Hikâye: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
→Etimolojisi: ek bilgi eklendi |
→Tarihçe: kısa romanlar |
||
13. satır:
== Tarihçe ==
[[Antik Yunan]]'daki [[fabl]] ve kısa [[romans|roman]]lar, [[Binbir Gece Masalları|Bin bir Gece Masalları]] öykünün habercileridir. Ama öykü ancak [[19. yüzyıl]]da [[romantizm]] ve [[gerçekçilik]] akımlarının etkisiyle psikolojik ve [[metafizik]] sorunları masalsı bir anlatımla yansıtmaya başladı.
Rusya’da [[Nikolay Vasilyeviç Gogol|Gogol]] , [[Fyodor Mihayloviç Dostoyevski|Dostoyevski]] , [[Turgenyev]] ve [[Anton Çehov|Çehov]]’un öyküleri, öykü türünün edebi eserler arasında sağlam bir yere oturmasına büyük katkı sağlamıştır. Bilinen ilk öykü örneği ise İtalyan yazar [[Giovanni Boccaccio]]'nun [[Decameron]] adlı eseridir. Eser temel olarak 1348 yılında İtalya da ortaya çıkan bir veba salgınını konu alır. 10 gün boyunca anlatılan 100 öyküden oluşur. Mutluluklar, kadın erkek ilişkileri, gönül yaraları, yerinde verilen yanıtlar, çıkar peşinde koşan din adamları öykülerin başlıca konularını oluşturur.
Öykü zaman içerisinde ikiye ayrılmıştır; olay hikâyesi ve durum hikâyesi.
23. satır:
''Durum Hikâyesi'': Olay anlatımına dayanmayan, kişilerin veya hayatın bir kesitinin ele alındığı hikâyelere denir. Bu tür hikâyelerde merak duygusu geri plana itilir ve bir durum veya kişi betimlenir. Durum hikâyesinin en önemli örnekleri, Rus yazar Anton Çehov tarafından verilmiştir. Bu nedenle durum hikâyelerine Çehov tarzı hikâye de denmektedir.
=== Türkiye'de
{{Ana|Türk edebiyatında hikâye}}
Türkiye'de öykü ya da hikâye kavramı diğer yeni türler gibi [[Tanzimat]]'tan sonra edebiyata girmiştir. Hikâyenin Türkiye'deki ilk gerçek temsilcisi olarak [[Ömer Seyfettin]]'i görmek mümkündür. [[Falaka]], [[Başını Vermeyen Şehit]], [[Pe]]'de hikâyeciliğin gelişmesine çok büyük katkı sağlamıştır. Ayrıca [[Sait Faik Abasıyanık]] da Türk öykücülüğünün önemli temsilcilerinden biridir. Toplumun problemlerine değil bireyin toplum içindeki sorunlarına yönelen yazar, öykülerinde çoğunlukla kendisinden yola çıkıp bireyler hakkında yazarak insan gerçeğini anlamaya çalıştı. Çoğunlukla şehirli alt sınıfın hayatını yazan Abasıyanık, balıkçı, işsiz, kıraathane sahibi gibi karakterleri anlattı. İnsanların yaşama biçimlerini, isteklerini, tasalarını, korkularını ve sevinçlerini irdeleyerek, toplum meselelerinden çok "insanı ele alan sanatçılar" sınıfında yer aldı. Türk edebiyatında olay hikâyesinin temsilcisi Ömer Seyfettin, durum hikâyesinin temsilcisi ise Memduh Şevket Esendal'dır.
| |||