Devrimci Yol: Revizyonlar arasındaki fark

}}

 

 

 

 

 

 

"''Uluslararası sosyalist hareketin merkezi bir bütünlüğü yoktur. Bugün [[enternasyonalizm]] adına sapmalardan birinin kuyruğuna takılmak.., bu sapmalara karşı tüm burjuva ideolojilerinin etkilerinden bağımsız proleter devrimci hareketin mücadele bayrağını yükseltmekten geçmektedir''."<ref>http://www.onergurcan.org/Devrimci%20Yol/DY%20(D)/devyol/Bildirge/Bildrge.html</ref>

 

Devrimci Yol, döneminde Türkiye'ye özgü bir hareket yaratma çabasındadır. Devrimci Yol çevresi, 1975-1980 yıllarındaki, sosyalist hareketlerin, partilerin birçoğunun içinde olduğu [[SBKP]]-[[ÇKP]]-[[AEP]] kamplaşmasının dışında kalır. Türkiye'ye özgü olan bir sosyalizm ve örgütlenme arayışları, Devrimci Yol hareketinin öne çıkmasını, kitleselleşmesini sağlayan başlıca faktör olarak gösterilebilir. O zamanlar Devrimci Yol'un sıkça kullandığı ve tartışıldığı "Söz, yetki, karar, iktidar halka", "Üreten biziz yöneten de biz olacağız", "[[Direniş Komiteleri]]", "Halk komiteleri", "sosyalist demokrasi" gibi slogan ve kavramlar, o yıllarda Devrimci Yol çevresi tarafından solun gündemine sokulmuş ve tartışılmıştır.

 

Cunta öncesi dönemde Devrimci Yol'un temel teorik sistematiğinde, Kürdistan'ın sömürge olduğu yolundaki tezler mahkum edilmiştir. "Kendi demokratik devrim sürecini tamamlamamış bir ülkenin, hele hele kendisi sömürge konumundayken [[emperyalist]] olduğu iddiası tamamen [[marksist-leninist]] toplum ve tarih modelini doğru analiz edememek ve emperyalizm tanımını kavrayamamak" olarak yorumlanmış, bu nedenle Kürt Solu'nun tepkisini almış, yer yer Kürt fraksiyonları ile silahlı çatışmalar da yaşamıştır.

 

Devrimci Yol, THKP-C'yi kendisinden önceki tutucu soldan ilk kopuş olarak tanımlar. [[12 Mart Darbesi]] öncesindeki devrimci mücadele ve devrimci hareketlerin teorik kavramları, özellikle [[Mahir Çayan]] tarafından ortaya atılan THKP-C hareketine ait tezler ([[Birleşik Devrimci Savaş]], [[Politikleşmiş Askeri Savaş]], [[Öncü Savaşı]], [[Evrim-Devrim Aşamaları]], [[Suni Denge]], [[Silahlı Propaganda]] gibi konular) en çok tartışılan konuları oluşturur. 12 Mart sonrası tartışılan bu teoriler üzerinden iki eğilim ortaya çıkmıştır. Bir eğilime göre darbenin başarısı, geçmiş devrimci anlayışın yanlışlığını ortaya koymuştur. Bu düşünce etrafındakiler bir geçmiş eleştirisi ve reddiyesi etrafında yoğunlaşırken (KSD, Halkın Yolu bv.) bunun karşısında ise bu eğilimlere tepki olarak, THKP/C hareketinin [[dogmatik]] bir yorumuna dayanan eğilimler ([[Acilciler]], [[MLSPB]] vb.) ortaya çıkarak THKP-C'nin basit-karikatürist bir taklidi olarak dar pratikçi bir tutuma yönelirler. Devrimci Yol bu iki eğilimden de farklı bir anlayışla hareket etmeye başlar.{{fact}}

 

Devrimci Yol, 1970'lerdeki Türkiye siyasal yaşamının çalkantılı durumunun, Türkiye'nin 1950'lerde içine girdiği ekonomik ve siyasi sistemin 1970'lere gelindiğinde tümüyle tıkanmış durumda olmasından kaynaklanan bir sonuç olduğunu söylemektedir. Türkiye'nin içinde bulunduğu durumu iç ve dış çeşitli etkenlerin baskısıyla çok yönlü ve derin bir bunalıma sürüklenmesi olarak yorumlamaktadır. Bu bunalımda mevcut iktidar odaklarının kendi [[iktidar]]larının devamı için aşırı baskı [[Siyaset|politika]]larına yöneldiği ve [[devlet]] desteğiyle örgütlendirilen bir [[faşist]] [[terör]] dalgasının bütün ülkeyi kapladığı görüşündedir.

 

''"...Bu gelişmelerin en son geldiği yer sivil [[sıkıyönetim]] uygulamalarıdır. Bugün (bir yanda) polis tarafından her türlü [[işkence]] uygulamaları [[faşist]] katliamları takviye edecek şekilde sürdürülürken, sözde anarşiyi önleme uğruna giderek artan biçimde ordu devreye sokulmaktadır. Bu gelişmelerin [[Latin Amerika]] ülkelerinde sıkça rastlanan türden sol görünümlü bir hükümet aracılığıyla yürütülen baskıcı bir yönetim doğrultusundaki bir gelişme sayılması gerektiği söylenebilir ki, bu tür yönetimleri çoğunlukla açık faşist bir yönetimin izlemesi kaçınılmaz bir şeydir."'' <ref>(Devrimci Yol, sayı 21, Ağustos 1978)</ref>

 

12 Eylül darbesi sonrası [[Sıkıyönetim Askeri Mahkemeleri]]'nce açılan siyasi davalarda onbinlerce insan yargılandı. Hukukdışı olduğu iddia edilen bu mahkemelerde birçok idam ve müebbed hapis cezası verildi.

Türkiye'nin birçok ilinde ve bazı ilçesinde Devrimci Yol davaları açıldı. [[Karadeniz Bölgesi|Karadeniz]], [[Akdeniz Bölgesi|Akdeniz]], [[Ege Bölgesi|Ege]], [[İç Anadolu Bölgesi|İç Anadolu]] ve [[Marmara Bölgesi|Marmara]]'da yoğun yargılanmalar yaşandı. Askeri mahkemelerce kimi dosyalar birleştirildiği için net bir sayı ortaya koymak zordur. Türkiye'nin tamamında 40 civarında Devrimci Yol davasının açıldığı söylenebilir. [[Ankara]] Merkez Devrimci Yol davasının sanık sayısı 1.000 civarındaydı. Sanık sayısı [[Artvin]]'de 898 ve [[Fatsa]]'da 900'dü. Bu rakamlar Devrimci Yol'un darbe öncesindeki kitleselliği hakkında fikir verebilir.

1985'ten itibaren, Devrimci Yol'u canlandırmak ve büyütmek için yürütülen çalışmalar 1988 sonrasında üniversite gençliği, işçiler ve kamu çalışanları içinde gelişen muhalefet hareketleri içinde gelişme alanı buldu. Bu dönemde, söz konusu toplumsal muhalefet hareketleri içerisinde etkili olan Devrimci Yol kökenli kadrolar, devrimciler ismiyle merkezi bir yapısı olmaksızın çalışmalar yürüttü.

 

* 12 Eylül darbesi döneminde açılan 720 sanıklı Devrimci Yol davası 27 yıldır sonuçlanamamıştır.<ref>http://www.ntvmsnbc.com/news/366921.asp</ref>

* [[Kenan Evren]] 12 Eylül askeri darbesini savunurken "Biz gelmeseydik Fatsa'dakiler gelecekti." demiştir.