Türk okçuluğu: Revizyonlar arasındaki fark

Ortaçağ'dan 19. yüzyıla kadar Türk okçuluğu atış tekniği ve silah olarak büyük gelişim göstermiştir. Osmanlı Devleti 1 Aralık 1568 tarihinde girdiği Rodos muhafazasında tüfek, top vs. gibi ateşli silah kullanmayı bilmeyen askerlerin ok ve yay kullanması hakkında emirler göndermiştir.<ref>Okçular Vakfı, Osmanlı Arşiv Belgelerinde Türk Okçuluğu, Hazırlayanlar; Hassan Şentürk Yılmaz Karaca, Ahmet Özkılınç vd., İstanbul, 2019</ref> Yine bir bölge fethedileceği zaman başka bölgelerden o bölgeye okçu birlikler gönderilerek savaşa destek verilmiştir.<ref>Okçular Vakfı, Osmanlı Arşiv Belgelerinde Türk Okçuluğu, Hazırlayanlar; Hassan Şentürk Yılmaz Karaca, Ahmet Özkılınç vd., İstanbul, 2019</ref> 15. yüzyılın ikinci yarısından itibaren okçuluk Osmanlı'da planlı ve düzenli bir spor faaliyeti olarak yapılmıştır, bu amaçla da "ok meydanı" isminde 34 büyük meydan tahsis edilmiştir. Ok meydanlarının kendilerine ait ödenekleri, idarecileri, hizmetlileri vardı ve buralarda sporcular ikamet etmekte, antrenmanlar ve yarışmalar düzenlenmekteydi. Ok meydanları arasında en bilineni İstanbul'daki Okmeydanı'dır. Fatih Sultan Mehmet tarafından İstanbul'un fethinden sonra, alan sahiplerinden alınıp resmî olarak okçuluk sporu hizmetine verilmiştir. Sultan fermanı ile alanın sınırları belirlenerek alana tırnaklı hayvan sokulması, ölü gömülmesi, ev yapılması ve alanda kuş uçurtulması yasaklanmıştır. Tesis açılışı [[Hıdırellez]]'de (6 Mayıs), kapanışı Ruz-ı Kasım'da (Kasım) yapılırdı. Pazartesi ve perşembe günleri de müsabakalar ve atışlar yapılmaktaydı. Müsabaka ve çalışmalar dışındaki günlerde de sporcular meşk (serbest çalışma) yaparlardı.<ref name="a" />