|
== Türkiye'de sinemanın tarihçesi ==
=== Cumhuriyet öncesi ===
İstanbul, sinema sanatıyla ilk kez II. Abdülhamid döneminde, 1896 yılında tanışmıştır. Bu tanışma bir Fransız Bertrand sayesinde olmuştur. Yıldız Sarayı salonuna bir perde geren Bertrand, başta Padişah olmak üzere tüm saray erkânına ilk sinema gösterisini sunmuştur.
Tarihte çekilen ilk Türk filmi, 14 Kasım 1914 tarihli, "[[Ayastefanos'daki Rus Abidesinin Yıkılışı]]" olarak kabul edilse de, ırksal değil, sosyolojik ve tarihsel bir bakışla Selanik'te Manakis kardeşlerin gerçekleştirdiği filmleri (ki bu filmler Angelopoulos'un Ulysse'nin Bakışı filmine de konu olmuştur) bu kategoride değerlendirmek bilimsel açıdan daha doğru olacaktır.
Türklerin sinemaya el atması ise 1.Dünya Savaşı yıllarında gerçekleşmiştir. İki girişimci işadamı Cevat Boyer ve Murat Bey Şehzadebaşı'nda Milli Sinema'yı savaş yıllarında açmıştır. Kısa bir süre sonra da Şakir ve Kemal Seden, Ali Efendi ve Fuat Uzkınay tarafından Sirkeci'de Ali Efendi Sineması açmıştır.
Türk Sinemasının doğuşu 14 Kasım 1914’de çekilen ilk film, Ayastefanos'daki (Yeşilköy) Rus Abidesi'nin yıkılışını belgeleyen film ile olmuştur. Bu filmi, sinema tutkunu Fuat Uzkınay tarafından çekilmiştir.
=== Cumhuriyet sonrası ===
Türk sinema tarihine yıllarca tek başına damgasını vuran ise tiyatro adamı Muhsin Ertuğrul’dur. Türk Sinemasına 1923 yılından 1939 yılına kadar tek başına damgasını vurmuştur. Ertuğrul’un hâkimiyetiyle geçen 17 yıllık döneme, Türk Sinema Tarihi üzerinde araştırma ve değerlendirmelerde bulunanlar ittifakla, “Tiyatrocular dönemi” demiştir. “Tiyatrocular Dönemi”nin sona erdiği kabul edilen 1939’dan, Sinemacılar Dönemi’nin başlangıcı olan 1952’ye kadarki dönem de “geçiş dönemi” olarak adlandırılmıştır.
1960’lı yıllara kadar çekilen film sayısı yaklaşık 100 adettir. 1960 sonrası [[Yeşilçam]] ’da çekilen film sayısı her geçen yıl hızla artmıştır.
Türkiye’de sinema, tek parti döneminden çok partili sisteme geçiş sürecinde, yani 1946 ile 1950 arasında, büyük kentlerde popülerlik kazanmıştır. Film endüstrisinde 1950’lilerde artarak süren bu canlanma, yerli sinemanın kitlesel bir iletişim aracı haline gelmesi ve kurumlaşması sonucunu getirmiştir.
1960 ile 1972 arası, film yapım sayısı ve yerli filmlerin ülke çapındaki popülerliği açısından altın dönem özelliği taşımaktadır. Öyle ki, Türk sineması 1966 ve 1972 yılları arasında yılda yaklaşık 200 filmlik bir üretimle, hatta 1972’de 301 filmle dünyada en çok film yapan ülke sinemaları arasında yer almıştır.
Film yapım sayısındaki hızlı artış, popüler film türlerinin ortaya çıkmasına katkıda bulunmuştur. Bu durum film yapım şirketlerinin sayısını arttırmış ve İstanbul Beyoğlu’nda, dönemin film yapım şirketlerinin bürolarının bulunduğu sokaklardan birin olan Yeşilçam bu döneme adını vermiştir.
1970'li yıllarda televizyonun ortaya çıkmasından sonra sinema sektörü seyirci bulamamaya başlamış ve seks filmi olarak isimlendirilen erotik komedi filmler çekilmeye başlanmıştır.
| 