Yönlendirme protokolleri

Yönlendirme protokolleri, yönlendirici üzerinde koşan ve tablonun güncellenmesini sağlayan kurallardır; genelde yazılım ile gerçekleşirler. Protokoller iç (interior) ve dış (exterior) olarak iki sınıfa ayrılmıştır. İç protokoller daha çok pek fazla büyük olmayan özel ağ içindeki yönlendiriciler arasında kullanılırken, dış protokoller birbirinden bağımsız ve geniş ağlar arasındaki yönlendiriciler üzerinde koşturulur. Yönlendirme protokolleri (routing protocols) ile yönlendirmeli protokoller (routed protocols), genelde birbiriyle karıştırılır; ancak farklı tanımlamalardır. İlki, yani yönlendirme protokolleri, dinamik yönlendirme protokoller ise IP (IP ), IPX (IPX ), DECnet (DECnet ), XNS (XNS ), AppleTalk (AppleTalk ) gibi protokolleri anlatır.

IGP ( Interior Gateway Protocol )

IGP (IGP), özel ve bağımsız ağlar içindeki yönlendiricilerde kullanılan bir iç protokoldür. Bağımsız özel ağlarda temel kriter hız ve başarımın (performansın) yüksek olmasıdır. Ağ içerisinde olabilecek herhangi bir kesintiye karşı, diğer en uygun yol hızlıca belirlenmelidir. IP ağ uygulamalarından iyi bilinen RIP (RIP ) ve OSPF (OSPF ) bu protokole dayanır.

RIP ( Routing İnformation Protocol )

RIP (RIP ) uzaklık vektör algoritmasına dayanır ve IGP’nin bir uygulamasıdır. İlk olarak XNS protokol kümesi içinde kullanılmış olup daha sonra IP ağ uygulamalarında kendisine geniş bir alan bulmuştur. UNIX (UNIX ) işletim sistemiyle beraber gelen ‘routed’ özelliği bir RIP uygulamasıdır. Bu protokolde, en uygun atlama sayısına dayanılarak hesaplanır; tabloda her varış adresi için en iyi yol bilgisi tutulur. Uygulamada RIP için atlama sayısının en fazla 15 olacağı kabul edilmiştir; bu değerden daha uzak yerler ulaşılmaz durum olarak değerlendirilir. Ağ topolojisindeki (Ağ Topolojisi ) herhangi bir değişiklik, oraya bağlı olan yönlendirici tarafından sezilir ve yönlendirici hemen yeni durum için değerlendirme yapar. Eğer daha iyi bir yol olduğunu öğrenirse, önce kendi tablosunu günceller (aynı varış adresli daha kötü yol varsa tablodan siler) ve daha sonra komşularına yansıtır. Komşu yönlendiriciler de yeni durumu göz önüne alarak kendi tablolarını güncelleyip kendi komşularına haber verirler. Ancak değişikliği ilk yansıtan yönlendiriciye tekrar gönderilmemelidir. Aksi durumda kısır döngü oluşur.

OSPF ( Open Shorthest Path First )

OSPF (OSPF ) geniş IP ağlarda kullanılan ve bağlantı durum algoritmasına dayanan bir protokoldür. Bu protokol hiyerarşik yapı içinde çalışır ve benzer hiyerarşik düzeyde olan yönlendiriciler arasında tablo güncellemesi için kullanılır. Genel olarak IP ağlarda omurgayı oluşturan yönlendiriciler üzerinde koşturulur. IETF (IETF ) tarafından geliştirilmiş olup tanımlamaları RFC 1247 içinde yapılmıştır. OSPF genişçe ağlarda RIP’e göre daha iyi sonuç vermektedir ve dolayısıyla onun yerine de facto standart haline gelmeye başlamıştır.

EGP ( Exterior Gateway Protocol )

EGP (EGP ) bağımsız ağ içindeki yönlendiricilerde değil de, bu tür ağları birbirine bağlayan yönlendiricilerde kullanılan bir protokol sınıfıdır. Bu algoritmada temel gereksinim IGP’de olduğu gibi işlerin hızlı gerçekleşmesi olmayıp güvenliğin daha sıkı tutulmasıdır.
Aşağıdaki şekilde IGP ve EGP’nin uygulamadaki yeri görülmektedir.

Resimde görüldüğü gibi komple geniş bir ağ uygulamasında IGP ve EGP aynı anda kullanılabilmektedir; IGP bağımsızca ağ içerisindeki en uygun yolu belirlemek için kullanılırken, EGP bağımsız ağlar arasında en uygun yolun belirlenmesinde kullanılmaktadır. Çok bilinen iki uygulama EGP2 ve BGP’dir.

EGP2 ( Exterior Gateway Protocol 2 )

Bu protokol bağımsız ağlar arasında yönlendirme bilgisi değiş tokuş işini kotarır, İnternetin yayılmasından sonra uygulamada etkin olmamıştır. EGP2 yerine BGP (BGP ) kullanılmaya başlanmıştır.

BGP ( Border Gateway Protocol )

Bağımsız ağlar arası yönlendirme bilgisi değiş tokuşu için EGP2’nin eksikliklerini gidermek amacıyla geliştirilmiştir. Yönlendirme tablosu güncellemesinde EGP2’ye daha az bilgi transferi gerektirir ve gerçeklemesi daha kolay bir protokoldür.

IGRP ( Interior Gateway Routing Protocal )

Kullandığı yöntemler Bandwith,Load,Delay dır.Max 255 atlama yapar.

Kaynakça

Andrew S. Tanenbaum, Computer Networks, Prentice Hall 2003
W.Stallings, Data and Computer Communications, Prentice Hall 2004
http://www.gyte.edu.tr/dosya/104/ders/BIL472/ 22 Haziran 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.