HIAG
HIAG (Almanca: Hilfsgemeinschaft auf Gegenseitigkeit der Angehörigen der ehemaligen Waffen-SS, tam olarak (Waffen-SS üyeleri Yardımlaşma Derneği), Waffen-SS'in eski üyeleri tarafından 1951 yılında kurulmuş bir örgüttür.
Örgütün temel amaçları, gazilere yardım sağlamak ve gazileri emeklilik ile ilgili Statüsü rehabilitasyonu için kampanyalar düzenlemektir. Kurucusu yine eski bir Waffen SS askeri olan Otto Kumm'dur. Normal bir asker olarak SS üyelerinin sosyal ve yasal algılamalarındaki değişim HIAG ile belirtilen hedeflerinden biri oldu. HIAG ve aşırı sağcı olarak 60'lı yıllarda tartışmalı olarak kamu ve medya istihbaratı tarafından gözlenmiştir.
Batı Almanya'da yaşayan yaklaşık 250.000 eski Waffen-SS üyesi 1960 yılında 70.000 civarında zirvesindeyken HIAG üyesiydi.
1980'lerde, kuruluşuna yönelik siyasi husumet giderek büyüdü nihayetinde 1992 yılında dağıldı.[1] Bölgesel HIAG bölümleri, en az bir tanesi 2010'larda olmak üzere 2000'ler boyunca var olmaya devam etti.[2] Bu gruplar, Der Freiwillige'in sürekli olarak yayınlanmasının da yardımıyla, genç nesilleri işe alarak ve Waffen-SS'nin yabancı gazilerine ulaşarak ivmeyi sürdürmek için çalıştı. Tarihçiler Steffen Werther ve Madeleine Hurd, "Bugün [2014] takdir edilen amacı, yaşlı ve genç nesilleri ortak bir amaçta birbirine bağlamaktır", diyor.[3] Yayının baskın teması, birinde belirtildiği gibi, Waffen-SS'in Avrupa'nın birleşmesi, NATO'nun genişlemesi ve "Anavatanların özgürlüğü" için temel attığı fikrine ayrılmış birkaç başyazı ile "Bolşevizme Karşı Avrupa" olmaya devam etti.[4]
HIAG'ın gayri resmi halefi, savaş mezarlarını korumak amacıyla oluşturulmuş uluslararası Savaş Mezarı Anma Vakfı "Tüm Kardeşler Sessiz Olduğunda" (Almanca: Kriegsgräberstiftung 'Wenn alle Brüder schweigen) idi. 1990'larda ve 2000'lerde, Berlin Duvarı'nın yıkılmasından sonra vakıf, eski Sovyetler Birliği'nde ölen Waffen-SS'ler için Ukrayna'da da dahil olmak üzere yeni anma yerleri düzenlemek için çalıştı.[5]
Kaynakça değiştir
- ^ Werther & Hurd 2016, s. 425.
- ^ Werther & Hurd 2014, ss. 331, 339.
- ^ Werther & Hurd 2014, ss. 330–331.
- ^ Werther & Hurd 2014, s. 334.
- ^ Werther & Hurd 2014, ss. 332, 348–349.