İtalyan yeni gerçekçiliği: Revizyonlar arasındaki fark

{{Diğer anlamı|İtalyan Yeni Gerçekçiliği (anlam ayrımı)}}

 

'''''İtalyan Yeni Gerçekçiliği''''' (İtalyanca: ''Neorealismo''), [[II. Dünya Savaşı]] sonrasında [[İtalya]]'da ortaya çıkmış bir sinema akımıdır. Bu akım kabaca 1944 ila 1952 yılları arasında etkili oldu. Genelde kabul gören kanıya göre akımı başlatan film [[Roberto Rossellini]]'nin 1945'te çektiği [[Roma, Açık Şehir]] ([[Roma, Città Aperta]]) iken akımın son filmi de [[Vittorio De Sica]]'nın 1952 tarihli [[Umberto D.]]'sidir. Kimilerine göre [[Federico Fellini]]'nin 1954 tarihli filmi [[Sonsuz Sokaklar (film, 1954)|Sonsuz Sokaklar]] ([[La Strada]]) da bu akıma dâhil edilir.

 

İtalyan Yeni Gerçekçilik Akımı 1930'lu ve 1940'lı yıllardaki [[Benito Mussolini|Mussolini]] döneminin [[Beyaz Telefon Filmleri]] olarak da adlandırılan pembe salon filmlerine bir tepki olarak doğmuştur. Bu tür filmler savaş sonrasının ekonomik kargaşa ve belirsizlik ortamında ortaya çıkmış olan yoksulluk, işsizlik, umutsuzluk ve ahlaki çöküş gibi temaları işlerler, salon filmlerinin aksine hayal kırıklığına uğramış çalışan insanların gündelik sorunlarına eğilirler.

 

== Akımın ortaya çıkışı ==