Türkiye'de laiklik: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Etiketler: Geri alındı Mobil değişiklik mobil uygulama değişikliği Android uygulaması değişikliği |
|||
134. satır:
===Cumhuriyet dönemi ve Atatürk devrimleri===
====Devrimcilik niteliği====
1920'nin Türkiye'sinde bir ateistin ülke yöneticisi olmasında herhangi bir sorun görülmüyordu. Öyle ki mecliste ''gökten indiği sanılan kitaplar'' denebiliyordu. Hatta 18 Temmuz 1923'te Mustafa Kemal'in yönettiği mecliste içinde Kazım Karabekir'in ve Milli Mücadele öncülerinin de olduğu bir toplantıda Mahmut Esat Bey ''İslam'ı kaldırıp dinimizi Hristiyanlık yapacağız, Hristiyanlığı haykıracağız'' tarzında konuşma yapabiliyordu.
Mahmut Esat Bey ile Kazım Karabekir arasında sakin bir sözlü tartışma olsa da (unutmayın bu meclisteki adamların bir kısmı ufak tartışmalar yüzünden birbirlerini vuran insanlar) Mahmut Esat Bey meclisten elini kolunu sallaya sallaya çıkıyor. Bugünün Türkiye'sinde bunu hayal edebiliyor musunuz? Düşünün 1923'te Türkiye'de hala hilafet devam ediyor ve ülkenin resmi dini İslam.
İslam halifesi kim peki? Nü ressamı Abdülmecit Efendi. Önceki sultan Vahdettin kim? Osmanlı Liberallerinin ve reformistlerinin hamisi. Türkiye'de ne oldu da bu İslamcılık bu kadar yükseldi? 1923'ten sonra şeriatçılar mı iktidar oldu? Hayır, tam tersine İslam'a sıcak bakmayan kişiler iktidar oldu. Bunun üzerine düşünürsek ''modern toplum nasıl inşa edilir'' anlarız. Tek Parti metodunun işlemediği ortada.
''Din Devleti'' görüşüne karşılık ''Ulus Devleti'' görüşünün zaferi, çağdaşlaşma yolunda birbiri arkasından gelecek bir dizi reformun kapısını açmış oluyordu. Bunların başlıcaları hukuk, eğitim, yazı, dil ve genel olarak yaşam ve kültür alanındaki değişmeler olmuştur. Bunlar yeni perspektif içinde [[Cumhuriyet]] devrimleri olarak tanımlanırlar; çünkü onlara hâlâ karşı olanlar bulunduğu halde koşullar bu değişikliklere girişilmesini âdeta kendiliklerinden zorlar ve bir önderin kılavuzluğunun rotasını çizerler.<ref>Berkes, Niyazi (2002). Türkiye'de Çağdaşlaşma, 2. Basım, YKY yayımcı. S. 521.</ref>
| |||