Aristotelesçilik: Revizyonlar arasındaki fark

[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
İçerik silindi İçerik eklendi
Değişiklik özeti yok
Xwedêda (mesaj | katkılar)
Etiketler: Mobil değişiklik Mobil ağ değişikliği
6. satır:
Rönesans felsefesinin Aristotales'le ilgisi, temel yönelimi olan hünmanizmayla bağlantılıdır. [[Hümanizm]] öncelikli olarak antik çağ felsefesine ait metinlerin orijinal olarak konulmasını ve öyle değerlendirilmesini hedefler. Ortaçağ felsefesinin bu bakımdan Aristotales'e kattıkları böylece ayıklanmaya çalışılmıştır. Rönesans felsefesinde Aristotelesçilik, ortaçağın ve Skolastik felsefenin Aristotales üzerine eklemelerin ayıklanması biçiminde meydana gelmiştir diyebiliriz. [[Theodoros Gaza]] (1400'lü yıllar), Aristotelesçiliğin başlatılarından olan bir Bizanslı bilgindir.
== Aristotelesçiliğin düşünce kaynakları ==
Aristotelesçiliğin belirli bir akademisi olmamıştır, bu bakımdan Platonizmden daha farklı yönelimleri sözkonusudur. Hümanistlerin yanı sıra İbni Rüştçüler (Avveroistler) ve Alexandristler olarak adlandırılan akımlar anılmaya değerdir. Birinciler [[İbni Rüşt]]'ün ortaçağda Platon etkisininde işe karıştığı Aristo yorumunu temel alıyorlardı. İkincilerse, antikçağ sonlarında en büyük Aristotales yorumcusu kabul edilen Aphrodisiaslı Alexandros'a dayanıyorlardı. Bu son iki eğilim AristotalesÄiAristotales doğrudan kaynaklardan değil yorumcularından hareketle değerlendiriyorlardı. Rönesans döneminde bu aristotaleçi yönelimler arasında çelişki ve çatışmalar meydna gelir.
 
Aristotelesçiliğin merkezi [[14. yüzyıl]]dan itibaren [[İbn-i Rüştçülük|İbni Rüştcülüğün]] etkili olduğu [[Padua]]'dır. Bütün Aristotalesçi kadroların burada toplanması sözkonusudur. Bu dönem en büyük filozof [[Pietro Pomponazzi]]'dir (1462-1524). Birçok üniversitede görev yapan Pomponazzie, Aristotelesçiliğin merkezi tartışması olan [[ruhum ölümsüzlüğü]] konusunda doğalcı-materyalist bir düşüncenin savunusunu geliştirmiştir. "[[Çifte doğruluk]]" düşüncesiyle akli olan ile tanrısal olanı ayırmaya çalışmış buna regmen kilise tarafından aforoz edilmekten kurtulamamıştır. Röneans felsefesindeki Aristotelesçiliğin ortacağdan farkı, dindışı bir yönelimle Aristo felsefesini degerlendirmesidir.