Vikipedi

Metot oyunculuğu

oyunculukta içtenlik ve duygusal etkileyiciliği ön planda olan performans ortaya koymaya yönelik alıştırma ve tekniklerin genel adı

Metot oyunculuğu birçok tiyatro uygulayıcısı tarafından formüle edilmiş, oyunculukta içtenlik ve duygusal etkileyiciliği ön planda olan performans ortaya koymaya yönelik alıştırma ve tekniklerin genel adıdır. Bu teknik, Rus oyuncu ve yönetmen Konstantin Stanislavskiy'in Bir Aktör Hazırlanıyor, Bir Karakter Yaratmak ve Bir Rol Yaratmak kitaplarında geliştirdiği Stanislavski sistemi'ne dayanmaktadır.[2]

Marlon Brando'nun Elia Kazan'ın 1951 yapımı A Streetcar Named Desire filmindeki performansı Stanislavski yönelimli oyunculuğun gücünün sinemadaki örneklerindendir.[1]

Lee Strasberg, Stella Adler ve Sanford Meisner metot oyunculuğun gelişimine katkıda bulunanlar isimler arasındadır. Ancak üç tiyatrocu da onlara göre başarılı bir performans ortaya koymak için bu yaklaşımın farklı bir yönüne vurgu yapmaktadır: Strasberg bu tekniğin psikolojik yönüne, Adler sosyolojik yönüne ve Meisner de davranışsal yönüne ağırlık vermektedir.[3] Ortaya koydukları bu yaklaşımı New York'ta Group Theatre'ta çalışırken geliştirdiler.[2]

Gelişimi değiştir

Ana madde: Stanislavski sistemi

Metot oyunculuğu, Rus tiyatrocu Konstantin Stanislavski'nin geliştirdiği oyunculuk sistemi üzerinden geliştirildi. Stanislavski 20. yüzyılda hazırlık, alıştırma ve prova tekniklerini sistematik bir yapı haline getirmiştir. Bu sistem (1) Meiningen Ensemble'ın yönetmen merkezli, bütünlüklü estetikli, disiplinli ve kadro yaklaşımını, (2) Maly Tiyatrosu'nun aktör merkezli realizmini, (3) André Antoine'nin natüralist sahnelemesini ve bağımsız tiyatro hareketini bir araya getirmiş ve bunların üzerine geliştirilmiştir.[4]

Sistem, Stanislavski'nin deyimiyle bir "deneyimleme sanatı" yaratmayı amaçlar.[5] Sistem ilk olarak oyuncunun bilinç düzeyindeki düşüncelerini ve istençlerini yani kontrol edebildiği yapılarını harekete geçirir, ardından oyuncunun farkındalık alanı dışında kalan psikolojik süreçlerine yani duygusal deneyimlerine ve bilinçdışı davranışlarına ulaşıp bunları harekete geçirmeye çalışır.[6] Provalar sırasında oyuncunun bunlardan yararlanarak oynadığı karakterin o an içinde olduğu durumda yapması gerekenler için içsel bir kaynak bulması beklenir.[7] Stanislavski sonraki çalışmalarında ise bilişsel yapıya odaklanma yerine sistemini fiziksel merkezli bir yapı haline getirmiştir.[8] Oluşturduğu sistemde onun için önemli olan "aktif analiz" olarak adlandırdığı kavramdır.[9] Bu, oyuncunun kendini bırakıp düşünmeden, bir nevi doğaçlama, her türlü şartta tepkiselliğini ortaya çıkarabilmesi olarak tanımlanabilir.[10]

