Apokrif: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Abuk SABUK (mesaj | katkılar) noktalama |
Abuk SABUK (mesaj | katkılar) +olgu |
||
6. satır:
Apokrif sözcüğünün kökeni Yunanca ''apokruptein'' (saklamak, gizlemek) sözcüğüne dayanır. Bu kökten türemiş Yunanca ''apokruphos'' (gizli) sözcüğü [[wikt:eklestik|eklestik]] [[Latince]]'ye ve sonrasında diğer dillere ''apocrypha'' formunda geçmiştir.<ref>{{Oxford|Apocrypha}}</ref>
[[Eski Antlaşma]] dönemiyle ilgili apokrif kitapların çoğunluğu [[İbranice]] ya da [[Aramice]] yazılmış olmalarına karşın, yalnızca [[Grekçe]] biçimleriyle günümüze ulaşmışlardır. Bu da metinlerin Eski Antlaşma’nın ilk [[Grekçe]] çevirisi olan [[Septuaginta]]’da toplu olarak korunmasından kaynaklanmaktadır.{{olgu}} Eski Antlaşma’nın
[[Roma]] [[Katolik Kilisesi]] [[1546]] yılında [[Trento Konsili]]’nde bu kitapları Kutsal Kitaplar’ın arasına almıştır. [[Katolikler]] söz konusu kitaplardan “[[Deuterokanonik]]”, yani [[Kutsal Kitap]] listesine sonradan eklenmiş kitaplar olarak söz ederler. [[Ortodoks Kilisesi]] ise “Deuterokanonik” olarak adlandırdığı kitapları 1642 [[Yaş, Romanya|Yaş]] ve 1672 [[Kudüs]] konsillerinde “Kutsal Yazılar’ın gerçek parçaları” olarak adlandırmıştır. Günümüzde birçok [[Ortodoks]] din bilgini [[Atanasyus]] ve [[Jerome]]’nin çizgisini izleyerek bu kitapların Kutsal Yazılar’ın diğer bölümlerinden daha az yetkili olduğunu kabul etmektedir. [[Protestanlar]] ise bu kitapları [[Kutsal Kitap]]’ın bir parçası olarak değerlendirmezler. Bu parçaları “Apokrifler” diye adlandırırlar. [[Martin Luther]] Apokrifler’e Kutsal Yazı gözüyle bakmamasına rağmen onların “okunması iyi ve yararlı kitaplar” olduğunu belirtmiştir.
| |||