Resim: Revizyonlar arasındaki fark

'''Yağlı boya''', [[Bağlayıcı (malzeme)|bağlayıcı]] olarak [[kurutma yağı]] ile [[pigmentler]] ile [[boyama]] işlemidir. Yaygın olarak kullanılan kurutma yağları arasında [[ketenKeten tohumu yağı]], [[haşhaş tohumu yağı]], [[ceviz yağı]] ve [[aspir yağı]] bulunuryaygın kullanılan kurutucu yağlardır. Yağ seçimi, sararma miktarı veya kuruma süresi gibi [[yağlı boya]] 'yatabloya bir dizi özellik kazandırır. Yağa bağlı olarak bazı farklılıklar da boyalarınboyanın parlaklığında görülmektedirgörülür. Bir sanatçı istenen belirli pigmentlere ve efektlere bağlı olarak aynı boyamadatabloda birkaç farklı yağ kullanabilir. BoyalarınBoyanın kendilerikendisi de ortama bağlı olarak belirli bir tutarlılık geliştirir. Yağ, gövdesi ve parlaklığı için değerli bir vernik oluşturmak için çam reçinesi veya [[buhur]] gibi bir [[reçine]] ile kaynatılabilir.

Bilinen en eski yağlı boya tablolar [[Budizm|Budist]] [[Afganistan]] 'daki sanatçılar tarafından yapılmıştır ve MS 7. yüzyıla kadar uzanmaktadıruzanır.<ref>{{Web kaynağı | soyadı = Archaeology | ad = Current World | tarih = 6 Temmuz 2008 | başlık = World's oldest use of oil paint found in Afghanistan | url = https://www.world-archaeology.com/world/asia/afghanistan/worlds-oldest-use-of-oil-paint-found-in-afghanistan/ | erişimtarihi = 10 Ağustos 2020 | website = World Archaeology | dil = en-US | arşivurl = https://web.archive.org/web/20200502203914/https://www.world-archaeology.com/world/asia/afghanistan/worlds-oldest-use-of-oil-paint-found-in-afghanistan/ | arşivtarihi = 2 Mayıs 2020}}</ref>

Pigmentleri yağda bağlama tekniği Avrupa'da en azından 12. yüzyılda biliniyordu. Avrupalılar tarafından yağlı boyanın benimsenmesi, Kuzey Avrupa'da [[Erken Hollanda resmi]] ile başladı ve [[Rönesans]] 'ın yükselişiylebaşlamasıyla yağlı boya teknikleri neredeyse Avrupa'nın çoğunluğunda [[tempera]] boyalarınınboya kullanımının tamamen yerini aldıgeçti.

Son yıllarda [[suylasu karışabilenbazlı yağlı boya]] kullanımakullanılmaya sunuldubaşlandı. Suda çözünürçözünen boyalar ya mühendislik ürünüdür ya da [[boya inceltici]] yerine su ile inceltilmelerine olanakimkan tanıyanveren bir [[emülgatör]] eklenmiştireklenir ve yeterince seyreltildiğinde geleneksel yağlarlayağlarda karşılaştırıldığında (1-3 hafta) olan boya kuruma süresi çok hızlı kuruma sürelerine (1-3 gün) ‘egüne inerdüşer.

[[Dosya:Självporträtt av Anders Zorn 1896.jpg|küçükresim|upright|''Kendi-portresi, İşte'', [[Anders Zorn]], ''1897''|alt=Tablo ön planda gevşek beyaz bir kıyafeti ve boyalarıyla ahşap bir palet tutan bir bıyığı olanbıyıklı bir adamı gösterir. Sağ üstte bir çift kadınsı bacak görülebilir.]]

Geleneksel yağlı boya boyamaresim teknikleritekniği genellikle sanatçının konuyu karakalem veya inceltilmiş boya ile konuyu tuvale çizmesiyle başlar. [[Yağlı boya]], boyayı daha ince, daha hızlıçabuk veya daha yavaş kuruması için genellikle keten tohumu yağı, sanatçı sınıfıressam [[mineral ispirto]]’su veya diğer çözücülerle karıştırılır. (Çözücüler boyadaki yağı incelttikleri için boya fırçalarını temizlemek için de kullanılabilirlerkullanılır.) Yağlı boya uygulamasının temel bir kuralı '[[fat over lean]]' (türkçe:'[[yağsız]]') dır yani her ek boya tabakası daha fazla uygunçok kurumaya izinimkan vermek için aşağıdakialttaki tabakadan daha fazlaçok yağ içermelidir. Her ilave katman daha az yağ içeriyorsa son kat boya çatlar ve soyulur. Bu kural kalıcılığı sağlamaz; güçlü ve değişmez birsabit boya filmine yoleden açanolan yağın kalitesi ve türüdür.