Psikolojik etkileri değiştir

Metot oyunculuğu, oyuncunun kişisel deneyimlerinden faydalanarak performansında gerçek duygular ortaya çıkarmaya hedefler. Oyuncu, performansı sırasında hissettiği duyguları ayrıştırmakta zorlandığında bu durum psişesine zarar verebilir. Oyuncunun role girerken kullandığı duygular haz verici olduğu kadar travmatik de olabilir. Sık rastlanan duygusal çökkünlük gibi psikolojik etkiler, oyuncu bastırılmış ve çözümleyemediği duygularını performansında göstermeye başladığında görülebilir. Çökkünlüğün ve tükenmişliğin yanı sıra oyuncularda korku, kaygı, utanç,[11] uyku bozukluğu, kişilik değişimi ve psikotik bozukluklar görülebilir.[12]

Metot oyuncuları listesi değiştir

Bu liste eksiktir, maddeyi geliştirerek yardımcı olabilirsiniz.

Dipnotlar değiştir

  1. ^ Blum (1984, 63) and Hayward (1996, 216).
  2. ^ a b Krasner (2000b, 130).
  3. ^ Krasner (2000b, 129).
  4. ^ Benedetti (1989, 5–11, 15, 18) and (1999b, 254), Braun (1982, 59), Carnicke (2000, 13, 16, 29), Counsell (1996, 24), Gordon (2006, 38, 40–41), and Innes (2000, 53–54).
  5. ^ Benedetti (1999a, 201), Carnicke (2000, 17), and Stanislavski (1938, 16–36).
  6. ^ Benedetti (1999a, 170).
  7. ^ Benedetti (1999a, 182–183).
  8. ^ Benedetti (1999a, 325, 360) and (2005, 121) and Roach (1985, 197–198, 205, 211–215).
  9. ^ Benedetti (1999a, 355–256), Carnicke (2000, 32–33), Leach (2004, 29), Magarshack (1950, 373–375), and Whyman (2008, 242).
  10. ^ Quoted by Carnicke (1998, 156).
  11. ^ Konin, Elly A. “Acting Emotions: Shaping Emotions on Stage.”
  12. ^ Hamden, Raymond. “Clinical and Forensic Psychology.”
  13. ^ a b c Zeke (30 Ekim 2014). "Method Acting: Method or Madness?". nyfa.edu. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  14. ^ Zeke (22 Nisan 2016). "Here's To You, Anne Bancroft". medium.com. 12 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2019. 
  15. ^ "Warren Beatty went full method by directing Rules Don't Apply as Howard Hughes". consequenceofsound.net. 28 Ekim 2016. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  16. ^ Brendemühl, Jutta (11 Eylül 2018). "Interview: The Emotional Truth of Paula Beer". blog.goethe.de. 2 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Nisan 2019. 
  17. ^ Academy, New York Film (11 Kasım 2015). "Method To The Madness: 3 Actors That Took Method Acting To The Next Level". nyfa.edu. 18 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  18. ^ a b c d Child, Ben (29 Temmuz 2016). "Extreme weight loss and tooth extraction: when method acting goes too far". The Guardian. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019 – www.theguardian.com vasıtasıyla. 
  19. ^ Bilton, Chris (22 Ekim 2015). "Getting Schooled on 'Caginess' by a Nicolas Cage Expert". vice.com. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  20. ^ "Michael Caine 'uses painful secret to cry on set'". 28 Ekim 2009. 24 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019 – www.telegraph.co.uk vasıtasıyla. 
  21. ^ Champagne, Christine. "The Documentary That Reveals Just How Method Jim Carrey Went to Play Andy Kaufman". HWD. 5 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  22. ^ "Montgomery Clift and the Method". moviemezzanine.com. 9 Haziran 2015. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  23. ^ Hope, Hannah (15 Şubat 2016). "Sacha Baron Cohen method acting: 'Isla Fisher made love to Borat and Bruno'". mirror. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  24. ^ "The Infiltrator: Bryan Cranston on his out on a limb acting style". 29 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  25. ^ "Benedict Cumberbatch on the Importance of Building a Character's Backstory". 4 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  26. ^ "Remembering James Dean: From Method Actor to Screen Idol - TheaterMania". theatermania.com. 11 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  27. ^ "Robert De Niro & Method Acting - Brian Timoney Actors' Studio". briantimoneyacting.co.uk. 18 Temmuz 2016. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  28. ^ "Johnny Depp - There's method in his madness". The Independent. 29 Ocak 2010. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  29. ^ Hirschberg, Lynn; Hirschberg, Lynn (19 Mayıs 1988). "Robert Downey Jr.'s Weird Science of Acting". rollingstone.com. 15 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  30. ^ "Here's How Seriously Adam Driver Takes Playing Kylo Ren". 11 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  31. ^ "‘If you talk to anyone on set they don’t take me seriously at all â€" much to my dismay’". irishtimes.com. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  32. ^ "Sally Field Just As Method As Daniel Day-Lewis, She Says". 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  33. ^ Wallace, William (15 Aralık 2002). "Fiennes reveals his method to portraying madness". Erişim tarihi: 30 Ocak 2019 – LA Times vasıtasıyla. 
