Yüceltmenin baskıcı çözülüşü
Yüceltmenin baskıcı çözülüşü (İngilizce: Repressive desublimation), Frankfurt Okulu filozofu ve sosyolog Herbert Marcuse'un 1964 tarihli Tek Boyutlu İnsan adlı eserinde ilk kez ortaya attığı bir kavramdır. Bu terim, gelişmiş endüstri toplumunda (kapitalizm), teknolojik aklın ilerlemesinin yüksek kültürdeki karşıtlıkçı ve aşkın öğeleri eritmekte olduğu şeklinde ifade edilir.[1] Başka bir deyişle; sanat, önceki dönemlerde "olan" ile "olmayan" arasındaki temsil yolu iken,[1] kapitalist toplum, sanatı doğrudan toplumun içine entegre edilen bir emtia hâline getirerek onun "düzleşmesi"ne[1] sebep olur. Marcuse'un Tek Boyutlu İnsan eserinde ifade ettiği gibi, "Ruhun müziği ayrıca satıcının da müziğidir".
Kökeni ve etkisi
değiştirBu alt başlığın genişletilmesi gerekiyor. Sayfayı düzenleyerek yardımcı olabilirsiniz. |
Ayrıca bakınız
değiştirKaynakça
değiştirKonuyla ilgili yayınlar
değiştir- Marcuse, Herbert (1997), Tek Boyutlu İnsan, Yardımlı, Aziz tarafından çevrildi, İdea Yayınevi, ISBN 975-397-013-7
- Gülenç, Kurtul; Arıtürk, Mete (2014), "Teknoloji Çağında Rasyonalite, Deneyim ve Bilgi: Sorunlar & Eleştiriler", Kaygı, Bursa Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Felsefe Dergisi (22), ss. 113-131
- Agger, Ben (1991). A Critical Theory of Public Life. Londra: Falmer Press. ISBN 1-85000-966-X. (İngilizce)
- Marcuse, Herbert (1954). "Chap X". Eros and Civilization. (İngilizce)
- Shapiro, Jeremy (1970). "From Marcuse to Habermas". Continuum. 8: 65-76. (İngilizce)
Dış bağlantılar
değiştir- One-Dimensional Man (İngilizce)
 | Sosyoloji ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |