Adanalı Theofilus
Bu madde, öksüz maddedir; zira herhangi bir maddeden bu maddeye verilmiş bir bağlantı yoktur. (Mayıs 2022) |
Adanalı Teofilus (? - y. 538) 6. yüzyılda yaşamış bir ruhban, efsaneye göre Şeytan'la kilisede yetki kazanmak için anlaşma yapmıştır. Yortusu 23 Haziran ve 4 Şubattır.[1]
Adanalı Teofilus | |
---|---|
![]() Başdiyakoz Theofilus | |
Tövbekâr | |
Doğum | Bilinmiyor Adana, Cilicia, Bizans İmparatorluğu |
Ölüm | y. 538 Austrasia, Frank Krallığı |
Kutsayanlar | Doğu Ortodoks Kilisesi Katolik Kilisesi |
Aziz ilanı | Pre-congregation |
Yortu | 23 Haziran (Doğu Ortodoks Kilisesi) 4 Şubat (Roma Katolik Kilisesi) |
Teofilus, Adana'da Kilikya Başpiskoposluğu'nun oybirliği ile yeni episkopos seçilmiş ancak kendisi tevazu gösterip bu vazifeyi reddetmiştir. Yerine seçilen episkopos, kötü niyetli ve mesnetsiz dedikodular sebebiyle Teofilus'u başdiyakozluk görevinden haksız bir şekilde azletti. Teofilus Şeytan'la iletişime geçmek için bir bir ruh çağırıcı bulmuştur. Yardımlarının karşılığı olarak, Şeytan ondan İsa Mesih'i ve Bakire Meryem'i inkâr etmesini, bunu bir anlaşma metniyle kayıt altına almasını, ve işbu anlaşmayı kendi kanıyla imzalamasını istemiştir. Teofilus şartları kabul etmiş ve Şeytan kendisini episkopos yapmıştır. Daha sonra; ruhunun geleceğinden endişe duymuş, tövbe etmiş ve Bakire Meryem'e onu bağışlaması için yalvarmıştır. Kırk gün oruç tuttuktan sonra, Meryem Ana ona bir görümde görünmüş ve sert sözleriyle azarlamıştır. Teofilus bağışlanmak için tekrar yalvarmış ve Meryem ona şefaat edeceğinin sözünü vermiştir. Teofilus otuz gün daha oruç tutmuş ve Meryem kendisine bir kez daha görünmüş, günahlarının bağışlandığını haber vermiştir. Ancak Şeytan, Teofilus üzerindeki etkisinden vazgeçmek istemez, üç gün sonra, Teofilus uyandığında göğsünde imzaladığı o lanetli anlaşma kağıdını bulmuştur. Ardından bu anlaşmayı alıp, hakkını gasp ettiği piskoposa götürmüş ve tüm yaptıklarını itiraf etmiştir. Hakkı yenen piskopos anlaşmayı yakmış ve Teofilus şeytanî anlaşmanın yükünden kurtulmanın verdiği saf sevinçten ötürü o an ölmüştür.[1]
Bu hikâye, Meryem'in şefaatinin gücü ve gerekliliğinin önemini anlatmak için Petrus Damianus, Clairvauxlu Bernard, Padovalı Antonio, Bonaventura ve çok sonraları Alfonso de Liguori tarafından da kullanılmıştır.
Hikâyenin aynı zamanda Faust'a da ilham olduğu düşünülmektedir.
Kaynakça
değiştir- ^ a b Baring-Gould, Sabine. "Theophilus", Curious Myths of the Middle Ages, London. Rivington's, 1877 Bu madde, bu kaynaktan alınan kamu malı olan bir metni içermektedir.