Space Shuttle

NASA tarafından dünya yörüngesine insan ve techizat taşıma amaçlı yürütülmüş uzay programı
(Uzay Mekiği sayfasından yönlendirildi)

Space Shuttle, Space Shuttle programının bir parçası olarak NASA tarafından 1981-2011 yılları arasında faaliyet gösteren, kısmen yeniden kullanılabilir alçak Dünya yörüngesi uzay aracıdır. Amacı uzaya gönderilen aracın tekrar tekrar kullanılarak maliyetini azaltmaktı. Zira ABD Uzay Mekiği 120'den fazla uçuş yapmıştır. Fakat daha sonra yapılan araştırmalar tekrar kullanılabilir uzay mekiklerinin eski tip roketlere göre daha maliyetli olduğunu gösterdi. Bunun sebebi uzay mekiklerinin kullanıldıktan sonra uzun ve pahalı bakımlara ihtiyaç duymasıydı.

Space Shuttle
STS120LaunchHiRes-edit1.jpg
Discovery'nin, STS-120 göreviyle fırlatılışı
Amaç Mürettebatlı yörüngeye fırlatma ve atmosfere yeniden giriş
Üretici
Menşei ülke ABD
Proje maliyeti 211 milyar $ (2012)
Fırlatma başına maliyet 450 milyon $ (2011)[1]
Boyut
Yükseklik 56,1 m (184 ft)
Çap 8,7 m (29 ft)
Ağırlık 2.030.000 kg (4.480.000 lb)
Kademeler 1,5[2]:126, 140
Kapasite
Alçak Dünya yörüngesi (LEO)
(204 km (127 mi)) için yük
Ağırlık 27.500 kg (60.600 lb)
Uluslararası Uzay İstasyonu (ISS)
(407 km (253 mi)) için yük
Ağırlık 16.050 kg (35.380 lb)
Yer durağan aktarım yörüngesi (GTO) için yük
Ağırlık 10.890 kg (24.010 lb) (Hareketsiz üst kademe)[3]
Jeostatik yörünge (GEO) için yük
Ağırlık 2.270 kg (5.000 lb) Hareketsiz üst kademe ile [3]
Dünya, dönüş için yük
Ağırlık 14.400 kg (31.700 lb)[4]
Fırlatma geçmişi
Durum Hizmet dışı
Fırlatma yerleri
Toplam fırlatmalar 135
Başarı(lar) 133
Başarısızlık(lar) 2
İlk uçuş 12 Nisan 1981
Son uçuş

21 Temmuz 2011

Ek motorlar – Katı roket güçlendiricisi
Ek motor sayısı 2
Gücünü veren 2 katı yakıtlı roket motoru
Maksimum itme kuvveti Her biri deniz seviyesinde 13.000 kN (3.000.000 lbf), (2.650.000 kalkış)
Özgül itici kuvvet 242 s (2,37 km/s)[5]
Yanma süresi 124 saniye
Yakıt Katı (amonyum perklorat kompozit yakıt)
Birinci kademe – Yörünge aracı + harici tank
Gücünü veren 3 RS-25 (yörünge aracında bulunan)
Maksimum itme kuvveti 5.250 kN (1.180.000 lbf) toplam, deniz seviyesinden kalkış[1]
Özgül itici kuvvet 455 s (4,46 km/s)
Yanma süresi 480 saniye
Yakıt LH2 / LOX
Taşıdığı yolcu veya kargo türü
Uzay mekiği görevi
Uzay mekiği dönüşü
Uzay mekiği şeması
Uzay mekikleri.
STS-1 uzay mekiği
Uzay mekiği Atlantis, STS-27 görevine giderken, 2 Aralık 1988
Progam amblemi(ABD)
Enterprise-Boeing 747.jpg

ABD uzay mekikleriDeğiştir

Uzay mekiğinin bölümleriDeğiştir

Katı yakıt iticiler (Solid Rocket Booster's SRB)Değiştir

Bunlar yandaki resimde uzay mekiğinin iki yanında bulunan roketlerdir. Kalkışta kullanılırlar; çünkü kalkış sırasında ilk hareketin verilmesi için büyük bir itme gerekir ve bu da katı yakıtlı roketlerle yapılabilir. Roketler bırakıldıktan sonra baş kısımlarında bulunan paraşüt açılır ve yavaşça okyanusa düşerler. Okyanustan alınıp tekrar kullanılırlar. Üretildikleri yerden kara yoluyla Kennedy Hava Üssü'ne taşındıkları için parça şeklinde taşınırlar. İlk başta yedi olan parça sayısı fabrikada kaynak yapılmasıyla dörde düşer. Daha sonra üsse taşınan bu dört parça Lockheed firması tarafından birbirine monte edilir, kaynak gibi bir eritme işlemi yapılmaz.

