Hallaçlı, Şefaatli: Revizyonlar arasındaki fark

Köye ilk yerleşen ailelerden biri de 'Abdulkadiroğulları'dır. Bu gün bu sülaleye mensup Koçak,Esmer,Tanış,Karabulut,Duman ve Sünger soyadını soyadı kanunu ile almış aileler vardır.Bu ailenin önemli bir bölümü Yozgat ve diğer illere göçmüştür.Halen köyde Mustafa,Abdulkadir,Ahmet Koçak, Emin Karabulut,ve Hacı Sünger yaşamaktadır.

Halaçlı köyü halkının diğer bir büyük ailesi (Güçlü soyadını alan Hacı Ali sülalesi) kökenlerini anlatırlarken Bozoklu olduklarını bölgeye Bağdat’tan ve Bağdat’a da Türkistan’dan geldiklerini gelişlerinin üzerinden 250 yıl geçtiğini Bağdat’tan göçmelerine oradaki bir kısım Kürtlerle aralarında ihtilafın çıkmasının sebep olduğu, gelirlerken orada kalan Kürtlerle ihtilafa düşmüş bir kısım Kürtlerin de kendileri ile birlikte Anadolu’ya geldiklerini sözlü tarihi kültürün bir ürünü olarak nakletmektedirler. Üç aile olarak göç edip; Kars, Kayseri (Keşlioğulları olarak bilinmekte) ve Yozgat'a yerleşmişlerdir. Köy halkının yarısını oluşturmakta ve kız alış-verişiyle de köye ilk yerleşen ailelerle de akrabalık bağlarını geliştirip, göçebe (hayvancılığa dayalı) yaşamdan yerleşik köy yaşamına geçmişlerdir. Çayır adıylada anılan dere yatakları çevresindeki otlaklar, (hayvancılığa dayalı göçebe yaşamdan dolayı) büyük oranda bu aileye aittir.

 

Köyün genel [[gelenek]] ve görenekleri Yozgat'la aynıdır. Orta Anadolu bölgesinde hakim olan Türkmen kültürü bu köyde de varlığını sürdürmektedir. Ancak köyde kullanılan bazı kelimelerin civar köylerde kullanılan kelimelerden farklı olduğu görülmektedir. Bu durum köye ilk yerleşenlerin yarı göçebe Türkmen aşiretlerinden olduğu tezini desteklemektedir. Köyümüzün Modern Türkçeden Çıkıp Tam bi köy şivesi ile konuşulur ve büyük kentlere göre Dilimiz Tam anlamıyla anlaşılır değildir. Köyümzüde Hala Atalarımızdan kalma kelimeler kullanılır.Örneğin Anahtar'a köyümüzde dil deniliyor. nasılsın yerine "nörüyon" evet yerine "ha" Kaz'a "bodu", ördeğe "şibi", pencereye "toplu", ayçiçeğine "şemşamer", tuvalete "kenef" derler. Geçen yıl "bıldır", süzgeç "ilistir", leğen "ilağaan", büyük tencere "goşene" patlıcan "baldırcan" sevilmeyene "sıracalı"(aslında hastalıklı anlamındadır, lüzumsuz "müzümsüz", domates "gırmızı",patates "gümpür", yoruldum "kulavuç oldum"(yani bir avuç kül oldum), ayakta durmak "sorutmak",

öylemi "ülemi", kasıntılı havalı "gostaklı",koşmak "kopmak", rezil olmak "malamat olmak", hain "hayın", huysuz "aksi", otomobil "tumofil" ağabey "ede" çocuklar "gucçukler", komiklik yapmak "maytaplık yapmak", traş etmek "gırkmak" durmak "alenmek" dalga geçmek "alenmek", manda "camız", hindi "culuk" civciv "cücük" tırnaklamak "cırnaklamak" yıkanmak "çimmek" vucudun yan tarafı "böğur" şımarmak "yelikmek" yumruk "sumsuk"

Çocuklarına isimlerini aile reisleri anne ve baba koyar. Ailede büyük baba var ise isim ona koydurulur. İsim seçilirken babanın, dedenin, geçmiş büyüklerin isimlerinden ve Kur’an-ı Kerim’den isim aranır. İsim konulurken hoca çağırılır ufak bir ziyafet verilir çocuğun kulaklarına ezan ve kamet okunur. Halaçlı Türklerinde bebeği olmayan gelin Türk kültürlü halkların genelinde görüldüğü gibi türbeye giderler. En fazla bilinen türbelerden birisi Emirci Sultan’dır. (Osman Paşa)Türbeye genç kızlar kısmetleri açılması Allah’ın anne adaylarına erkek evlat vermesi yaşamayıp bebekken ölen çocukların yaşamaları için dua etmek maksadı ile gidilir.

 

 

Halaç Türklerinde yeni doğum yapmış hayvanın ilk sütü olan avuz dan bahçenin, bostanın ilk sebze ve meyvesinden sahibi tatmadan komşuya tattırılır. Onun da hakkı olduğuna ve böylece hayır işlenilmiş olacağına bereketin artacağına inanılır.

Halaç Türklerinde doğum yaptıran ebeye kına, şeker, elbiselik kumaş türünden hediyeler verilir. Ebeye, ebenene denir. Bayramlarda dünyaya gelmesinde ebelik yaptığı çocuklar ebenenenin elini öper ziyaretine giderler. Ebenenenin köy yerinde daima itibarı vardır. Ona saygı duyulur. Ebenene ölünce onun mezarı doğurttukları ve yakınları tarafından bayram vs. vesilelerle ziyaret edilir. Ruhuna Fatiha okunur.