II. Aleksandr: Revizyonlar arasındaki fark

Rus gençleri arasında nihilist öğretilerin yayılması, radikal bildiriler dağıtılması, gizli derneklerin kurulması ve devrimci hareketin başgöstermesi üzerine, hükümethükûmet [[1862]]'den sonra bu olaylara gittikçe artan bir polis baskısıyla yanıt vermeye başladı. Bir devrimci gencin Aleksandr'a karşı düzenlediği başarısız suikast girişimi, çarın daha da tutucu bir çizgiye kayma sürecini hızlandırdı. Bu arada giderek gizli polisin başı [[Pyotr Andreyeviç Şuvalov]]'un etkisine girmeye başladı. Aleksandr'ın aynı dönemde tutkuyla bağlandığı genç Prenses Yekaterina Dolgorukaya'yla ilişkisi aile çevresindeki otoritesinin zayıflamasına yol açtı.

Bu koşullarda çar, [[Slavlar|Slav]] milliyetçilerinden gelen baskılara karşı direnemedi. 1862 tarihli bir hükümethükûmet kararıyla [[Çerkesya]] halkının topraklarına silah zoruyla el kondu,Çerkezya'nın Karadeniz kıyılarını ve doğuda,içerideki dağlık Abadzeh yöresi bütününü kapsayan etnik temizlik uygulaması sonucu,1 milyonun üzerinde bir [[Adıge]] ya da [[Çerkesler|Çerkes]] nüfusu Osmanlı topraklarına sığınmak zorunda bırakıldı. Adıge ya da Çerkez toprakları Rus yerleşmecilere, özellikle 1861'de azat edilen toprak kölelerine (serf) tahsis edildi. Ayrıca milliyetçi akımlar sonucu,isteksizce de olsa Osmanlı egemenliği altındaki Slav halklarının savunuculuğunu üstlendi. Sonunda [[1877]]'de [[Osmanlı İmparatorluğu|Osmanlı]]'ya savaş açtı ([[93 Harbi]]). Rusya'nın kazandığı savaş sonunda, Rus birlikleri Ayastefanos'ta ([[Yeşilköy]]) karargâh kurdu. [[Berlin Konferansı]]'nda Avrupalı devletler, imparatorluğun savaş kazançlarını büyük ölçüde sınırlandırsa da, Rusya'nın en önemli kazancı [[Bulgaristan Prensliği|Bulgaristan]]'ın [[Osmanlı İmparatorluğu|Osmanlı]]'ya karşı özerklik kazanması oldu. [[Sofya]]'da heykeli dikilen II. Aleksandr'ı Bulgaristan bugün de kurucuları arasında anmaktadır.