Mihrişah Sultan (Yusuf İzzeddin'in kızı)
Mihriban Mihrişah Sultan (1 Haziran 1916 - 25 Ocak 1987) Osmanlı prensesi, tahtın varisi Sultan Abdülaziz'in oğlu Yusuf İzzeddin Efendi ile Leman Hanım'ın kızıdır. Müslüman aleminin son halifesi II. Abdülmecid ve Şehsuvar Hanım'ın oğlu Şehzade Ömer Faruk'un ikinci eşidir.
| Mihriban Mihrişah Sultan | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Doğum | 1 Haziran 1916 Beşiktaş Sarayı, İstanbul, Osmanlı İmparatorluğu | ||||
| Ölüm | 25 Ocak 1987 (70 yaşında) İstanbul, Türkiye | ||||
| Defin | Mahmud II Türbesi, Divanyolu, İstanbul | ||||
| Eş(ler)i | Ömer Faruk Efendi Şevket Arslanoğlu | ||||
| |||||
| Hanedan | Osmanlı Hanedanı | ||||
| Babası | Yusuf İzzeddin Efendi | ||||
| Annesi | Leman Hanımefendi | ||||
| Dini | İslam | ||||
İlk yılları değiştir
Mihrişah Sultan 1 Haziran 1916'da Beşiktaş Sarayı'da doğdu. Babası doğumundan 4 ay önce ölen veliaht Yusuf İzzeddin Efendi, annesi ise Ahmed Bey ve Şükriye Hanım'ın kızı Leman Hanım'dır. Dördüncü çocuğu, babasının ikinci kızı ve annesinin üçüncü çocuğuydu. Kendisinden on yaş büyük iki büyük kardeşi Şükriye Sultan ve ondan yedi yaş büyük bir erkek kardeşi Şehzade Mehmed Nizameddin vardı. Abdülaziz ve Dürrinev Kadınefendi'ın torunuydu.[1]
Mihrişah, 1924 yılının Mart ayında imparatorluk ailesinin sürgünü sırasında, İskenderiye, Mısır 'a taşındı.[1]
İlk evlilik değiştir
Ömer Faruk Efendi'un kuzeni Mihrişah'a ilgisi artmıştı. Faruk ile Sultan'ın kızı VI. Mehmed eşi Prenses Sabiha Sultan arasında işlerin iyi gitmediği de kamuoyunun bilgisiydi.[2]
1944'te Mihrişah, konsey ailenin reisi olarak Ahmed Nihad Efendi seçtiğinde Faruk'un yanında yer aldı. Sabiha, meclisin kararına destek verirken liderin seçimini onaylarken.[3] Kızları da annelerinin yanında yer aldı. Faruk, Sabiha'yı kızlarını kendisine çevirmekle suçladı. Ancak Mihrişah'a zaten aşıktı ve meclis meselesi sadece bir bahaneydi.[4]
Faruk, yirmi sekiz yıllık evliliğin ardından 5 Mart 1948'de Sabiha'yı boşadı[5] ve sadece dört ay sonra 31 Temmuz 1948'de dini bir törenle Mihrişah ile evlendi.[1] Evlilik sözleşmesinde kocasından boşanma hakkının sözleşmeye dahil edilmesini istedi.[6] Menashe Caddesi'nde 8 numaralı cadde 11 numaralı küçük bir apartman binasına sahipti.[7]
Neslişah Sultan, anılarında Faruk'un onunla evlendikten sonra birbirleriyle arası pek iyi olmadıklarını anlatır. Halen birbirlerini gördüler ama Neslişah ona yakın olmayı reddetti. Ancak Faruk'a çok iyi baktı. Onun uğruna kendini nasıl feda ettiğini anlayan Neslişah, onu tekrar görmeye karar verdi. Faruk'un pazartesi günleri öğle yemeğine Neslişah'ın evine gelme alışkanlığı oldu ve o andan itibaren Mihrişah'ı yanında getirmeye başladı.[8]
Ancak evlilikleri sürmedi ve birkaç yıl sonra Mihrişah, kocasından boşanma hakkını kullanarak Faruk'tan boşandı. Daha sonra Faruk arkadaşlarına "Dünyanın en güzel kadınını en çirkin kadınla evlenmek için boşadım. Kader!"[6]
İkinci evlilik değiştir
Mihrişah, Ömer Faruk'tan boşandıktan sonra Şevket Arslanoğlu ile evlendi.[1] Mihrişah, prensesler için sürgün yasasının kaldırılmasının ardından 1952'de İstanbul'a döndü. Son yıllarını amcası Mehmed Seyfeddin Efendi'in kızı kuzeni Fatma Gevheri Sultan ile Taksim Meydanı'nda geniş bir dairede geçirdi.[9]
Ölümü değiştir
,_Viki_Mezarlar%C4%B1_Buluyor_2024.jpg)
Mihrişah Sultan 25 Ocak 1987'da yetmiş yaşında öldü ve Büyük babası II. Mahmud, Divanyolu, İstanbul türbesine gömüldü.[1]
Kaynakça değiştir
- ^ a b c d e Adra, Jamil. Genealogy of the Imperial Ottoman Family 2005. s. 15.
- ^ Bardakçı 2017, s. 205.
- ^ Bardakçı 2017, s. 207.
- ^ Bardakçı 2017, s. 208.
- ^ Bardakçı 2017, s. 171.
- ^ a b Bardakçı 2017, s. 209.
- ^ "Maadi'nin Osmanlıları". egy.com. 25 Kasım 2010. 13 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2020.
- ^ Bardakçı 2017, s. 250.
- ^ "Fatma Gevheri Osmanoğlu Kimdir Sultan Abdülaziz Oğlu, Şehzade Mehmed Seyfeddin Efendi Kızı". Osmnali.site. 7 Şubat 2017. 22 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2020.
Dış bağlantılar değiştir
- Bardakçı, Murat (2017). Neslishah: Son Osmanlı Prensesi. Oxford University Press. ISBN 978-9- 774-16837-6.