sonuç olarak kimliklerini kaybetmeleri gerektiğini teorileştirdiler. Yani işçi sınıfı, sermayenin azaltılması için kendi kendini yok etmesi gerekir.

İşçicilik, Marx'ın, sermayenin işçi sınıfının mücadelelerine tepki gösterdiği iddiasını temel alır; yani işçi sınıfı aktif ve sermaye ise reaktiftir. Marx'ın Kapital eserinde teknolojik gelişmenin temel motivasyon kaynağı olarak da sermayenin işçi sınıfı isyanına karşı silah sağlamak olduğunu belirtmiştir. Marx sermayenin sadece teknoloji yoluyla değil siyasi gücünü kullanarak da işçi sınıfını baskıladığını ve bunun en tipik örneği olarak da İngiltere'deki fabrika mevzuatını göstermiştir.

Operaismo bunu temel aksiyomu olarak alır: işçi sınıfının mücadeleleri, sermayenin ardışık yeniden yapılanmalarından önce gelir ve onu önceden şekillendirir.

İşçiciler, politikalarını işçi sınıfı yaşamı ve mücadelesi üzerine bir soruşturmaya dayandırma arayışında Marx'ı izlediler. Danilo Montaldi ve diğerleri tarafından sağlanan çeviriler aracılığıyla, Amerika Birleşik Devletleri'nde Johnson-Forest Eğilimi ve Fransa'da Socialisme ou Barbarie grubu tarafından yapılan önceki aktivist araştırmalarından yararlandılar. Johnson-Forest Eğilimi, Detroit otomobil endüstrisindeki işçi sınıfı yaşamını ve mücadelelerini incelemiş, "The American Worker" (1947), "Punching Out" (1952) ve "Union Committeemen and Wildcat Strikes" (1955) gibi broşürler yayınlamıştı. Bu eser Socialisme ou Barbarie tarafından Fransızcaya çevrildi ve dergilerinde seri olarak yayınlandı. Onlar da, hem otomobil fabrikalarında hem de sigorta ofislerinde kendi durumlarında, işyerlerinde neler olup bittiğini araştırmaya ve yazmaya başladılar.

Her ikisi de Negri ve Tronti tarafından kurulan Quaderni Rossi dergisi ("Kırmızı Defterler", 1961–5), halefi Classe Operaia ("İşçi Sınıfı", 1963–6) ile birlikte, proleterlerin mücadelelerine odaklanan işçici teori geliştirdi.

Bu teorik gelişmeyle bağlantılı olarak, özellikle Lotta Continua tarafından iş yeri organizasyonuna dayalı bir praksis gelişmişti. Bu, 1969'un İtalyan "Sıcak Sonbaharında" zirveye ulaştı.

Ancak 1970'lerin ortalarına gelindiğinde, vurgu fabrikadan "toplumsal fabrika"ya, yani kendi topluluklarında çalışan insanların günlük yaşamlarına kaydı ve işçicilik hareketi giderek otonomist olarak anılmaya başlandı.