ANO 2011
ANO 2011, Çekya'da Andrej Babiš tarafından kurulan merkezci[7] ve popülist[8][9] bir siyasi partidir. Eski Memnun Olmayan Vatandaşların Hareketi (Çekçe: Akce nespokojenıch občanů, ANO) yerine kuruldu. "Ano", Çekçede "evet" anlamına gelir.
ANO 2011 | |
|---|---|
 | |
| Genel başkan | Andrej Babiš |
| Slogan(lar) | "Ano, bude to lepší" "Evet, daha iyi olacak" |
| Kuruluş tarihi | 11 Mayıs 2012 |
| Merkez | Babická 2329/2 149 00 Prag |
| Üyelik (2023) | 2574[1] |
| İdeoloji | Merkezcilik[2][3] Liberalizm[4] Popülizm[5] |
| Siyasi pozisyon | Merkezden[3] Merkez sağa[6] |
| Avrupa üyeliği | Avrupa için Liberaller ve Demokratlar İttifakı |
| Temsilciler Meclisi | 71 / 200 |
| Senato | 5 / 81 |
| Avrupa Parlamentosu | 7 / 21 |
| Bölgesel Meclisler | 178 / 675 |
| Yerel Meclisler | 1.692 / 62.300 |
| İnternet sitesi | |
Seçim sonuçları
değiştirTemsilciler Meclisi
değiştir| Seçim | Lider | Oy | % | Sandalye | ± | Hükûmet |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2013 | Andrej Babiš | 927,240 | 18.65 (#2) | 47 / 200 |
 47
|
Koalisyon Hükümeti'nin Küçük Ortağı |
| 2017 | Andrej Babiš | 1,500,113 | 29.64 (#1) | 78 / 200 |
31
|
Azınlık Hükümeti |
| 2021 | Andrej Babiš | 1,458,140 | 27.12 (#2) | 72 / 200 |
 6
|
Hayır |
Senato
değiştir| Seçim | 1. Tur | 2. Tur | Sandalye | Toplam Sandalye | |||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Oy | % | İkinci Tura Kalanlar | Oy | % | |||
| 2012 | 14,503 | 1.65 (#7) | 0 / 27 |
Bilinmiyor | Bilinmiyor | 0 / 27 |
0 / 81 |
| 2014 | 180,136 | 17.55 (#2) | 9 / 27 |
71,739 | 15.14 (#3) | 4 / 27 |
4 / 81 |
| 2016 | 154,594 | 17.54 (#1) | 14 / 27 |
92,051 | 21.71 (#1) | 3 / 27 |
7 / 81 |
| 2018 | 147,477 | 13.54 (#2) | 10 / 27 |
57,500 | 13.75 (#1) | 1 / 27 |
7 / 81 |
| 2020 | 115,202 | 11.55 (#3) | 9 / 27 |
39,473 | 8.74 (#4) | 1 / 27 |
5 / 81 |
| 2022 | 244,516 | 21.98 (#1) | 19 / 27 |
57,500 | 31.12 (#1) | 3 / 27 |
5 / 81 |
Avrupa Parlamentosu
değiştir| Seçim | Ana Aday | Avrupa Partisi | Oy | % | Sandalye | ± |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2014 | Pavel Telička | ALDE | 244,501 | 16.13 (#1) | 4 / 22 |
4
|
| 2019 | Dita Charanzová | ALDE | 502,343 | 21.18 (#1) | 6 / 21 |
2
|
Bölgesel seçimler
değiştir| Seçim | Oy | % | Sandalye |
|---|---|---|---|
| 2016 | 533,061 | 21.05% (#2) | 176 / 675 |
| 2020 | 604,441 | 21.83% (#2) | 178 / 675 |
Yerel seçimler
değiştir| Seçim | % | Meclisler |
|---|---|---|
| 2014 | 14.59 | 1.600 / 62.300 |
| 2018 | 14.9 | 1.692 / 62.300 |
| 2022 | 14.9 | 1.748 / 62.300 |
Kaynakça
değiştir- ^ "Stranám ubývají členové. Rozrůstají se jen SPD a STAN". Česká televize (Çekçe). 18 Mart 2023. 22 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mart 2024.
- ^ Bartoň, Jan. "CVVM – opět je ve hře pravostředová koalice". Virtually.cz. 3 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2015.
- ^ a b Wolfram Nordsieck. "Parties and Elections in Europe: The database about parliamentary elections and political parties in Europe, by Wolfram Nordsieck". Parties-and-elections.eu. 14 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2014.
- ^ "ANO establishes training center for politicians". Praguepost.com. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2014.
- ^ "Czech Elections: How a Billionaire Populist Upstaged Established Parties, by Sean Hanley". 2 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2016.
- ^ Tom Lansford (2015). Political Handbook of the World 2015. SAGE Publications. s. 1656. ISBN 978-1-4833-7155-9. 22 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2017.
- ^ "Czech election: Social Democrats lead but no clear winner". bbc.com. 26 Ekim 2013. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2013.
- ^ Stijn van Kessel (2015). Populist Parties in Europe: Agents of Discontent?. Palgrave Macmillan. s. 41. ISBN 978-1-137-41411-3. 22 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2017.
- ^ E. Gene Frankland (2016). "Central and Eastern European Green Parties: Rise, fall and revival?". Emilie van Haute (Ed.). Green Parties in Europe. Taylor & Francis. s. 104. ISBN 978-1-317-12453-5. 18 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2017.