Yağla kullanılabilen soğuk mum, reçinelerreçine ve verniklervernik gibi başka ortamlarmalzemeler dade vardır. Bu ek ortammalzemeler ressama boyanın yarı saydamlığını, boyanın parlaklığını, yoğunluğunu veya 'gövdesini' ve boyanın fırça darbesini tutma veya gizleme yeteneğini ayarlamasına yardımcı olabilirolur. Boyanın bu yönleri yağlı boyanın ifade kapasitesi ile yakından ilgilidir.

Geleneksel olarak boya, boyama yüzeyine genellikle [[boya fırçası]] kullanılarak aktarılırdı ancak [[palet bıçağı|palet bıçakları]] ve paçavra kullanmak gibi başka yöntemler de vardır. Yağlı boya diğer birçok sanatçıressam malzemesinden daha uzun süre ıslak kalır ve sanatçınınressamın figürün rengini, dokusunu veya biçimini değiştirmesini sağlar. Zaman zaman ressam tüm bir boya katmanını kaldırıp yeniden resme başlayabilir. Bu, boya ıslakken bir süre için bir bez ve biraz [[terebentin]] ile yapılabilir,yapılır ancak bir süre sonra sertleşmişsertleşen tabakaboya tabakası kazınmalıdır. Yağlı boya [[buharlaşma]] değil [[oksidasyon]] ile kurur ve genellikle iki hafta içinde dokunulduğunda kuru durumahale gelir (bazı renkler günler içinde kurur). Genelde [[vernik]] uygulanacak kadar kuruması altı aydan bir yıla kadar [[vernik]] uygulanacak kadarzaman kuruduralır.

[[Keten tohumu yağı]] yaygın bir lif ürünü olan [[keten]] tohumundan gelir. [[Keten]], yağlıYağlı boya için birresme "destekyüzey" (ilgiliolan bölüme bakın)[[Keten]] dade keten bitkisinden gelmektedirgelir. [[Aspir]] yağı veya [[ceviz]] veya [[haşhaş yağı]] bazen kurutmada keten tohumu yağından daha az "sarı" oldukları için beyaz gibi daha açık renklerin formülleştirilmesindeoluşturulmasında kullanılır ancak daha fazla kuruma gibi hafif dezavantajları vardır yavaş yavaş ve en güçlü boya filmini sağlamayabilir. Keten tohumu yağı sararma eğilimindedir ve renginrenk tonunu değiştirebilir.

[[Kimya]] daki son gelişmelergelişmelerle suyla kullanılabilen ve temizlenebilen modern [[suyla karışabilen yağlı boya]]boyalar ürettiüretildi. Yağın [[molekül]]er yapısındaki küçük değişiklikler bu susuyla [[karışabilir]] özelliğini oluşturur.

==Yağlı boya içintablo destekleryüzeyleri==

En eski yağlı boya tabloların neredeyse tamamı ahşap üzerindeydi,üzerine buyapılmış pano resimleriydi. Bu tür bir desteğinyüzeyin eğilmeçarpılma eğilimi gösterseolmasına derağmen, birkaç ahşap parçasından yapılmış panelyapılan ilepano karmaşık ve oldukça pahalı bir süreçteişlemle hazırlanmışterbiye edilir ve hazırlanmış olan ahşap üzerineydihazırlanırdı. PanellerPanolar, ahşap üzerine birkaç büyük resimresimler yapan [[Rubens]] de dahil olmak üzere 17. yüzyılda kullanılmaya devam edildi. İtalyan bölgesi sanatçıları 16. yüzyılın başlarında kısmen panellerpanolar kadar ağır olabilecekolan daha büyük resimler yapma isteğiyle [[tuval]]e doğrukullanmaya ilerledilerbaşladılar. Yelken kanvası [[Venedik]] 'de yapıldı ve bu nedenle kolayca elde edilebilirbulunur ve tahtadan daha ucuzdur.

