Zehir: Revizyonlar arasındaki fark

Eski çağlarda zehir genelde avcılıkta, savaşta ve idam cezalarının infazında kullanılıyordu. Romalılar ve Yunanlar zehirleri; hızlı etki eden ve yavaş etki eden ya da bitkisel, kimyasal ve mineral zehirleri olarak sınıflandırmışlardı. [[Lekeli baldıran]] (conium maculatum), [[Su baldıranı]], [[Kurtboğan]], [[Güzelavratotu]], [[Şeytan elması]] (tatula) gibi bitkiler ve mantarlardan, bunların dışında [[Akrep]], [[Yılan]] ve [[Karakurbağası]] zehirleri ve antik çağlarda bu amaçla [[Civa]], [[civacıva sülfür|zincifre]], [[Arsenik]] de cadı kazanlarında yer almıştı.

Çağın en ünlü zehirlerinden olan Arsenik; 8. yüzyılın sonlarında Arap simyacı [[Ebu Musa Câbir bin Hayyan]] tarafından işlenerek beyaz, kokusuz ve tatsız olan arsenik tozu haline getirildi. Bu toz bilinen tüm zehirlerden daha zehirliydi. Türk hekim [[Râzî|Ebubekir Razi]] arseniği civacıva ile karşılaştırırken “Ötekilerle karşılaştırıldığında arseniğin kesinlikle öldürücü etkisi var ve yan etkilerinden kurtulmak da mümkün değil” diyerek etkisini belirtmişti. O dönemde arseniğin belirtileri kolera gibi başka hastalıkların belirtileriyle karıştırılıyordu. Bu yüzden teşhis edilemiyordu. 1840’lı yıllara kadar hekimler tarafından vücutta teşhis edilememişti. Öldürücü olabilmesi için çeyrek gram kadar doz yeterli oluyordu ve bu miktarı yemeklere, içkilere karıştırmak hiç zor değildi.