Charly García

Charly Garcia (d. Carlos Alberto Garcia Moreno, 23 Ekim 1951), Arjantinli şarkıcı, söz yazarı, müzisyen ve yapımcıdır. Kariyeri boyunca 1970'lerde Sui Generis ve 1980'lerde Serú Girán ve progresif rock hareketi La Máquina de Hacer Pájaros gibi kült statülü rock grupları gibi Arjantin rock tarihinin en popüler grubu olarak kabul edilen gruplardan bazılarını kurdu. 80'li yıllardan beri García çoğunlukla solo müzisyen olarak çalıştı. Ana enstrümanları gitar ve klavyelerle birlikte piyanodur.

Charly García
Charly Garcia 1980'lerin başlarındayken.
Genel bilgiler
Doğum adı	Carlos Alberto García Moreno
Unvanı	Charly, Ulusal Rock Kralı Charly, Arjantin Rock Kralı Ulusal Rock'ın Babası El Bigote Bicolor (İki Renkli Bıyık)
Doğum	23 Ekim 1951 Buenos Aires, Arjantin
Tarzlar	Art rock, piano rock, experimental rock, synthpop, alternative rock, post-punk, new wave, lo-fi, hard rock, progressive rock, symphonic rock, jazz rock, folk rock, classical
Meslekler	Müzisyen Şarkıcı Şarkı yazarı Piyanist
Çalgılar	Vokal, piyano, klavye, synthesizer, gitar, bas, davul
Etkin yıllar	1967 – günümüz
İlişkili hareketler	Sui Generis Serú Girán Porsuigieco La Máquina de Hacer Pájaros Fito Paez Luis Alberto Spinetta Nito Mestre

García, eleştirmenlerce İspanyol rock sahnesindeki en etkili rock sanatçılarından biri ve Luis Alberto Spinetta'yla birlikte "Arjantin Rock'ının Babası" olarak görülmektedir.

İlk dönem: müzik grupları

İlk yılları

Charly Garcia, üst-orta sınıf bir ailenin en büyük oğludur. Babası, ilkokulda matematik ve fizik dersleri verirken annesi ise ağırlıklı olarak folklorik müzik içeren şovlardan oluşan radyo müzik şovları yapmıştır.

Charly erken yaşta müzikal alanda yetenek göstermeye başladı. Üç yaşındayken kendisine hediye olarak oyuncak bir piyano verildi ve ahenkli melodiler çalarak ve besteleyerek annesini şaşırttı. On iki yaşında, Müzik Profesörü olarak mezun oldu.

Başlangıç: Sui Generis (1972-1975)

Charly on üç yaşındayken hayatına The Beatles dahil oldu. Daha önce yalnızca klasik ve folk müziği bilen Charly, The Beatles'ı "Mars'tan klasik müzik" olarak tanımladı. Lisede Carlos Alberto "Nito" Mestre ile tanıştı ve ikisi, Sui Generis'i oluşturmak için gruplarını birleştirdi.

İlk zamanlar psikedelik rock türünü deneyen grup, günün senfonik rockından biraz da etkilenerek tarzını hızla folk-rock olarak değiştirdi. İlk büyük konserinde grubun bas, gitaristi ve davulcusu gözükmedi. Sadece Charlie (García o zamanlar ismini "ie" olarak hecelemekteydi) ve Nito görünürken Charlie piyano, Nito ise flüt kullanmaktaydı. Tek başlarına çalmak zorunda kaldılar ve diğer müzisyenlerin yokluğuna rağmen seyirci tarafından beğeni aldılar. Grubun gücü, gençlerin ilgisini çeken şarkıların müzikal basitliği ve romantik şarkı sözleri dayanıyordu.

1972'de Sui Generis, Arjantinli gençler arasında hızla popüler olan ilk LP'leri olan Vida'yı piyasaya sürdü. İkinci LP'leri olan Confesiones de invierno ("Kış İtirafları") 1973'te piyasaya sürüldü. Bu albümde, daha yüksek yapım değerleri ve daha iyi stüdyo ekipmanları kullanıldı ve albüm, ticari olarak oldukça başarı elde etti.

1974 yılı bir değişim yılıydı. Charlie, Sui Generis'in geliştirdiği "piyano ve flüt" sesine olan ilgisini kaybetti ve Sui Generis'in bir değişikliğe ihtiyaç duyduğuna karar verdi; grup, bas ve bateri içeren geleneksel bir rock sounduna evrildi. Bu amaçla Rinaldo Rafanelli ve Juan Rodriguez gruba katıldı. Birçok canlı şovda, Sui Generis, Charly'nin çok beğendiği çok yetenekli bir gitarist David Lebón'le de birlikte bulundu.

Grup yeni sözler ve stiliyle yeni albümü piyasaya çıkarmaya hazırdı. Başlangıçta Instituciones adını taşıyan albüm yapımcının önerisiyle Pequeñas anécdotas de las instituciones olarak değiştirildi. Albüm, o dönemde Arjantin'deki sosyal ve politik kurumların dengesizliği üzerine bir düşünce olarak tasarlandı. Charlie'nin ilk konsepti, her geleneksel kurum için bir şarkı yazmaktı: Roma Katolik Kilisesi, hükûmet, aile, adalet sistemi, polis, ordu ve benzeri. Ancak, polise hakkındaki "Juan Represión" ve ordu hakkında "Botas locas" olmak üzere iki şarkı sansürlenerek albümden silindi. Sansürün kendisine atıfta bulunduğu iki tane şarkının daha kısmen değiştirilmesi gerekti. Sui Generis, Instituciones ile farklı, daha olgun bir ses elde ederken halkı grubun önceki stilini tercih ederek yeni tarzını beğenmedi ve böylece albüm az satıldı. Bu süre zarfında Charlie, María Rosa Yorio ile tanıştı, evlendi ve bu evlilikten Migue Garcia adından bir oğlu oldu.

Charly Garcia, beste yapmayı sürdürdü ve 1975'te Sui Generis'in dördüncü albümü olan Ha sido veya ácido (asit) adından bir oyun yazmaya hazırlandı. Bununla birlikte, Charly ile Nito arasındaki sürtüşmeler albümün piyasaya sürülmesini engelledi ve grubun dağılması için karar alındı. O albümdeki birçok şarkı, daha sonra Bubulina (1976) ve Eiti Leda (1978) gibi diğer García LP'lerinde yer aldı.

Sui Generis'in sonu ve "La máquina" başlangıcı (1975-1977)

Son olarak, 9 Eylül 1975'te Sui Generis, Luna Park Stadı'nda veda konserini verdi ve o tarihteki Arjantin rock tarihinin en büyük izleyici kitlesi olan 20 bin kişi için iki konser verildi. Canlı şovlarda kaydedilen iki LP, Adios Sui Generis ("Güle Güle Sui Generis") I ve II'de yayımlandı.

1976'da Sui Generis, Arjantinli müzisyenler León Gieco, Raúl Porchetto ve María Rosa Yorio'nun da yer aldığı bir plak kaydetti. LP'ye "Porsuigieco" (Raúl PORchetto, SUI Generis, León GIECO'nun karışımı) adı verildi.

Sui Generis'den sonra Charlie'nin hayatında bazı şeyler değişti. Bundan böyle, Charlie'nin yerine "Charly" adını aldı. Oğlunun doğumundan hemen sonra, María Rosa Yorio ile ayrıldı. Charly Brezilya'dan gelen Marisa Pederneiras ("Zoca" lakaplı) ile tanıştı ve çıkmaya başladılar.

Charly müzikal projeler üzerinde çalışmaya devam etti. Artık senfonik rock grubu kurmak istiyordu. Gustavo Bazterrica (gitar), Carlos Cutaia (klavye), José Luis Fernández (bas gitar ve viyolonsel), Oscar Moro (davul) ve Charly García (klavye ve vokal) ile "La Máquina de Hacer Pájaros" (Kuş Yapma Makinesi) grubunu kurdular. Arjantin'in en çok okunan gazetesi olan Clarín, Crist'in yazdığı "El Sr Garcia e la hacer pájaros" ("Bay Garcia ve kuş yapma makinesini") adlı bir çizgi roman yayımladı.

La Máquina de Hacer Pájaros, La Máquina de Hacer Pájaros (1976) ve Películas ("Filmler", 1977) adından iki albüm kaydetti. "Filmler"deki şarkılardan bazıları ülkenin son sivil-askeri diktatörlüğüne (1976-1983) yönelik bir siyasi mesaj içermektedir ve o dönem diktatör Jorge Rafael Videla'nın askeri cuntanın önde gelen ismiydi ve sansür, siyasi baskı, işkence, cinayetlerle kayıplar yeni boyutlara ulaştı ve askeri hükümet, devlet destekli terörizmi yaymakla ülkeyi yönetti. Belki de müzik projesinin iddialı ve karmaşık doğasının bir sonucu olarak La Máquina de Hacer Pájaros popülerlik elde edemedi.

Son olarak, aynı yıl (1977), grup "Festival del amor" ("Aşk Festivali") sırasında veda konserine çıktı ve konserin görüntüleri ve kayıtları üç yıl sonra Música del alma adıyla bir LP yayımladı. Charly konserinden sonra Zoca ile birlikte bir otele giderek burada birlikte Brezilya'nın São Paulo kentine kaçma kararı aldı.

Yeni bir sesin ortaya çıkışı: Serú Girán (1978-1982)

São Paulo'da Charly, Zoca'nın ebeveynleriyle tanıştı. bir Sanatçı bir aile olan Pederneiras, Charly'den etkilendi. Bu dönemde García, özellikle Milton Nascimento olmak üzere Brezilyalı sanatçılardan etkilendi. Sui Generis'in ticari başarılarına rağmen Charly'nin pek parası yoktu. 1978'de Brezilya'da Zoca ile doğa merkezli bir yaşam tarzı yaşıyor, balık tutuyor ve meyve topluyordu. Kısa bir süre sonra Arjantinli bir müzisyen ve Sui Generis'ten arkadaşı David Lebón da onlara katıldı. Yeni bir müzik ortaklığına sahip olan Charly yine çalmaya başladı ve yeni bir müzik projesinin tohum ekildi. Charly şimdi yeni bir grup kurmaya kararlıydı ancak parası yoktu. Buenos Aires'e geri dönüp grup için arkadaş aramaları başlattı.

Charly'nin bir basçı ve bir davulcuya ihtiyacı vardı ve her ikisini de Pastoral adlı bir grup gördüğünde bulmuş oldu. Burada 19 yaşındaki yetenekli basçı Pedro Aznar'ın yanı sıra La Máquina de Hacer Pájaros'lu eski ortağı, davulcu Oscar Moro'yu işe aldı. Yeni grupta Charly García klavye, gitar ve vokalde; David Lebón gitar, perküsyon ve vokalde; Pedro Aznar bas, klavye ve vokalde; Oscar Moro ise davulda yer aldı. Ana söz yazarları Charly ve David'di.

Charly'nin artık tam bir grubu vardı ancak yine de parası yoktu. Charly, bu noktada, bir yapım grubu ile sözleşme imzalamış olsa da bu anlaşma şartları Charly için avantajlı değildi. Yeni grup arkadaşlarıyla São Paulo'ya dönmek için yeterli parayı topladı ve ilk albümlerini kaydetti. Grup Serú Girán ismini seçti. "Serú Girán", Charlie'nin São Paulo'da yazdığı ve adını verdiği saçma bir şarkının parçası olarak icat ettiği anlamsız kelimelerin birleşimidir. Diğer grup üyeleri grubun adını o kadar sevdiler ki içinde "Serú Girán" şarkısının da bulunduğu ilk albümleri olan Serú Girán'ı yayımladılar.

Grup, Garcia'nın yeni projesi için büyük beklentilerle Buenos Aires'e döndü. Geleneksel Arena Obras Sanitarias'taki ilk konserleri, sözleşmeden kaynaklanan nedenlerden ötürü "Charly García ... ve Serú Girán" olarak ilan edildi. Ancak bundan sonra "Charly García" adı artık reklamlarda görünmedi. İlk konser pek olumlu şekilde anılmadı ve halk, Sui Generis'in yeni bir vücut bulma şeklini bekledi. Serú Girán tamamen farklıydı. Grup, Aznar'ın perdesiz bas gitar gitarının önemli bir parçası olduğu yeni bir sese sahipti ve şiir dolu sözlerinde estetik vardır. Şaşkın seyirciler Sui Generis'in eski şarkılarını istediler. 1978'de, Arjantin'de disko müziği moda oldu. Serú Girán, şaka olsun diye "Disco Shock" adında bir şarkıyı çaldı ve halkın tepkisini çekti.

