Fiziğin altın çağı

Fiziğin Altın Çağı

Fiziğin Altınçağı, fizik bilimlerindeki ilerlemeleri ve kosmoloji ve astronomideki şu anki ve önceki gelişmeleri kapsayan belirli dönemlerini tanımlamak için kullanılır. Her bir “altan çağ” methodsal ve deneysel önemli gelişmeleri ortaya çıkarır. Mechaniğin Galileo (1564-1642) ve Newton (1642-1727) sayesindeki gelişimi “altınçağ” oluşturan zaman dilimlerine elle tutulur örnektir. Altınçağ olarak görülen diğer küçük önemli zaman dilimi ise 19. Yüzyılın digger önemli isimlerinden olan Faraday, Maxwell sayesinde elektriğin birleşmesi, manyetizma, ve optiktir.

Teleskobun tanıştırılması ile evrensel yerçekiminin farkedilmesini de içeren, method ve gözlemlerde önemli gelişmeler gökbilimsel mekanik için tanıştırıldı. Mekaniği deneysel sonuçlara dayandırmak süreyi ölçen aletler ve mesafeyi ölçen araçlarla mümkün oldu. Elektromanyetizmadaki gelişmeler 19. yüzyıl fizikçilerini o kadar etkiledi ki, başka bir “altınçağ” kapandı, bu fizikçilerde daha fazla ilerleme göstermek için bir isteksizlik oluşturdu. Bu nedenle, “altınçağ” olarak adlandırılan, bir dönemin gelişimi fiziğin bir bilim olarak tamamlanması münasebetiyle ortaya çıkmştır. Ancak bu algının yanlış olduğu ortaya çıkmıştır. Örneğin, Stephen Hawking, 1980 ‘lerde teorik fiziğin 20 yıl içinde sona ereceğini tahmin etmişti. 2001 yılında, yaptığı tahminini yirmi yıl daha değiştirmiştir. Stephen Weinberg 2050 yılında birleşmiş fiziği öngörmektedir. 2001 yılı kitabının yazarları Tadeusz Lulek, Barbara Lulek, and A. Wal ise kendilerini “fiziğin altınçağı”nın başlangıcında olarak görmektedirler.

Paul Davies birçok yaşlı bilimadamı 20. Yüzyılın ilk 30 yılını fiziğin altınçağı olarak görebilirler ancak tarihçiler bunun yerine bu yılları “ Yeni Fiziğin” gündoğumu olarak göreceklerini söylemektedir.

Fiziğin altınçağı 19. yüzyıl idi. Emilio Segrè’ya göre Alessandro Volta’dan sonra 18. Yüzyılda İtalya’da fizik bir sona gelmişti. Otobiyografisinde yazdıklarına göre Enrico Fermini fiziğin bir sona yaklaştığını 1933 yılında hissetmişti. Fiziğin bir altınçağı, 19. Yüzyıl ortalarında enerjinin korunumu ilkesinin eşzamanlı keşfi ile başladı. Fiziğin bir altınçağı 1925 ten 1927 ye kadar olan yıllardı. Doğrusal olmayan fiziğin altınçağı Fermi- Pasta-Ulam problem ve diğerlerini kapsayan 1950 den 1970 e kadar olan bir zaman dilimiydi. Bu 1930’un ortalarından 1950 yılının ortalarına kadar devam eden yirmi yılık süreyi kapsayan nükleer fiziğin altınçağını izledi. Fiziğin bir başka altınçağı 1920lerin sonunda başladı.

Fizik kabinlerinin altınçağı ise, yeni fizik aletlerinin dersleri için icat eden Jonh Keill, John Theophilus Desaguliers ve Willam Whiston gibi öğretim üyesi- göstericilerin artması sayesinde 18. Yüzyıl idi.