Refik Ahmet Nuri Sekizinci: Revizyonlar arasındaki fark

[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
İçerik silindi İçerik eklendi
kaynakçalar eklendi
düzeltme AWB ile
12. satır:
| meslek = Tiyatro oyuncusu ve Yazar
}}
'''Refik Ahmet Nuri Sekizinci''' (d. [[1874]], [[İstanbul]] - ö. [[6 Mart]] [[1935]], [[Ankara]]) asıl adı İbn-ür Refik Ahmet Nuri Sekizinci'dir. [[Tiyatro]] oyuncusu, oyun yazarı ve [[Fenerbahçe (futbol takımı)|Fenerbahçe SK]] başkanlarındandır. En sevdiği oyunu "Sekizinci" olduğu için sonradan soyadı olarak almıştır.
 
Meşrutiyet dönemi oyun yazarı olan Refik Ahmet Nuri, cumhuriyet devrinde de yazmayı sürdürdü. Bir komedi ve vodvil ustası olan yazarın en tanınmış oyunu, [[Alfred Savoir]]'ın ''La Huitième Femme de Barbe-Bleu'' (Mavi Sakalın Sekizinci Karısı) adlı oyunundan uyarladığı Sekizinci (1922) idi. Bu nedenle Sekizinci adını kendi soyadı olarak kullanmıştır.<ref>Ali Süha Delilbaşlı, ''İbnürrefik Ahmet Nuri Sekizinci’nin Hayatı'', Ankara 1936;</ref><ref>Gövsa, ''Türk Meşhurları'', s. 184</ref>
 
== Yaşamı ==
[[1874]] yılında, [[İstanbul]]'da [[Üsküdar]]'ın Ayazma mahallesinde doğmuştur. Babası Üsküdar Mahkemesi savcısı Mehmet Refik Bey'dir. Galatasaray Lisesi'ni bitirdi. Dışişleri Bakanlığı Genel Sekreterliği ve Karantina Dairesi'nde çalıştı. Bu idare [[Lozan Anlaşması]] ile dağılınca muhasebe dairesinden emekli oldu. [[1923]]'te [[Mahmut Yesari]] ve [[Reşat Nuri Güntekin]] ile birlikte "Kelebek" adında haftalık mizah dergisi çıkardı. [[1915]]'te [[İstanbul Şehir Tiyatroları|İstanbul Şehir Tiyatrosu]] yönetim kuruluna üye seçildi. [[6 Mart]] [[1935]] tarihinde, [[Ankara Halkevi]] Tiyatro Kolu'nda [[rejisör]] bulunduğu sıralarda öldü.<ref>Mustafa Nihat Özön – Baha Dürder, ''Türk Tiyatrosu Ansiklopedisi'', İstanbul 1967, s. 367-369</ref>
 
Tiyatroya ilgisi çocukluğunda başladı. Lise çağlarında arkadaşlarıyla büyük bir bahçede mahalle halkına oyunlar sunardı. [[İkinci Meşrutiyet]]’in ardından [[Millî Osmanlı Tiyatrosu]] adıyla amatör bir tiyatro grubu kuran arkadaşı [[Reşat Rıdvan]] ile birlikte [[Selanik]]’e kadar gitti. [[Namık Kemal]]’in “Vatan” piyesini oynadılar. [[İttihat ve Terakki Cemiyeti]] yararına sahnelenen oyunu bir kere [[Harbiye Nezâreti]] bahçesinde gerçek asker ve toplarla oynadıklarında büyük ilgi uyandırdı.<ref>Metin And, ''Meşrutiyet Dönemi Türk Tiyatrosu'', Ankara 1971, s. 110-112</ref>