IV. Paulus: Revizyonlar arasındaki fark

'''IV. Paulus''', asıl adı '''Gian Pietro Carafa''', (28 Haziran 1476; [[Carpriglio]], [[Abruzzi]] - 28 Haziran 1476, [[Roma]]), 1555-59 arasında [[papa]].

Soylu bir aileden gelen Carafa, amcası [[Kardinal]] [[Oliviero Carafa]] sayesinde kilise hiyerarşisinde yükseldi. Chieti piskoposu sıfatıyla Papa [[X. Leo]]'nun elçisi olarak [[İngiltere]] ve [[İspanya]]'ya gitti. 1524'te kendisine ait kilise mülklerini bırakarak, Thieneli Aziz Gaetano ile birlikte Teatinus tarikatını kurdu. Leo'dan sonraki papalara da danışmanlık eden Carafa, Papa III. Paulus'un kurduğu kilise reformu komisyonuna seçildi. 1518'de Brindisi başpiskoposu, 1536'da kardinal ve Napoli başpiskoposu oldu ve Roma Enkizisyonu'nun yeniden düzenlenmesinden sorumlu kılındı. Ödün vermez reformculuğuna ve papalığın üstünlüğü konusundaki abartılmış görüşlerine karşın, Kardinal [[Alessandro Farnese (kardinal)|Alessandro Farnese]]'nin etkisiyle 23 Mayıs 1555'te papa seçildi. [[Kutsal Roma-Germen imparatoru]] [[V. Karl (Kutsal Roma İmparatoru)|V. Karl]]'ın (Şarlken) vetosu bile görmezlikten gelindi. Ama Paulus'un uzlaşmaz yaklaşımı siyasal uygulamaya dönüşünce çatışmalar kaçınılmaz oldu. Paulus Habsburglara ve İspanyollara karşı duyduğu nefretle, onları Napoli'den atmak için Aralık 1555'te Fransa'yla ittifak kurdu. Böylece V. Karl ile İspanya kralı II. Felipe'ye karşı savaşı körükledi. İspanyolların Ağustos 1557'de Fransa'da Saint-Quentin'de zafer kazanmaları ve Alba dükünün Roma'ya doğru yürümesi Paulus'u İspanya'yla anlaşmaya zorladı. 12 Eylül 1557'de barış ilan edildiyse de Paulus İspanya'ya ve Habsburglara karşı düşmanlığı sürdürdü. Bu arada, Karl'ın tahttan feragat etmesini ve kardeşi I. Ferdinand'ın tahta geçmesini (1558) onaylamayı reddetti.

Paulus, [[Luthercilik]] ile Katolikliğin[[Katolik]]liğin [[Almanya]]'da yan yana yaşaması yönündeki ilk anlaşma olan [[Augsburg Barışı]]'nı (1555), [[heretiklik]] suçlamasıyla mahkum etti. [[Fransa]] ile [[Habsburglar]] arasındaki gerginliği gidermeye çalışan Canterbury başpiskoposu Kardinal Reginald Pole'a karşı cephe aldı. Heretiklik suçlamasıyla Pole'u Roma'ya çağırdı. Bu çatışma ancak İngiltere kraliçesi I. Mary'nin müdahalesiyle yatıştı. Pualus, İngiltere'de manastırlara ait toprakların geri verilmesinde ısrar ederek ve I. Elizabeth'in İngiltere tahtı üzerinde hak iddialarını kendisinin onayına sunmasını isteyerek, bu ülkede de Protestanlığın zaferini kolaylaştırdı.