|} Sopwith Baby, 1915'ten itibaren Kraliyet Donanma Hava Servisi (RNAS) tarafından kullanılan bir İngiliz tek koltuklu çekici pervaneli deniz uçağıydı .

Sopwith Baby
Sopwith Baby Norveç Kraliyet Donanması Hava Kuvveti'nde
Sopwith Baby Norveç Kraliyet Donanması Hava Kuvveti'nde
TürüTek koltuklu keşif uçağı ve bombardıman deniz uçağı
ÜreticiSopwith Aviation Company
İlk uçuşEylül 1915[1]
Hizmete giriş1915
DurumuHizmet dışı
Ana kullanıcıKraliyet Donanma Hava Servisi
Diğer kullanıcılarAviazione della Regia Marina
Üretim sayısı386[a]
GelişimiSopwith Schneider
DeğişimleriFairey Hamble Baby

Baby (Admiralty 8200 Tipi olarak da bilinir), iki koltuklu Sopwith Schneider'in geliştirilmiş haliydi. Schneider, Schneider Ödülü'nü 1914'te kazanmış olmasına rağmen, RNAS Ocak 1915'e kadar resmi bir sipariş vermedi. Sopwith Baby'nin ilk üretim versiyonu Schneider Trophy kazananından çok az farklıydı.[2]

Baby kumaş kaplı ahşap bir yapı kullanıyordu. Ya gövdenin üstüne konumlandırılmış ve senkronizasyonsuz şekilde pervane yayından ateş eden ya da üst kanadın üzerinde yer alan bir Lewis makineli tüfek taşıyordu.[3] 1916-18'in daha zorlu koşullarını karşılamak için, Blackburn Aircraft tarafından Birleşik Krallık, Leeds'de inşa edilen uçaklarda daha fazla değişiklik yapıldı. Baby'nin değiştirilmiş bir çeşidi olan Fairey Hamble Baby, Fairey ve Parnall tarafından üretildi.

Kraliyet Donanma Hava Servisi, 100'ü Sopwith tarafından Kingston'da ve 186'sı Blackburn Aircraft tarafından Leeds'de ihraç edilmek üzere inşa edilen 286 Sopwith Baby sipariş etti. Modelin İtalyan SA Aeronautica Gio Ansaldo'ya ait Torino fabrikasında lisanslı imalat da yapıldı. Burada Aviazione della Regia Marina için 100 uçak üretildi.[4]

Fleet Air Arm Müzesi'nde sergilenen orijinal parçalara sahip Kompozit Baby

Kaynakça değiştir

  1. ^ 100'ü Sopwith, 186'sı Blackburn ve 100'ü Ansaldo
  1. ^ Holmes, Tony (2005). Jane's Vintage Aircraft Recognition Guide. Londra: Harper Collins. s. 44. ISBN 0-00-719292-4. 
  2. ^ Lamberton, 1960. p 58.
  3. ^ Woodman 1989, p. 173
  4. ^ Alegi, 2001, pp.3–4