Yakıt Sarnıcı (External Tank ET)Değiştir

Bu da resimde kırmızı olarak görünen objedir. İçerisinde mekiğin belli bir hız ve yüksekliğe ulaşıncaya kadar kullandığı hidrojen bulunur. Mekik, atmosferden çıkıncaya ve yörüngeye oturma hızına gelinceye kadar kendi içindeki yakıtı kullanmaz. Hidrojen tankı roketler gibi tekrar kullanılmaz. Düştüğü yerde parçalanır.

Yörüngeci (orbiter)Değiştir

Uzay mekiğinin kullanılma amacı sadece uydu taşımak değildir. Aynı zamanda içerisinde bulunan laboratuvarlarda yerçekimsiz ortamda deneyler yapılır. Ayrıca mekiklerin sıradan roketlere üstünlüğü uzaktan kumandalı kol ile kargosunda bulunan bir yükü istediği yüksekliğe bırakabilmesidir.

Ana MotorlarDeğiştir

Uzay mekiklerinin 3 adet ana motoru vardır. Bunlar dış yakıt tankından gelen hidrojeni oksijen ile yakmaktadır ve uzay mekiğinin atmosferden çıkmasına yardımcı olmaktadır. Bugüne kadar tasarlanan en verimli motorlardır. Bir ana motorun ömrü 7 saattir ve her bir görevde yaklaşık 8 dakika kullanılırlar.

Ön kontrol iticileriDeğiştir

Mekiği yörüngeye oturtmak için geri gitmesi gerektiğinde kullanılırlar.

Yıldız takipçisi (yıldızlara göre yön)Değiştir

Yıldızların yeri ve aralarındaki açı değişimine göre mekiğin uzaydaki yerini kesin bir şekilde belirler. Bir nevi pusuladır.

Uzaktan kumandalı kolDeğiştir

Mekiğin kargosunda bulunan uyduyu gereken yörüngeye taşıyan mekanik koldur.

Elevonlar (kanat parçaları)Değiştir

Mekiğin Dünya'ya dönüşü sırasında yukarı aşağı hareketini sağlayan kanat parçalarıdır.

DümenDeğiştir

Mekiğin Dünya'ya dönüşü sırasında sağ sol hareketini sağlayan parçadır.

Gövde flaplarıDeğiştir

Mekiğin Dünya'ya dönüşü sırasında gerektiğinde yavaşlamasını sağlayan (aerodinamik fren) parçadır.

Mekik uzaydaki görevini bitirdikten sonra normal bir uçak gibi yere iner. İndiği yerden büyük Boeing jetleriyle alınır ve tekrar fırlatma üssüne getirilir. Burada da büyük paletlerle fırlatma rampasına taşınır.

Son uçuşDeğiştir

ABD Uzay Mekikleri tasarımlarının hatalı olduğu ve güvenli olmadıkları gerekçesiyle eleştirilmiştir. Mekiklerde bir kaza durumunda personeli kurtaracak bir tahliye sistemi yoktur (bu sistem Soyuz, Apollo ve diğer insanlı uzayaraçlarında vardır). Hizmete alınan beş Uzay Mekiği'nden ikisi kazalar sonucunda yok olmuş ve personelleri hayatlarını kaybetmiştir. Bunun sonucunda Uzay Mekikleri, uzay tarihinin en riskli projesi halini almıştır. Bu nedenle yeni mekikler üretilmemekte olup, var olanlar 2012 yılından itibaren kullanımdan kaldırılmıştır.

Tipik uzay mekiği alt sistemleriDeğiştir

Yükseklik denetimiDeğiştir

Uzay gemisi kendini doğru yönlendirebilmek ve dış torklara ve kuvvetlere gerektiği gibi yanıt verebilmek için yükseklik denetimi sistemine ihtiyaç duyar. Yükseklik denetimi alt sistemi, alıcılar ve harekete geçiriciler (aktüatör) ile birlikte denetim algoritmalarından oluşur.

KaynakçaDeğiştir

  1. ^ a b Kyle, Ed. "STS Data Sheet". spacelaunchreport.com. 7 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2018. 
  2. ^ Jenkins, Dennis R. (2001). Space Shuttle: The History of the National Space Transportation System. Voyageur Press. ISBN 978-0-9633974-5-4. 
  3. ^ a b "Inertial Upper Stage". Rocket and Space Technology. Kasım 2017. 7 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2020. 
  4. ^ Woodcock, Gordon R. (1986). Space stations and platforms. Orbit Book co. ISBN 978-0-89464-001-8. Erişim tarihi: 17 Nisan 2012. 
  5. ^ Dunbar, Brian (5 Mart 2006). "Solid Rocket Boosters". NASA. 6 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Temmuz 2021.