Amir Peretz: Revizyonlar arasındaki fark

|partisi = [[İsrail İşçi Partisi]]

}}

 

== Biyografi ==

1952'de [[Fas]]'ta [[Yahudi]] cemaatinin lideri olan bir babanın oğlu olarak dünyaya geldi. 1956'da Fas bağımsızlığını kazanınca, dört yaşındayken ailesi İsrail'e göç etti. [[Gazze]] sınırındaki Sderot adlı kasabada büyüdü. Lise eğitimini bitirdikten sonra 18 yaşında askere gitti. [[Paraşüt]]çü birliğinin levazım kısmında görev alırken, 1974'te bir çatışmada ağır yaralandı. Bir yılı yatakta olmak üzere iki yıllık tedavi sonunda tekerlekli sandalyeye mahkûm oldu. Ancak kendi çabasıyla büyük ölçüde tedavi olmayı başardı. Daha sonra ordudan ayrılarak çiftçiliğe başladı.

 

 

Sık sık kullandığı genel [[grev]] silahıyla sert bir sendika lideri olarak tanındı, ancak sonraki yıllarda tutumunu yumuşattı. 1999'da İsrail İşçi Partisi'nden ayrılarak “Tek Ulus Partisi”'ni kurdu. Tek Ulus, 1999 seçimlerinde iki, 2003 seçimlerinde de üç koltuk kazandı. 2003-2005 arasında maliye bakanı olarak görev yapan eski başbakan [[Benyamin Netanyahu]]'nun piyasa odaklı politikaları nedeniyle İsrail'in sosyal güvenlik programını çökmeye başlaması sonucunda Peretz'in çalışan sınıf içindeki tanınırlığı arttı. Geleneksel [[Solculuk|sol]] politikalara mesafeli olan ve İsrail siyasetini büyük ölçüde egemenlikleri altında tutan Doğu Avrupa Yahudilerinin (Aşkenaz) bir kısmını da yanına çeken Peretz, İsrail İşçi Partisi lideri [[Şimon Peres]]'le yapılan görüşmelerden sonra “Tek Ulus Partisi”'ni feshederek İsrail İşçi Partisi'ne katıldı.

 

 

Peretz, [[Ariel Şaron]]'un halefi olan [[Ehud Olmert]]'in liderliğinde kurulan koalisyon hükümetinde savunma bakanı ve başbakan yardımcısı oldu. Temmuz 2006'da iki İsrail askerini kaçıran [[Lübnan]]'da faaliyet gösteren [[Şii]] [[Hizbullah (Lübnan)|Hizbullah]] örgütüne karşı, başbakan Olmert'le beraber aldığı sert bir karşılık verilmesi kararı, İsrail ile [[Lübnan]] arasında yaklaşık bir ay süren şiddetli bir çatışmaya dönüştü ([[2006 İsrail-Lübnan Savaşı]]). İsrail savaş sırasında 33 kayıp vermesi ve daha da önemlisi Hizbullah'ı yıldıracak bir başarının sağlanamaması, İsrail kamuoyunda büyük bir hayalkırıklığı ve kızgınlık yarattı.