Stalingrad Muharebesi: Revizyonlar arasındaki fark

|savaşan1 = {{bayrakülke|Nazi Almanyası}}<br>{{bayrakülke|İtalya Krallığı}}<br>{{bayrakülke|Romanya Krallığı}}<br>{{bayrakülke|Macaristan Krallığı}}<br>{{bayrakülke|Hırvatistan Bağımsız Devleti}}

|savaşan2 = {{bayrakülke|Sovyetler Birliği|1936}}

|komutan2 = {{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} '''[[Josef Stalin]]'''<br> {{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Georgi Jukov]]<br>{{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Nikolay Voronov]]<br>{{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Aleksandr Vasilevski|A. M. Vasilevski]]<br>{{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Andrey Yeryomenko]]<br>{{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Nikita Kruşçev]]<br>{{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Konstantin Rokossovski|K. K. Rokossovski]]<br>{{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Nikolay Vatutin]]<br>{{bayraksimge|Sovyetler Birliği|1936}} [[Vasili Çuykov]]<br>

|birlik1 = {{bayraksimge|Nazi Almanyası}} [[B Ordular Grubu]]:

[[Dosya:Bundesarchiv Bild 183-E0406-0022-011, Russland, deutscher Kriegsgefangener.jpg|thumb|250px|Tutsak edilen yaralı bir Alman askeri]]

Stalingrad Muharebesi ile ilgili bir Alman belgeseline göre 11 binden fazla asker, Sovyet esir kamplarında yavaş bir ölüme gitmektense, ölümüne dövüşmeyi seçerek silah bırakmayı reddetmiştir. Bu askerler gizlendikleri çatılar ve kanalizasyon kanallarında 1943 yılı Mart ayı başına kadar direnmeyi sürdürdüler. Fakat bu tarihlerde küçülen ve birbirinden kopan bu ceplerdeki askerler teslim oldular. Belgeselde gösterilen Mart ayına tarihlenen bir [[NKVD]] istihbarat belgesinde bazı Alman gruplarının inatla direnmeyi sürdürdükleri görülmektedir. Söz konusu belgede, "Stalingrad'daki karşı devrimci unsurların temizlenmesine devam edildiği, kulübelerde ve siperlerde gizlenen Alman faşist haydutların, savaş çoktan sona erdiği halde silahlı direnişi sürdürdüğü, bu silahlı direnişin 15 Şubat'a, bazı kesimlerde ise 20 Şubat'a kadar devam ettiği, silahlı grupların çoğu Mart itibarıyla etkisiz hale getirildiği…" belirtilmekte ve "Bu çatışmalarda 2.418 subay ve erat öldürüldü, teslim olan 8.646 subay ve erat esir kamplarına teslim edildi." denilmektedir. Yine Sovyet Don Cephesi Karargâhı'nın 5 Şubat 1943 tarihli raporunda "64. Ordu daha önce işgal edilmiş olan bölgede düzene girdiği belirtilmekte ve Ordu birimlerinin yerleşimi önceki raporda belirtildiği gibi olduğu ifade edildikten sonra "38. Motorize Tugay kesimindeki bir bodrumda 18 silahlı SS bulunmuştur. Teslim olmayı red eden bu Alman kuvveti imha edilmiştir." denilmektedir.

 

Teslim olan 91 bin Alman askerinden sadece 5 bini savaş sonrasında ülkelerine dönebildi. Büyük bir bölümü tutsak kamplarında ortaya çıkan salgın hastalıklarda (özelikle [[Tifo|Tifüs]] salgınında) yaşamını yitirdi. Aynı yılın Mart ayında bu hastalıktan 40 bin Alman askeri ölmüştü.<ref>William Craig, ''Enemy at the Gates: the Battle for Stalingrad'' Sh: 369</ref> Az sayıda üst rütbeli subay Moskova'ya götürüldü ve propaganda amaçları yönünde kullanıldı. Bunlardan bazıları [[Özgür Almanya Ulusal Komitesi]]'ne katılmıştır. Bu organizasyon, [[Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi|Nazi Partisi]]'nin iktidara gelişi sırasında Almanya'dan kaçan [[Almanya Komünist Partisi|Alman Komünist Partisi]] üyelerince kurulmuştu. Mareşal Paulus'un da aralarında bulunduğu bazı üst rütbeli Alman subayları, çeşitli yollarla Alman askerlerine ulaştırılacak olan Hitler karşıtı bir bildirinin altına imza attılar. Paulus, 1952 yılına kadar Sovyetler Birliği'nde yaşadı. Daha sonra [[Doğu Almanya]]'da kalan [[Dresden]]'de taşındı. Burada Stalingrad'daki kararlarını savunması ve Avrupa için savaş sonrası için en iyi umudun komünizm olduğunu söylemesiyle kendinden söz ettirdi.<ref>William Craig, ''Enemy at the Gates: the Battle for Stalingrad'' Sh: 280</ref> General [[Walther von Seydlitz-Kurzbach|von Seydlitz]], Stalingrad'da sağ kurtulan askerlerle Hitler karşıtı bir ordu kurulmasını önermiştir. Ancak Sovyet yönetimince bu öneri kabul edilmedi. Stalingrad'da sağ kalanların sonuncusu olarak iade edildi. Dönemin Alman [[Şansölye]]si [[Konrad Adenauer]]'in [[Politbüro]]'ya yaptığı bir çağrı üzerine 1955 yılında ülkesine iade edildi.