Çok ince ayrıntılara sahip dahaayrıntılı küçük resimler çokresimleri sert bir yüzeye boyamak içinyapması daha kolaydı ve genellikle [[baskı resim]] 'den yeniden kullanılan ahşap panellerpano veya bakır plakalar,plaka 19. yüzyılda bile küçük [[kabin boyama]]ları içinresim yapımında seçildikullanıldı. [[Portre minyatürü]] normalde [[fildişi]] veya sert kağıt kart dahil çok sağlam destekleryüzeyler kullanılır.

Geleneksel sanatçıların tuvalleri [[keten]]'den yapılmıştıryapılır ancak daha ucuz [[pamuk]] kumaşı kullanılmıştırkullanılır. SanatçıRessam önce "gergi, ingilizce:stretcher" veya "süzgeç, ingilizce:strainer" adı verilendenilen ahşap bir çerçeve hazırlar. İki isim arasındaki fark "gergilerin" biraz ayarlanabilir olması "süzgeçlerin" sert olması ve ayarlanabilir köşe çentiklerinin olmamasıdır. KanvasDaha dahasonra sonraKanvas ahşap çerçeve boyunca çekilir ve arka kenara sıkıca tutturulursabitlenir veya zımbalanır. ArdındanSonra sanatçı tuvali boyanın asidik özelliklerinden ayırmak için bir [[boyutlandırma|boyut]]"astar uygular. Geleneksel olarak tuval boyut olarak birastarlamada [[hayvan tutkalı]], (modern ressamlar tavşan derisi tutkalı kullanır) tabakasıyla kaplanmış vekaplanır, bazen tebeşirletuval tebeşir eklenmiş kurşun beyaz boya ileboyayla astarlanmıştırastarlandı. PanellerPanolar ''gesso'', tutkal ve tebeşir karışımı ile hazırlanır.

Modern akrilik "[[gesso]]" akrilik bağlayıcı ile [[titanyum dioksit]]'den yapılıır. Sıklıkla tuval üzerine kullanılırken gerçek gesso tuvale uygun değildir. Sanatçı, kuruduktan sonra her birini düzleştirerek birkaç kat gesso uygulayabilir. Akrilik gesso'nun zımparalanması çok zordur. Bir üretici "zımparalanabilir" bir akrilik gesso yapar ancak bu kanvas için değil yalnızca panellerpanolar için tasarlanmıştır. Gesso'yu belirli bir renk yapmak mümkündür ancak çoğu mağazadan satın alınan gesso beyazdır. Gesso tabakası kalınlığına bağlı olarak yağlı boyayı gözenekli yüzeye çekme eğiliminde olacaktıreğilimindedir. Aşırı veya düzensiz gesso katmanları bazen boyadan farklı bir değişiklik olarak bitmiş resimlerin yüzeyinde görülebilir.

19. yüzyılda Fransa'da yağlı boya tablolartablo için standart ölçüler belirlendi. Standartlar sadece Fransızlar değil çoğu sanatçı tarafından olduğu gibi kullanıldı ve görünüşehala göre halada kullanılır, sanatçıların malzemelerininve ana tedarikçileritedarikçiler tarafından desteklenir. Boyut 0 (''toile de 0'') dan boyut 120 (''toile de 120'') ye kadar figürler (''şekil''), manzaralar (''peysaj'') ve denizler (''marin'') ile köşegeni aşağı yukarı koruyan ayrı "gösterimlere" bölünmüştür. Dolayısıyla ''0 figurü'' bir ''peysaj 1'' ve bir ''deniz 2'' ile bir yüksekliğe karşılık gelir.<ref>{{Akademik dergi kaynağı|soyadı= Haaf|ad= Beatrix|başlık=Industriell vorgrundierte Malleinen. Beiträge zur Entwicklungs-, Handels- und Materialgeschichte|dergi=Zeitschrift für Kunsttechnologie und Konservierung|cilt= 1|sayfalar=7-71|yıl= 1987}}</ref>

[[Linolyum]], [[panel boyama|ahşap panel]], [[kağıt]], [[kayrak]], [[preslenmiş ahşap]], [[Masonit]] ve [[karton]] kullanılmış, 16. yüzyıldan beri en popüler yüzey [[tuval]] olmuştur ancak birçok sanatçı 17. yüzyıl ve sonrasında panelpano kullanmıştır. PanelPano daha pahalıdırpahalı, daha ağırdırağır, taşınması daha zordurzor ve kötü koşullarda eğrilmeye veya parçalanmaya eğilimlidir. Ancak ince ayrıntılar için ahşap bir panelinpanonun mutlak sağlamlığınınsağlamlık avantajı vardır.

