|
Paralı askerler İtalya'daki iktidar mücadelelerindeki güçlerinin farkına varınca condottieri kendi şartlarını dikte ettirir hale gelir. Bu sayede başta [[Braccio da Montone]] ve [[Muzio Sforza]] olmak üzere çok sayıda condottieri çok güçlü siyasetçiler haline gelirler. Çoğu savaş klasik eğitimi aldığı için muharebeleri bilimsel yönden ele alıp, kimi gelişmelere imza atarlar. Bu sayede [[Orta Çağ]]'daki savaş anlayışına çok sayıda yenilik getirirler. Condottieri özellikle düşmanın savaşma kabiliyetini kırarak geri çekilmesini sağlamayı tercih edip, sonucu belirsiz ölümüne dek muharebelerden kaçınırdı.
[[Yüz Yıl Savaşı]] sırasında imzalanan 1360 tarihli [[Brétigny Antlaşması]]'nın ardından İngiliz paralı asker komutanı Sir [[John Hawkwood]] Beyaz Bölük adlı bir birlik kurarak İtalya'ya giderek buradaki savaşlarda yer almıştır. Bu tarihten sonra İtalyan şehir devletleri yarı paralı asker yarı ulusal unsurlardan olauşan küçük ve mobil birlikleri tercih etmiştir.
15. yüzyıla gelindiğinde condottieri topraksız İtalyan asillerden oluşmaktadır. Bu dönemde en tanınan condottieri [[Forli]] hükümdarı [[Caterina Sforza]]'nın oğlu [[Giovanni dalle Bande Nere]]'dir.
In 1347, Cola di Rienzo (Tribune and effective dictator of the city) had Werner of Urslingen executed in Rome, and Konrad von Landau assumed command of the Great Company. On the conclusion (1360) of the Peace of Bretigny between England and France, Sir John Hawkwood led an army of English mercenaries, called the White Company, into Italy, which took a prominent part in the confused wars of the next thirty years. Towards the end of the century the Italians began to organize armies of the same description. This ended the reign of the purely mercenary company, and began that of the semi-national mercenary army which endured in Europe till replaced by the national standing army system. In 1363, Count von Landau was betrayed by his Hungarian soldiers, and defeated in combat, by the White Company’s more advanced tactics under commanders Albert Sterz and John Hawkwood. Stategically, the barbuta was replaced with the three-soldier, mounted lancia (a capo-lancia, a groom, and a boy); five lance composed a posta, five poste composed a bandiera (flag). By that time, the campaigning condottieri companies were as much Italian as foreign: the Astorre I Manfredi’s Compagnia della Stella (Star Company); a new Company of St. George under Ambrogio Visconti; Niccolò da Montefeltro’s Compagnia del Cappelletto (Little Hat Company); and the Compagnia della Rosa, commanded by Giovanni da Buscareto and Bartolomeo Gonzaga.
===Paralı askerlerin kazançları===
From the fifteenth century hence, most condottieri were landless Italian nobles who had chosen the profession of arms as livelihood; the most famous of such mercenary captains was the son of Caterina Sforza, Giovanni dalle Bande Nere, from Forlì, known as The Last Condottiere; his son was Cosimo I de' Medici, Grand Duke of Tuscany; besides noblemen, princes also fought as condottieri, given the sizable income to their estates, notably Sigismondo Malatesta, Lord of Rimini, and Federico da Montefeltro, Duke of Urbino; despite war-time inflation, soldier’s pay was high:
1,900 monthly florins in 1432: Micheletto Attendolo (Florence)
6,600 monthly florins in 1448: William VIII of Montferrat, from Francesco Sforza (Milan); the enlisted soldier’s pay was 3,300 florins, half that of an officer’s
|