Ertesi gün, basın Serú Girán'ı Arjantin'in en kötü grubu olarak niteledi ve David Lebón'un vokallerinin grubun şarkılarında "homoseksüellik" soundunu oluşturduğunu öne sürdü. Grubun medyayla olan ilişkisi samimi değildi. Arjantin'in bir numaralı popüler dergisi Gente, "Charly García: ¿Ídolo o qué?" ("İdol mü ya da ne?") adında bir makale yayımladı. Kötü eleştirilere rağmen Serú Girán'ın üyeleri iyi bir projeye sahip olduklarına ve daha fazla gösteri düzenleklerine ikna oldular. Sonunda tarzlarına olumlu yaklaşan bir seyirci kitlesi elde ettiler.

Serú Girán, 1979 boyunca etkin oldu ve belirgin biçimde gelişti. La grasa de las capitales adında yeni LP'lerini yayımladılar ve albümün kapağı, Gente dergisine yönelik bir şaka içermekteydi. Belirgin dergilerin (özellikle Gente), modaya uygun müziği, radyo ve televizyonun içinde yer aldığı medyayı eleştiren şarkılarının sözleri, neredeyse grubun hapse girmesine neden oluyordu. Ancak albüm halk tarafından iyi eleştiriler aldı. Grubun şovları kademeli olarak gelişti ve sonunda daha büyük mekanlarda gösterildi. Basın, tavrını değiştirdi ve halkla Serú Girán arasında bir romantizm geliştiği görüldü.

1980'de Serú Girán'ın Bicicleta (Bisiklet) adını taşıması beklenen yeni LP'sine karşı yüksek beklentiler mevcuttu. Grubun bu albümdeki soundu daha olgundu. Müziği modern ve güçlüydü. Bas gitarın rolü yine merkeziydi ve Pedro Aznar'ın eserleri daha belirgin hale geldi.

Charly, grubun şarkı sözlerinden ötürü 1979'da neredeyse hapse girecekti. Müziğin siyasal mesajı daha güçlenmesiyle sansürden ve yetkililerle bir diğer yakın çağrıdan kaçınmak için gizlenmeye çalıştı. "Cancion de Alicia en el país" (Harikalar Diyarı'ndaki Alice'in Şarkısı) şarkısı Lewis Carroll'un hikâyesi ile Arjantin askeri yönetimi arasında esrarengiz bir benzetme çizdi. "Encuentro con el diablo" (Şeytanla Buluşma), grubun arkasından sık sık "Şeytan" olarak andıkları Albano Harguindeguy ile yaptığı görüşme için bir referanstır. O yıllarda güvenlik bakanı olan bir asker, bazı sanatçılarla görüşmeler yaparak çalışmalarının tonunu hafifletmelerini ya da ülkeyi terk etmelerini emretti. Bu, birçok sanatçının Arjantin'den ayrılmasına yol açtı.

Sonunda, grup çok ticari açıdan başarı elde etmiş, hayranları şovlarını şaşırtıcı bulmuşlar ve Serú Girán'ın müziğini Charly'nin en iyi şansı olarak görüyorlardı. Serú Girán "Arjantinli Beatles" olarak anıldı ve Charly büyük bir sanatçı olarak tanınmaya başladı. Serú Girán, hem zengin hem de fakirler arasında bir iz bırakan ilk popüler rock grubu oldu ve rock, artık tarihsel marjinal konumuyla sınırlanmış değildi. Yakın tarihli bir röportajda David Lebón, "Aslında efsanevi bir grup olan Beatles'tan çok Procol Harum'a benziyorduk: bir rock "viola" (gitarın argo karşılığı) çalan (Lebón), klasik bir piyanist (García), infernal vurmalı çalgıcı (Moro) ve bir virtüoz basçısı (Aznar)." sözlerini dile getirdi.