  34. ^ "Jane Fonda,Lee Strasberg,Method Acting,Sensitive,The Blacklisted Journalist,acting exercises,orange juice". blacklistedjournalist.com. 18 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  35. ^ Jackson, Dan (28 Şubat 2018). "The Craziest Things Actors Have Done to Prepare for Roles". Thrillist. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  36. ^ Miller, Matt (9 Ekim 2017). "Method Actor James Franco Stayed in Character as Tommy Wiseau, and Seth Rogen Couldn't Handle It". Esquire. 26 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  37. ^ "Happy Birthday, Kamal Haasan: FIVE films of the actor which didn't work at the box office - Times of India". 22 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  38. ^ Hill, Sam (6 Şubat 2015). "10 Actors Who Almost Died Because Of Intense Method Acting". WhatCulture.com. 26 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  39. ^ "The 10 Best Ed Harris Movie Performances". Taste of Cinema - Movie Reviews and Classic Movie Lists. 5 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  40. ^ McArdle, Terence; Weil, Martin (25 Ağustos 2013). "Julie Harris, esteemed film and stage actress who won five Tony Awards, dies at 87". Washington Post. 4 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  41. ^ D'Alessandro, Anthony; D'Alessandro, Anthony (21 Aralık 2014). "'Interstellar's Anne Hathaway: Going Method To Create Amelia Brand". deadline.com. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  42. ^ Gilbey, Ryan (5 Ağustos 2017). "Sally Hawkins: low-key star with plenty to smile about | The Observer profile". The Guardian. 27 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  43. ^ Simkins, Michael (31 Mart 2016). "Method acting can go too far – just ask Dustin Hoffman | Michael Simkins". The Guardian. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  44. ^ "Philip Seymour Hoffman - Master of the Method". briantimoneyacting.co.uk. 2 Şubat 2015. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  45. ^ Hopper, Dennis. Dennis Hopper: Interviews. Ed. Nick Dawson. Jackson: University Press of Mississippi, 2012. p. 202.
  46. ^ "Exclusive: Michael Ironside Talks Turbo Kid; Teaser Trailer Arrives!". 14 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  47. ^ "Irvine: I lost two stone for role". Irish Independent. 22 Ocak 2013. 2 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  48. ^ "Acting advice from Angelina Jolie". 24 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  49. ^ Choudhury, Ayan. "Irrfan Khan: The method actor". 22 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  50. ^ "Dilip Kumar is Just a Method Actor and not any King". 3 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  51. ^ Sharf, Zack (13 Mart 2018). "Tom Hardy Understands Shia LaBeouf's Extreme Method Acting: 'Drama Is Not Known to Attract Stable Types'". IndieWire (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  52. ^ "9 Times Jared Leto Went Full Method for a Role". ELLE. 4 Ağustos 2016. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  53. ^ "'It's not like emotion begins to die with age, but it's hard to find films that explore dimension of age and beauty'". 2 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  54. ^ "Method actor Karl Malden stars in both stage and film version of "Baby Doll"". 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  55. ^ "Matthew McConaughey, 'Dallas Buyers Club'". Zimbio. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  56. ^ Douglas, Edward (6 Temmuz 2012). "Exclusive Interview: Korea's De Niro, Choi Min-Sik". ComingSoon.net. 12 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  57. ^ "Marilyn Monroe's Later Career". HowStuffWorks. 