Yağlı boya tablo, [[pigment]] renklerin bir yağ ortamı ile karıştırılmasıyla yapılır. 19. yüzyıldan beri farklı ana renkler boyama başlamadan önce önceden hazırlanmış [[boya tüpü]]nde’nde satın alınır daha fazla renk tonları genellikle boyama işlemi devam ederken küçük miktarların birbirine karıştırılmasıyla elde edilir. Boyaları tutmak ve karıştırmak için geleneksel olarak elde tutulan ince bir ahşap tahta [[sanatçının paleti|sanatçı paleti]] kullanılır.

Pigmentler sarı için [[sülfit]] veya mavi için kobalt tuzları gibi renkli herhangi bir sayıda doğal veya sentetik maddemaddeler olabilir. Geleneksel pigmentler minerallereminerallerden veya bitkilerebitkilerden dayanırdıyapılırdı ancak bunların çoğunun uzun süresürede kararsız olduğu kanıtlandı. Modern pigmentlerpigmentlerde genellikle sentetik kimyasallar kullanır.

Sanatçı tarafından boyayı uygulamak için fırça genellikle konunun kabataslak taslağıtaslağına üzerinebpyayı (başka bir ortamda olabilir) uygulamak içinsürmede kullanılır. Fırçalar farklı efektleretkiler yaratmak için çeşitli liflerden yapılmıştıryapılır. Örneğin domuz kılından (ingilizce:hog bristle) yapılan fırçalar daha kalın vuruşlar ve koyu renkli dokular (ingilizce:impasto textures) için kullanılabilir. Kokarca kılı ve [[firavun faresi]] kıl fırçaları ince ve pürüzsüzdürler ve bu nedenle portre ve detay çalışmalarında iyi yanıt verirkullanılır. Daha da pahalı olanlarolanı kırmızı [[samur]] ([[gelincik]] kıl) fırçalardırfırçasıdır. En kaliteli fırçalara "[[Kolinsky samur-kıl fırça|kolinsky samur]]" denir; bu fırça lifleri [[Sibirya gelinciği]]nin kuyruğundan alınır. Bu kılın çok ince bir noktası vardır, pürüzsüz tutuşa ve iyi bir hafızaya sahiptir (yani tuvalden kaldırıldığında ilk noktasına geri döner), sanatçılarbu ressamlar tarafından fırçanınfırça "çırpınması" olarak bilinir. [[Sincap]] kılı gibi kopmayan yumuşak lifler genellikle yağlı boya ressamları tarafından kullanılmaz.

Geçtiğimiz birkaç on yılda birçok sentetik fırça pazarlandı. Bunlar çok dayanıklı , oldukça iyi ve [[ucuz]] olabilir.

Fırçanın ''tipi'' de bir fark yaratır. Örneğin "yuvarlak" detay çalışması için kullanılan fırça sivri uçlu bir fırçadır.

"Düz" fırçalar geniş renk alanlarını uygulamakboyamak için kullanılır.

"Parlak" "fırçalamak" için kullanılan fırça daha kısa fırça kılları olankıllı düz bir fırçadır.

"Fındık" yuvarlatılmış köşeleri olan düz bir fırçadır.

Sanatçı düz metal bıçak olan palet bıçağı ile de boyaboyayı sürebilir. Gerektiğinde boyayı tuvalden çıkarmak için palet bıçağı da kullanılabilir. Boyayı sürmek veya çıkarmak için paçavra, süngerler ve pamuklu çubuklar gibi çeşitli alışılmadık araçlar kullanılabilir. Hatta bazı sanatçılar [[Parmak boyası|parmakları]] ile resim yapar.