Luis Alberto Spinetta, dönemin bir başka Arjantinli rock yıldızıydı. İlk albümü Almendra, Arjantin rock tarihinin ilklerinden biriydi ve kariyerine, Sui Generis'den önce başlamıştı ve şimdi Spinetta Jade adlı bir grup oluşturmuştu. Charly'den daha az popüler bir yıldızdı ve ikili, düşman/rakip olarak tanımlandı. Luis ve Charly, 13 Eylül 1980'de kendi grupları olan Serú Girán ve Spinetta Jade'in birlikte çaldığı ve Arjantin rock tarihindeki en büyük şovlardan biri olarak kabul edilen konserleriyle bu efsaneyi çürüttü.

El Expreso Imaginario ("Hayali İfade") adlı bir dergide çalışan bir gazeteci olan Patricia Perea, Serú Girán'ın hayranları arasında değildi. Dergi, grubun Perea'nın memleketi olan Córdoba'da verdiği konserden sonra grubu ağır bir şekilde eleştirdi ve gruptan hoşnut kalmadı. Serú Girán, dördüncü LP'siyle Bayan Perea'dan intikam aldı: Perae hakkında olan "Peperina" adlı şarkıyı da içeren Peperina piyasaya sürüldü. Grubun izleyicileri albümü harika melodiler, Aznar'dan gelen mükemmel performans ve şiirsel şarkılarından ötürü fantastik buldular. Peperina, Serú Girán'ın eserinin bir özeti olarak görülebilir.

Peperina siyasi bir mesaj taşıyordu. "José Mercado" şarkısı, ekonomi bakanı José Martínez de Hoz'a açık bir göndermeydi. Sözler, Arjantin'in ithal (çoğunlukla düşük kaliteli) ürünlerin bolluğuyla ekonomik liberalizm politikasına atıfta bulundu.

1981, canlı performanslar açısından grubun en iyi yılı sayılabilir. 2000 yılında bir Serú Girán hayranı Teatro Coliseo'da Aralık 1981'de yapılan bir konsere ait bazı bant kayıtları buldunca onları Serú Girán davulcusu Oscar Moro'ya götürdü ve Moro, kayıtları "temizleyip" Yo no quiero volverme tan loco adıyla CD olarak 2000'de yayımladı.

1982 başlarında Pedro Aznar, Boston'daki Berklee Müzik Koleji'nde okumak için gruptan ayrıldı. Mart 1982'de Serú, Pedro'ya elveda demek için Obras Sanitarias'a geri döndü ve kaydedilen son derece başarılı bir şovu takdim etti ve No llores por mí, Argentina (Benim için Ağlama Arjantin) çalışmasını aynı yıl yayımladı. Aznar'ın ayrılmasıyla birlikte grup başlangıçta David Lebón'un hem gitar hem de bas çalması fikrini ele aldı. Fakat Lebón ve Charly'nin "müzikal tadı" arasında farklılıklar vardı ve Pedro Aznar olmadan bazı şeyler aynı değildi. Dahası, ikisi de kendi kariyerlerine başlamak için yeterince olgunlardı ve bu, grubun 1992 ve 1993 yılları arasında bir dizi canlı konser ve bir stüdyo albümü için yeniden bir araya gelmesine kadar Serú Girán'ın sonu oldu.

İkinci dönem: solo kariyer

Başlangıç ve erken başarı (1982-1985)

1982'de Arjantin siyasi değişim geçiriyordu. Haziran ayında Falkland Savaşı'ndan sonra (İspanyolca: Guerra de las Malvinas / Guerra del Atlántico Sur) toplumsal kaos yaşandı ve askeri yönetim güçlerinin bir bölümünü kaybetti.

Charly García, Pubis Angelical adında çift LP'siyle solist olarak çıkış yaptı ve LP, aynı adı taşoyan filmin soundtrack'iydi.

LP'nin tanıtımı aralık ayında Ferrocarril Oeste Stadyumu'nda (veya Ferro) gerçekleşti. "No bombardeen Buenos Aires" şarkısı, gösterinin bitimine yakın bir noktaya geldiğinde çalındı ve Buenos Aires'u taklit eden arka plânlar havai fişeklerle ile imha edildi.