29 Ağustos 2007. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  58. ^ "23 Crazy Details Behind The Making Of The Breakfast Club". 6 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  59. ^ a b Ghosh, Ananya (3 Mayıs 2015). "Method Acting is not about losing yourself in a character". mid-day (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  60. ^ Timoney, Brian (4 Temmuz 2016). "The method acting of Jack Nicholson | Brian Timoney Actors' Studio". Brian Timoney Acting (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  61. ^ Gelbart, Bryn (12 Ekim 2016). "Edward Norton On Why Method Acting Is Misunderstood – Hamptons Film Festival". IndieWire (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  62. ^ Topel, Fred. "Harry Potter and the Scary Gary Oldman Method Acting Lesson" (July 10, 2007). Rotten Tomatoes. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  63. ^ "David Oyelowo on the Role That Made Him a Method Actor". 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  64. ^ Sachs, Ben (30 Haziran 2015). "Method Acting: 5 Actors Who Turned It Into an Art Form". ReelRundown (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  65. ^ "STRASBERGTALKS: ESTELLE PARSONS". 15 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  66. ^ "Robert Pattinson's method acting almost got him fired from 'Twilight'". 3 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  67. ^ Meyers, McKenna (22 Şubat 2018). "Method Acting: 5 Actors Who Turned It Into an Art Form". ReelRundown (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  68. ^ "George Peppard Dies; Stage and Screen Actor, 65". 27 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  69. ^ Brody, Richard (21 Şubat 2014). "Is Method Acting Destroying Actors?". The New Yorker (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  70. ^ "Quentin Tarantino Praises Brad Pitt, The Method Actor". 24 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Şubat 2019. 
  71. ^ "Want to know how to achieve real acting commitment?". briantimoneyacting.co.uk. 8 Haziran 2016. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  72. ^ Gilbert, Paul (25 Kasım 2014). "The Man Who Never Was: The Paradoxes and Genius of Peter Sellers". The Young Folks. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  73. ^ Delbridge, Matt (1 Ağustos 2017). "The Method gone bananas? How motion capture actors are embracing their inner ape". The Conversation (İngilizce). 2 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  74. ^ "Mental breakdowns, substance abuse, an obese Marlon Brando: Welcome to "Apocalypse Now," the film that nearly killed both Francis Coppola and Martin Sheen". 4 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  75. ^ SINGH, PREETI (22 Temmuz 2017). "Nawazuddin Siddiqui: Method Acting". The Sunday Guardian Live. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  76. ^ "No more Method acting!". 14 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  77. ^ "From the Archives: Rod Steiger, Method Actor Infused his Roles With Raw Intensity". 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  78. ^ Timoney, Brian (29 Temmuz 2016). "Meryl Streep: Method Acting Case Study | Brian Timoney Actors' Studio". Brian Timoney Acting (İngilizce). 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  79. ^ Varma, Indira. "Personal Quotes". IMDB. IMDB. 18 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2019. 
  80. ^ "Eli Wallach: Early proponent of method acting whose many stage and film roles included Tuco in The Good, the Bad and the Ugly". 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
  81. ^ "Ryan Reynolds finds Denzel Washington's method acting endearing". Hindustan Times. 25 Kasım 2011. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2019. 
  82. ^ Barker, Emily (14 Kasım 2017). "16 intense method actors who went to extreme lengths for their roles". NME. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  83. ^ Lawrence, Will (10 Kasım 2011). "Michelle Williams: I was born to play Marilyn". 24 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2019. 
  84. ^ "Winslet's Method Acting Struggle". 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ocak 2019. 

