Fransız Kuzey Afrikası
Fransız Kuzey Afrikası (Fransızca: Afrique du Nord française), Kuzeybatı Afrika'da (Mağrip) Fransa'nın yönetiminde kalan bölgelere verilen addı. Fransız Cezayiri, Fas ve Tunus'u kapsıyordu. Kendi başlarına Fransız kolonileri ve idari birimlerin federasyonları olarak var olan Fransız Batı Afrikası ve Fransız Ekvator Afrikası'nın aksine, Fransız Kuzey Afrikası hiçbir zaman ayrı olarak yönetilen üç bölgeye atıfta bulunmak için bir kolaylık teriminden başka bir şey değildi.[1]
.jpg)
19. yüzyılda, 16. yüzyıldan beri bölgeyi gevşek bir şekilde kontrol eden Osmanlı İmparatorluğu'nun gerilemesi, bölgeyi diğer güçlere karşı savunmasız bıraktı. 1830'da Fransız birlikleri Cezayir'i ele geçirdi ve 1848'den 1962'deki bağımsızlığa kadar Fransa, Akdeniz Cezayir'ini Metropoliten Fransa'nın ayrılmaz bir parçası olarak gördü.[2] Etkilerini Cezayir'in ötesine genişletmek isteyen Fransızlar, doğuda ve batıda protektoralar kurdular. Tunus'taki Fransız himayesi, askeri bir işgalin ardından 1881'de[3] ve Fas'taki Fransız himayesi ise 1912'de kuruldu. Bu, Fas örneğinde olduğu gibi 1955'e ve Tunus'un tam bağımsızlığını kazandığı 1956'ya kadar sürdü.
Fransız Kuzey Afrikası, Temmuz 1962'de Cezayir bağımsızlık referandumunu mümkün kılan Mart 1962'deki Évian Anlaşmaları'ndan kısa bir süre sonra sona erdi.[4]
Kaynakça değiştir
- ^ Hoisington, William A. Jr. (1991). "The Mediterranean Committee and French North Africa, 1935–1940". The Historian. 53 (2). s. 255.
- ^ J. D. Fage, Roland Anthony Oliver, The Cambridge History of Africa, vol. 6 (1985), p. 159
- ^ William E. Watson, Tricolor and Crescent: France and the Islamic World (2003), p. 28
- ^ Serge Berstein, The Republic of de Gaulle 1958-1969 (1993), p. 54
Konuyla ilgili yayınlar değiştir
- Edwards, Albert, Sketches of French North Africa (2009)
- Gottmann, Jean, Economic problems of French North Africa (1943)*Liebesny, Herbert J., The Government of French North Africa (1943)
- Thomas, Martin, French Empire Between the Wars (2005)
- Wallerstein, Immanuel M., Africa: The Politics of Independence and Unity (1961)