Diomidis: Revizyonlar arasındaki fark
[kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Otorite kontrolü şablonu eklendi |
k düzeltme, yazış şekli: hikaye → hikâye (8) |
||
52. satır:
=== Palamedes ===
Odysseus, Truva'ya vardığında Palamedes'i balık tutarken boğarak öldürdü. Çünkü Odysseus, Truva Savaşı'na katılmak istememiştir ve Palamedes onu savaşa çağırdığında, deli taklidi yapmıştır. Ancak Palamedes onun bu hilesini açığa çıkararak, savaşa katılmasını sağlamıştır. Diğer
Bazıları, hem Diomedes hem de Odysseus'un Palamedes'i boğduğunu söyler. <ref>Cypria testimonium 30 [Bernabé] = Pausanias 10.31.2</ref> Başka bir versiyon, Odysseus ile Diomedes'in, Palamedes'e karşı komplo kurduğunu <ref>"Cypria" fragment 27. Greek Epic Fragments: From the Seventh to the Fifth Centuries BC, translated by M.L. West (Loeb Classical Library, 2003), 105.</ref> ve gizli bir hazine keşfettiği iddiasıyla onu bir kuyuya indirip, orada Palamedes'i taşlayarak öldürdüklerini anlatır. <ref>Dict. Cret. ii. 15 ; comp. Paus. x. 31. § 1.</ref> Diğerleri, Diomedes'in komployu tahmin etmesine veya bilmesine rağmen, Palamedes'i savunmaya çalışmadığını; çünkü Odysseus'un Truva'nın düşüşü için gerekli olduğunu söyler.
159. satır:
== Ölüm ==
[[Strabon]], kahramanın İtalya'daki yaşamıyla ilgili dört farklı
Bir efsane, ölümünde albatrosların(kuş) bir araya gelip bir şarkı (normal sesleri ile) söylediğini anlatır. Diğer
Tremiti Takımadaları'dan San Nicola Adası'nda, Diomedes'in Mezarı adında bir Helen dönemi mezarı vardır. Bir efsaneye göre, Diomedes'in adamlarının ağladığını gören tanrıça Venüs (Afrodit), onları krallarının mezarında nöbet tutabilsinler diye kuşlara (Diomedee) dönüştürmüştür. Fellini'nin ''[[8½]]'' filminde bir kardinal bu
=== Ölümsüzlük ===
Homeros sonrası
Ölümsüzleşme amacıyla, bir yoruma göre Diomedes, [[Menelaos]] ve [[Helen]]'in kızı [[Hermione (mitoloji)|Hermione]] evlenir ve yaşamlarını Dioscuriler (Kastor ve Pollux, ölümsüz tanrılar) ile geçirirler. <ref>J.B. Bury, Pindar: Nemean Odes (Amsterdam: Adolf M. Hakkert, 1965), 199.</ref>
|