Dini çalışmalar sonucunda uzmanlık alanları doğdu. Rahipler tapınağın ve kurbanların efendisiydi. Peygamberler tanrılar ile insanlar arasında ulaktı. Bilgeler, zaman ve zeminin vizyonerleri ve geleceğin habercileriydi. Hazanlar ayinsel duaları melodilerle icra ediyordu. Falcılar geleceği görebilen kişilerdi.
MÖ 2000'lerde Kenanlıların tanrıları, pentagonpanteon denen tanrılar ailesi olarak organize olmuşlardı. Her tanrının kendine has uzmanlık alanı olan panteona zamanla güçlü komşuların tanrıları da eklendi. Kenan tanrıları kaniatın üç katmanında yer alıyordu: Gök, Dünya ve Yeraltı. En ulu gök tanrısı El'di ve bu kısaca "Tanrı" anlamına gelmekteydi. Onun karısı, Venüs gece yıldızıyla bağdaştırılan ve bereket tanrıçası olan Aşera'ydı. Bu tanrıçanın güçleri dünyevi fenomenlerle de bağdaştırılıyordu. Öyle ki, her kutsal ağaca da "aşera" deniliyordu. Güneş tanrısı Şamaş ve Ay tanrısı Sin de önemli tanrılardandı. En başarılı gök tanrısı, fırtına ve yağmurun patronu olan Baal'di. İsminin anlamı "efendi" olan Baal, her ne kadar bir gök tanrısı olsa da tarımın da patronuydu. Gerek politik birleşme gerek fetihlerle bir çok şehir, kendi tanrılarını Baal ile bağdaştırdı. Bu tanrıların "Baal Tsefon" veya "Baal Zebub" gibi iki ismi vardı. Baal'in simgesi, penisi simgeleyen sade silindir bir taştı ve Yehova'yı kendilerine tanrı olarak seçen İbraniler tarafından bu simge nefretle karşılandı.
Baal'in kız kardeşi Anat'tı. O da bir bereket tanrıçasıydı. Baal gibi Anat da tapınaklarında "kutsal adam" ve "kutsal kadın"larla cinsel hizmetler sunmaktaydı. Kenan dini, cinselliği uygunsuz bir davranış olarak görmemekteydi; onlar için göz, kulak vs. ne ise üreme organları da böyle sıradan birşeydi. Sonraları cinselliğin dini gündemden çıkarılmasının sebebi, kadınların baştan çıkarıcı gücüne kin besleyen rahiplerdi.