1983'te Charly Buenos Aires'ten küçük bir çanta ile ayrıldı. New York'tan Buenos Aires'e döndüğünde, Clics moderno başlıklı kaliteli bir LP getirdi ve LP, daha önceki Arjantin rock'ından tamamen farklıydı.

10 Aralık'ta, hükûmet demokrasiyle geldikçe Arjantin tarihinin gidişatı değişti. Charly, 1984'te çok iyi karşılanan konserler gerçekleştirdi ve son aylarında başka bir albüm kaydetti. Garcia ayrıca başka bir film müziği olan Terapia Intensiva adlı bir LP'yi kaydetti. Piano Bar 1984 yılında Garcia'nın altın üçlemesi tamamlayarak piyasaya sürüldü.

Bu yıllar boyunca, Garcia'nın grubunda Arjantinli birçok müzik yıldızı yer aldı: Andrés Calamaro, Fito Páez, Pablo Guyot, Willy Iturri, Alfredo Toth ve Fabiana Cantilo..

Konsültasyon ve klasik albümler (1985-1989)

Garcia'nın bir solo olarak kutsaması olan Piano Bar'ın başarısından sonra 1985 yılı şarkıcının yavaşladığı bir yıl oldu. Charly, New York'taki Pedro Aznar ile tesadüfen bir araya geldi ve bu toplantıdan yararlanarak Tango'yu kaydettiler. Diskin bazı ilginç materyalleri vardı ancak öncelikle sınırlı dağıtım nedeniyle ticari başarı elde etmedi.

1987'de García, Parte de la Religionón ile geri döndü. LP'deki birçok şarkı hit oldu. "No voy en tren" ve "Necesito tu amor" şarkılarından ikisi García ikiliye ayrılmasının sembolüdür. Bu LP'de, Luis Alberto Spinetta ile asla bitmeyen bir projenin parçası olan "Rezo por vos" adlı bir şarkı da yer aldı.

1988'de, Charly 36 yaşındayken ilk oyunculuk deneyimini Lo que vendrá filminde bir hemşiri canlandırarak gerçekleştirdi ve filmin müziklerini de besteledi. Hemşir olmak uzun zamandır García'nın saplantılarından biriydi.

1989'da Porto Rikolu pop yıldızı Wilkins, Charly'yi klasik parçası olan "Yo No Quiero Volverme Tan Loco"nun kaydetmeye davet etti. Charly, o yılın sonlarında Cómo conseguir chicas adlı yeni bir albüm çıkardı.

Aşırı günleri (1990-1993)

1990'da Charly'nin birçok fikri vardı ancak grubu yoktu. Fabián "Zorrito" Von Quintiero'nun bir diğer önemli üyesi, Los Ratones Paranoicos adlı başka bir gruba katılmak için ayrılmıştı. Hilda Lizarazu ve Carlos García López, Man Ray adlı bir grup kurdu. Charly şimdi yalnızdı. Filosofía barata y zapatos de goma ("Ucuz Felsefe ve Kauçuk Ayakkabılar") adlı yeni diskinde, şarkıların çoğunun kayıt edilmesine yardımcı olan birçok eski arkadaşını çağırdı. Andrés Calamaro, Rinaldo Rafanelli, Fabiana Cantilo, "Nito" Mestre, Pedro Aznar, Fabián Von Quintiero ve hatta Hilda Lizarazu ona yardım etti. Disk yayımlandığında ilk olay meydana geldi. Albümü son şarkısı Arjantin ulusal marşı olan "Himno Nacional Argentino"nun rock versiyonuydu ve tartışmalar çıkınca şarkı belli bir süre yasaklandı fakat jürinin şarkıya onay vermesiyle García, bir zafer kazandı. Birçok kişi parçayı, eski şarkının taze, samimi, güçlü ve saygılı bir versiyonu olarak görmekten memnun kaldı.

O yıl, Buenos Aires Hükümeti, kentin en ünlü caddesi olan 9 de Julio Caddesi'nde halka açık bir rock festivali olan Mi Buenos Aires Rock'ı (My B.A. rock) organize etti. Katılan herkese 30 dakikalık çalma hakkı tanınırken Charly, yaklaşık iki saatlik bir performans sergiledi. Festivali, yüz bin kişiyle birlikte söylediği milli marşının kendi versiyonuyla kapadı.