Eski ustalar boyayı genellikle "sır, ingilizce:glazes" olarak bilinen katmanlar halinde uygularlardı bu da basitçe "dolaylı boyama" olarak adlandırılandenilen bir yöntemdir. Bu yöntem ilk olarak [[yumurta tempera]] boyama tekniğinin uyarlanmasıyla mükemmelleştirildi ve Kuzey Avrupa'daki [[Erken Hollanda ressamı]] tarafından genellikle [[keten tohumu yağı]] içinde öğütülmüş pigmentlerle uygulandısürüldü. Bu yaklaşımyaklaşıma modern zamanlarda "karma teknik" veya "karma yöntem" olarak adlandırılmıştırdenildi. İlk kat ([[alt boyama]]) serilir ve genellikle yumurta tempera veya terebentin ile inceltilmiş boya ile boyanır. Bu katman tuvali "tonlamaya" ve gesso'nun beyazını kaplamaya yardımcı olur. Birçok sanatçı kompozisyonu çizmek için bu katmanı kullanır. [[Fresk]] tekniğinde kullanılan "karikatürize etme" yöntemine göre bir avantajavantajlı olan bu ilk katman daha fazla ilerlemeden önce ayarlanabilir. Bu kat kuruduktan sonra sanatçı en karanlıktan en açık renge doğru çalışarak renk örneklerinden oluşan bir "mozaik" resim yaparak ilerler. Renklerin bordürlerisınırları "mozaik" tamamlandığında birbirine karıştırılır ve detaylar uygulanmadan önce kurumaya bırakılır.

[[İzlenimcilik|Empresyonist]] dönemi (19. yüzyılın sonları) gibi daha sonraki dönemlerdeki sanatçılar genellikle katmanlama ve sırlama yaklaşımı olan Rönesans dönemini takip etmeden bu [[ıslak üzerine ıslak]] yöntemini kullanarak tuval üzerine ıslak boyayı harmanladılar. Bu yönteme "[[alla prima]]" da denir. Bu yöntem stüdyo içinde değil dışarıda boyamanın gelişmesi nedeniyle oluşturuldu çünkü dışarıdayken sanatçının yeni bir kat eklemeden önce her bir boya katını kurumaya bırakmayakurutacak zamanı yoktu. Pek çok çağdaş sanatçı koyu renk (ıslak üzerine ıslak) eklemek ve sırlama yoluyla katmanların derinliğini elde etmek için her iki tekniğin bileşimini kullanır.

Resim bittiğinde ve bir yılayıl kadar kuruduğunda sanatçı genellikle eserini terebentinde çözülmüş [[dammar sakızı]] kristallerinden yapılan vernik tabakasıyla kapatır. Bu tür vernikler temizliği ve [[Sanatın Korunması ve Restorasyonu|korunması]] için yağlı boyanın kendisini bozmadan çıkarılabilir. Bazı çağdaş sanatçılar verniksiz yüzeyi tercih ederek çalışmalarını cilalamazlar.

Image:Tizian_085.jpg|''[[The Rape of Europa (Titian)|Europa’nınAvrupa’nın Tecavüzü]]'', [[Titian]], ''1562''

Image:Claude Monet - Woman with a Parasol - Madame Monet and Her Son - Google Art Project.jpg|''[[Woman with a Parasol - Madam Monet ve oğlu]]'', [[Claude Monet]], ''1875''

Image:Pierre-Auguste Renoir, Le Moulin de la Galette.jpg| ''[[Moulin de la Galette'de bir top]]balo'', [[Pierre-Auguste Renoir]] ''1876''

Image:Portrait of Dr. Gachet.jpg|''[[Dr. Gachet’in portresi]]'', [[Vincent van Gogh]], ''1890''

Image:Paul Cézanne, 1892-95, Les joueurs de carte (The Card Players), 60 x 73 cm, oil on canvas, Courtauld Institute of Art, London.jpg|''[[The Card Players|Kart oyuncuları]]'', [[Paul Cézanne]], ''1892''

Image:Les_Demoiselles_d%27AvignonLes Demoiselles d'Avignon.jpg|''[[Avignon Hanımları]]'', [[Pablo Picasso]], 1907

ImageDosya:Vassily Kandinsky, 1913 - Composition 7.jpg|''Beste VII'', [[Wassily Kandinsky]], ''1913''

ImageDosya:Villem Ormisson, Tartu vaade (1937).jpg| ''Motive from Tartu'', Villem Ormisson, ''1937''