III. Napolyon: Revizyonlar arasındaki fark
[kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Teacher0691 (mesaj | katkılar) düzeltme AWB ile |
Değişiklik özeti yok |
||
41. satır:
I. Napoléon'un tek oğlu olan Reichstadt dükünün ölümünden (1832) sonra Louis-Napoléon kendisini ailesi adına Fransız tahtının varisi olarak görmeye başladı. "Rêveries politiques" (1832; Siyasal Düşler) adlıyla yayımladığı kitapçıkta Fransa'ya zafer ve özgürlüğü ancak bir imparatorun verebileceğini ileri sürdü. Napoléon'un yeğeni olarak Fransız ordusunun desteğini alacağı inancıyla 30 Ekim 1836'da bir hükümet darbesi gerçekleştirmek üzere [[Strazburg]] garnizonunu ayaklandırma girişimi başarısızlıkla sonuçlandı. [[Fransa hükümdarları listesi|Kral]] [[Louis-Philippe]] tarafından [[Amerika Birleşik Devletleri]]'ne sürgüne gönderildiyse de 1837'de ölüm döşeğindeki annesinin yanına çağrıldı. 1838'de Fransa'nın baskısı sonucunda İsviçre'den sınır dışı edilince İngiltere'ye yerleşti.
Louis-Napoléon 1839'da "Des idées napoléoniennes"i (Napoléonca Düşünceler) yayımladı ve o sırada ancak romantik bir efsane olan [[Bonapartizm|Bonaparte'çılığı]] siyasi bir ideolojiye dönüştürmeye çalıştı. Ona göre ideoloji ve siyaset, mantıksal düşüncenin olduğu kadar inancın da bir ürünüydü. Tarihin gelişmesini, Tanrı'nın gönderdiği ve ilerlemeyi temsil eden büyük insanlar gerçekleştiriyordu. I. Napoléon bunlardan biriydi, ama görevini tamamlamasına izin verilmemişti. Düzen ve özgürlüğü, halkın
==Cumhurbaşkanlığı==
63. satır:
Bayındırlık yatırımlarını, demiryolu yapımını, kredi kurumlarının kurulmasını, tarım ve sanayinin gelişmesi için gereken öbür etkinlikleri hızlandırdı. Büyük teknik projeleri hararetle destekledi, mucitleri özendirdi ve modern Paris'in yeniden inşa edilmesine kişisel bir ilgi gösterdi. Öte yandan ekmek fiyatının düşük tutulmasını sağladı, işçiler için sağlık ocaklarının yapımını hızlandırdı ve işçilerle işverenler arasında hakem kurulları oluşturdu. Buna karşılık orta sınıf Louis-Napoléon'u, kendisini [[sosyalizm]] tehlikesinden koruyacak biri olarak değerlendirdi.
Napoléon, kitlesel destek arayışını fakir köylülerde somutlaştırdı. Bu dönemde köylü topraksızdı ve krediye ihtiyacı vardı. 19. yüzyıl
İmparator iç politikada olduğu gibi dışişlerinde de bütün yetkileri hemen kendi elinde topladı. 1815 Viyana Kongresi'yle oluşturulan ve Fransa'yı küçük düşüren Avrupa sistemini yıkmayı ve Fransa'nın bir kez daha büyük bir güç durumuna gelmesini istiyordu. Milliyetçilik ilkesi doğrultusunda "Avrupa dengesini daha adaletli ve sağlam temeller" üzerinde yeniden kuracak uluslararası bir kongre toplamayı amaçlıyordu.
|