Meiji Restorasyonu: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
kDeğişiklik özeti yok |
düzeltme AWB ile |
||
27. satır:
Meiji Restorasyonu Japonya'da sanayileşmeyi hızlandırmış ve bu durum 1905 yılından itibaren "Ülkeyi zenginleştir, orduyu güçlendir" (富国強兵, ''fukoku kyōhei'''''<sup>?</sup>''') sloganı ile askeri güç olarak yükselmesine imkan tanımıştır.
İmparator’un yönetimi altındaki devleti şekillendiren Meiji oligarşisi ilk olarak Edo dönemi devleti, şogunluk, daimyo ve samuray sınıfı kalıntılarına karşı, güçlerini birleştirmek için önlemler almıştır.
1868 yılında bütün Tokugawa toprakları kuşatılmış ve “imparatorluk kontrolü”ne alınmış, böylece bu topraklara ‘yeni Meiji devleti imtiyazı’ verilmiştir. Fuhanken Sanchisei (Üçlü Yönetim Sistemi) ile bölgeler üçe ayrılmıştır: kentsel vilayetler (府, ''fu'''''<sup>?</sup>'''), kırsal vilayetler (県, ''ken'''''<sup>?</sup>''') ve zaten var olan bölgeler. Şogunluk’a şiddetle en çok karşı çıkan Tosa, Hizen, Satsuma ve Chōshū bölgeleri daimyoları 1869 yılında “topraklarını İmparator’a iade etme”ye ikna olmuşlardır. Daha sonra diğer daimyolar da buna ikna olmuşlardır. Böylece, tartışmalı bir şekilde ilk kez, Japonya’da tüm “imparatorluk” (天下) ta doğrudan güç kullanan merkezi bir devlet kurulmuştur.
37. satır:
O zamanlarda Japonya’daki samuray sayısı 1,9 milyondur. (Kıyaslandığında 1789 Fransız İhtilali’nden önce Fransız ayrıcalıklı sınıfının 10 katı. Üstelik Japonya’daki samuraylar sadece lord değil aynı zamanda onların yüksek hizmetkarları – aslında çalışan insanlardı.) Her samurayın sabit tahsisat alması, geçim masraflarının büyük bir mali yük oluşturmasına neden olmuştur. Oligarşilerin harekete geçmesini tetikleyen de bu durum olabilir. Gerçek amaçları ne olursa olsun oligarşiler samuray sınıfını engellemek için başka bir ağır ve kasti sürece başlamışlardır. İlk olarak 1873’te samuray tahsisatlarının sürekli olarak vergilendirileceği duyurulmuştur. Daha sonra 1874’te samuraylara tahsisatlarını devlet tahviline çevirme seçeneği verilmiştir. Son olarak 1876’da bu ‘tahvile çevirme’ zorunlu kılınmıştır.
1873’te devlet orduyu yenilemek için ülke çapında zorunlu askerlik başlatmış ve 21 yaşın üstündeki her erkeğin dört yıl süre ile silahlı kuvvetlerde, sonraki üç yıl da yedeklerde olacak şekilde hizmet etmesini emretmiştir. Samuray ve köylü sınıfı arasındaki başlıca farklardan biri bu askerlik yapma hakkıdır; bu eski ayrıcalık aniden ülkedeki tüm erkekleri kapsar hale gelmiştir. Üstelik artık samurayların statülerini göstermek için kılıç veya silah taşıyarak kasabada dolaşmalarına izin verilmemiştir.
Bu, durumdan rahatsız olan samurayların bir dizi isyanına neden olmuştur. Saigō Takamori’nin yönettiği ve giderek sivil savaş halini alan Satsuma İsyanı başlıca isyanlardan biridir. Fakat bu ayaklanma, yeni ordunun çekirdeğini önceden samuray olanların meydana getirdiği Tokyo polis gücü oluştursa da Batı taktikleri ve silahları ile eğitilen, yenilenen Japon İmparatorluk Ordusu tarafından hızlı bir şekilde kontrol altına alınmıştır. Bu durum muhalif olan samuraylara, onların devrinin sona erdiğine dair güçlü bir mesaj vermiştir. Sonrasında daha az samuray ayaklanması yaşanmış ve ayrım ortadan kalkmış, fakat ‘samuraylar’ gibi bir ad yeni topluma katılmıştır. Samuray askeri ruhu ideali romantik şekli ile varlığını sürdürmüş ve Japonya İmparatorluğu’nun 20. yüzyılın başlarındaki savaşlarında sıklıkla propaganda olarak kullanılmıştır.
174. satır:
== Daha fazlası için bakınız ==
* Breen, John, 'The Imperial Oath of April 1868: ritual, power and politics in Restoration Japan', Monumenta Nipponica,51,4 (1996)
* Francisco Barberan & Rafael Domingo Osle, Codigo civil japones. Estudio preliminar, traduccion y notas (2 ed. Thomsons Aranzadi, 2006).
* Harry D. Harootunian, Toward Restoration (Berkeley: University of California Press, 1970), "Introduction", pp 1 – 46; on Yoshida: chapter IV "The Culture of Action – Yoshida Shōin", pp 184 – 219.
| |||