Akılcılık: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
1) Batı'da akılcı gelenek Elealılar, Pisagorcular ve Platon ile ''(aklın kendine yeterliliği teorisi Yeni-Platonculuğun.... 2) ''"a priori"''. 3) * Farabi ''(Mu'tezile)'' |
|||
21. satır:
* Gerçeğin [[a priori]] bilgisi mümkündür" (Cassam, s.45).
[[Elealı Zenon|Elealılar]] ile başlayan akılcı geleneğin Batı'daki en önemli isimleri [[René Descartes|Descartes]], [[Baruch Spinoza|Spinoza]], [[Malebranche]] ve [[Gottfried Leibniz|Leibniz]]'dir.
[[Descartes]]'ın [[metafizik]] hakkındaki savları ve metafiziksel ilkelerinin sonucu olarak gördüğü dualistik yapıya sahip (akıl-vücut ayrımını barındıran) Kartezyen ruh kavramı Avrupa'daki akılcılık geleneği için çok önemli bir noktayı oluşturmaktadır. Nitekim Descartes'ın metafiziğe dair akılcı görüşleri yaygın kabul görmüş ve 17. yüzyılın ikinci yarısında, fiziksel görüşleriyle birlikte bunlar da kitap olarak birçok öğretim merkezinde okutulmuştur. Descartes'ın görüşleri kendisinden sonraki filozofları da büyük oranda etkilemiştir. Nitekim Descartes'ın ortaya attığı insanın [[ontolojik]] [[dualizm]]i fikri modern toplumlarda dahi sıklıkla kabul edilen bir savdır.
Bir diğer ünlü akılcı filozof Spinoza ise başlarda Descartes'ın metafizik savlarını benimsese de, zamanla kendi düşüncelerinin olgunlaşması ve gelişmesiyle birlikte Descartes'in savlarını bırakarak daha farklı bir metafiziksel anlayış geliştirmiştir. Kartezyan akıl-vücut dualizmini reddeden Spinoza, Tanrı'nın yaratılmış dünyadan ayrı olarak mevcut olduğu fikrine de karşı çıkmıştır. Ona göre bir tek ebedî varlık vardı. Spinoza'nın bu fikri ve metafiziksel açıklamaları Batı'da panteizm açısından çok önemlidir. Metafiziğe dair savları detaylıca ''Etik'' isimli eserinde yer alır. Ayrıca dinin de akılcı eleştirisini yapmıştır (Hatfield).
| |||