Kaynakça değiştir

  • Benedetti, Jean. 1989. Stanislavski: An Introduction. Revised edition. Original edition published in 1982. London: Methuen. 0-413-50030-6.
  • Benedetti, Jean. 1998. Stanislavski and the Actor. London: Methuen. 0-413-71160-9.
  • Benedetti, Jean. 1999a. Stanislavski: His Life and Art. Revised edition. Original edition published in 1988. London: Methuen. 0-413-52520-1.
  • Benedetti, Jean. 1999b. "Stanislavsky and the Moscow Art Theatre, 1898–1938". In Leach and Borovsky (1999, 254–277).
  • Blum, Richard A. 1984. American Film Acting: The Stanislavski Heritage. Studies in Cinema 28. Ann Arbor, MI: UMI Press.
  • Braun, Edward. 1982. "Stanislavsky and Chekhov". The Director and the Stage: From Naturalism to Grotowski. London: Methuen. 0-413-46300-1. p. 59–76.
  • Carnicke, Sharon M. 1998. Stanislavsky in Focus. Russian Theatre Archive Ser. London: Harwood Academic Publishers. 90-5755-070-9.
  • Carnicke, Sharon M. 2000. "Stanislavsky's System: Pathways for the Actor". In Hodge (2000, 11–36).
  • Carnicke, Sharon M. 2009. Stanislavsky in Focus: An Acting Master for the Twenty-First Century. 2nd ed. of Carnicke (1998). Routledge Theatre Classics. London: Routledge. 978-0-415-77497-0.
  • Counsell, Colin. 1996. Signs of Performance: An Introduction to Twentieth-Century Theatre. London and New York: Routledge. 0-415-10643-5.
  • Gordon, Robert. 2006. The Purpose of Playing: Modern Acting Theories in Perspective. Ann Arbor: U of Michigan P. 0-472-06887-3.
  • Gussow, Mel. 1982. "Obituary: Lee Strasberg of Actors Studio Dead 10 Nisan 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.".
  • Innes, Christopher, ed. 2000. A Sourcebook on Naturalist Theatre. London and New York: Routledge. 0-415-15229-1.
  • Stanislavski, Konstantin. 1936. An Actor Prepares. London: Methuen, 1988. 0-413-46190-4.
  • Stanislavski, Konstantin. 1938. An Actor's Work: A Student's Diary. Trans. and ed. Jean Benedetti. London and New York: Routledge, 2008. 0-415-42223-X.
  • Stanislavski, Konstantin. 1957. An Actor's Work on a Role. Trans. and ed. Jean Benedetti. London and New York: Routledge, 2010. 0-415-46129-4.
  • Krasner, David. 2000b. "Strasberg, Adler, Meisner: Method Acting". In Hodge (2000, 129–150).
  • Leach, Robert. 2004. Makers of Modern Theatre: An Introduction. London: Routledge. 0-415-31241-8.
  • Strasberg, Lee. 1965. Strasberg at the Actors Studio: Tape-Recorded Sessions. Ed. Robert H. Hethmon. New York: Theater Communications Group.
  • Strasberg, Lee. 1987. A Dream of Passion: The Development of the Method. Ed. Evangeline Morphos. New York: Plume, 1988. 978-0-452-26198-3.
  • Magarshack, David. 1950. Stanislavsky: A Life. London and Boston: Faber, 1986. 0-571-13791-1.
  • Roach, Joseph R. 1985. The Player's Passion: Studies in the Science of Acting. Theater:Theory/Text/Performance Ser. Ann Arbor: U of Michigan P. 0-472-08244-2.
  • Whyman, Rose. 2008. The Stanislavsky System of Acting: Legacy and Influence in Modern Performance. Cambridge: Cambridge UP. 978-0-521-88696-3.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Metot_oyunculuğu&oldid=24892372" sayfasından alınmıştır