Aralık 1992'de Charly, Serú Girán'a tekrar katıldı. Charly García, David Lebón, Pedro Aznar ve Oscar Moro on yılın ardından geri dönmüş oldu. Serú 92 adlı yeni bir albüm kaydedildi. Büyük bir ticari başarı elde etti ancak müzikal olarak Serú Girán'ın diğer disklerinden kesinlikle farklıydı.

Say No More dönemi (1994-2000)

Charly García, 2004

1990 yılından bu yana yeni bir solo ürün çıkarmayan Charly, 1994'te solo kariyerine geri döndü. Yeni projeye La Hija de "La Lágrima" ("Gözyaşı'nın Kızı") adı verildi. Bu LP gelecekteki Say No More konseptine bir giriş olacaktı.

Ayrıca 1994'te Dünya Kupası Amerika Birleşik Devletleri'nde oynanıyordu. Futbolcu efsanesi Diego Armando Maradona, başarısız olduğu efedrin dopingi için uyuşturucu testi ile ilgili olarak FIFA ile bir tartışmada yer aldı ve oynaması engellendi. Diego eve gönderildikten sonra, Arjantin iki önemli maçı kaybetti ve Dünya Kupası'ndan ayrıldı. Son maç sona ermek üzereyken Charly, cep telefonundan Diego'yu arayıp onun için bestelediği bir şarkı olan "Maradona Blues"unu "canlı" olarak seslendirdi. Diego, "Un accidente no es pecado/y no es pecado estar así" ("Kaza günah değildir/Bu şekilde olmak günah değildir") sözlerini duyunca ağladı ve ikilinin arasında bir dostluk başladı.

1995 yine müzikal bir yıldı. Garcia, Summertime'da (María Gabriela Epumer, Juan Bellia, Fabián Von Quintiero, Jorge Suárez ve Fernando Samalea ile birlikte) turne için yeni bir grup kurdu ve "Casandra Lange" olarak adlandırdı. Gösterileri kaydetti ve canlı bir albüm olarak Estaba en llamas cuando me acosté adıyla düzenledi. Bu albümdeki "Te recuerdo invierno" hariç tüm şarkılar İngilizcedir. Mayıs ayında Hello! MTV Unplugged'ı kaydetti.

Say No More, 1996'da yayımlandı. Yayımlandığı dönemde ilkin hayranları tarafından beğenilmedi ancak bugün, albüm García'nın başyapıtı olarak kabul edilmektedir.

Şubat 1999'da Garcia, ücretsiz halka açık rock festivali "Buenos Aires Vivo III" (BA Live III )'nin sonlarında sahneye çıktı. Burada 250.000 hayranı için büyük bir konser verdi. Temmuz 1999'da Charly Quinta de Olivos'ta özel bir konser vermeyi kabul etti.

Maravillización (2000-2003)

2000'de Charly ve Nito Mestre, Sui Generis'i hayata döndürmeye karar verdiler. Özel durum için ikili Sinfonías para adolescentes ("Ergenler İçin Senfoniler") adlı yeni bir LP için şarkılar besteledi.

Sonunda Sui Generis, 7 Aralık 2000'de 25.000 hayran için Boca Juniors Stadı'nda tekrar çalmaya başladı.

2001 yılı boyunca, ¡Si! Detrás de las paredes, bu yeni dönemde ikinci ve son Sui Generis'in LP'si olarak düzenlendi. 23 Ekim 2001'de Charly 50 yaşına bastı. Bu vesileyle, Colliseum Tiyatrosu'nda özel bir konser düzenlendi.

Solo kariyerindeki bu kesintiden sonra, Charly 2002'de Influencia'yı piyasaya sürdükten sonra dikkatleri üzerine çekti. Bu albüm, Latin Amerika rockını etkileyen bazı şarkılar içermekteydi.

Ekim 2003'te Charly Rock and Roll, Yo albümünü çıkardı.

Arka plana çekilme (2004-2008)

Charly Garcia ve cumhurbaşkanı Néstor Kirchner, Mayıs 2004.

30 Nisan 2007'de Charly, Buenos Aires'teki Plaza de Mayo'da Madres de la Plaza'nın 30. Yıldönümü için sahneye çıktı. Garcia, o günlerde Arjantin ve Güney Amerika'da rutin olarak sahneye çıkıyordu.

Ayrıca, 2004 yılından bu yana, en dikkat çekici "olumlu" dönüm noktalarından biri, Arjantin Devlet Sarayı Casa Rosada'da tekrar çalmaktı. Bu olay, Néstor Kirchner'in başkanlığı döneminde gerçekleşti.

Albümleri

Sui Generis

• 1972 - Vida ("Hayat")
• 1973 - Confesiones de Invierno ("Kış itirafları")
• 1974 - Pequeñas anécdotas sobre las instituciones ("Kurumlar Hakkında Küçük Anekdotlar")
• 1975 - Adiós Sui Generis I & II (canlı) ("Güle Güle Sui Generis, Cilt 1 ve 2")
• 1993 - Adiós Sui Generis III (1975 konserinden canlı) ("Güle Güle Sui Generis, Cilt 3")
• 2000 - Sinfonías para adolescentes ("Gençler için Senfoniler")
• 2001 - ¡Si! Detrás de las Paredes (live) ("Evet! Duvarların Arkasında")

Porsuigieco

• 1976 - Porsuigieco (Raúl PORchetto, SUI Generis, León GIECO)

La Máquina de Hacer Pájaros

• 1976 - La Máquina de Hacer Pájaros ("Kuş Yapımı Makine")
• 1977 - Películas ("Filmler")

Serú Girán

• 1978 - Serú Giran
• 1979 - La Grasa de las Capitales ("Başkentlerin greslenmesi")
• 1980 - Bicicleta ("Bisiklet")
• 1981 - Peperina
• 1982 - No llores por mí, Argentina ("Benim için ağlama Arjantin")
• 1992 - Serú 92
• 1993 - Vivo I (canlı); Vivo II (canlı)
• 2000 - Yo no quiero volverme tan loco (1981'den canlı) ("Pek delirmek istemiyorum")

Solo

• 1980 - Música del Alma ("Ruh Müziği")
• 1982 - Pubis Angelical/Yendo de la Cama al Living ("Angelical Pubis / Yataktan Salona Gidiş")
• 1983 - Clics modernos ("Modern Tıklamalar")
• 1984 - Piano bar
• 1984 - Terapia Intensiva ("Yoğun bakım") [Soundtrack]
• 1985 - Tango (featuring Pedro Aznar)
• 1987 - Parte de la Religión ("Din Partisi")
• 1988 - Lo que Vendrá ("Gelen zamanlar") [Soundtrack]
• 1989 - Cómo Conseguir Chicas ("Kızlar Nasıl Elde Edilir")
• 1990 - Filosofía Barata y Zapatos de Goma ("Ucuz Felsefe ve Kauçuk Ayakkabılar")
• 1991 - Tango 4 (featuring Pedro Aznar)
• 1992 - Radio Pinti (featuring Pedro Aznar ve Enrique Pinti)
• 1993 - Funes, un gran amor [Soundtrack]
• 1994 - La Hija de la Lágrima ("Gözyaşı'nın Kızı")
• 1995 - Hello! (MTV Unplugged)
• 1996 - Say No More
• 1997 - Alta Fidelidad (Mercedes Sosa ile) ("Yüksek Doğruluk")
• 1998 - El Aguante ("Bekleme")
• 1999 - Demasiado Ego ("Çok Fazla Ego") (canlı)
• 1999 - Charly & Charly en Olivos (canlı, sınırlı sayıda).
• 2002 - Influencia ("Etki")
• 2003 - Rock and Roll, Yo ("Rock And Roll, Ben")
• 2010 - El Concierto Subacuático ("Sualtı Konseri") (canlı)
• 2010 - Kill Gil
• 2012 - 60x60 (canlı)
• 2017 - Random

Cassandra Lange

• 1995 - Estaba en llamas cuando me acosté ("Uzandığımda Ateşler İçindeydim")