Postmodern edebiyat: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
7. satır:
Postmodern romanın kökleri, öncelikle [[postmodern durum]]un ve postmodern düşüncenin ortaya çıkmasından çok daha eskilere gider.Daha klasik roman olarak adlandırılan roman gelenegi içinde bile postmodern romana ait öğelerin görülmesi sözkonusudur.Hatta roman türünün öncü metinlerinde postmodern romanın özellikleri olarak kabul edilen girişimler görülür.[[Jale Parla]], [[Don Kişot]]’un bir anlatı türü olarak romanın öncüsü olduğu kadar, ''üst-kurmaca'', ''temsilin sorunsallaştırılması'', ''parodi'', ''ironi'' ögelerini de barındırdığını, bu bakımdan [[Miguel de Cervantes]]’in ve kitabının modernitenin öncü yazarlarından ve yaptlarından olduğu kadar postmodernizmin de habercisi olduğunu belirtir.
Bir başka köken, geç dönem modernist romanlarda görülür. Postmodern romana ait olduğu kabul edilen ögelerin çoğunun bizzat modernist roman içinde ortaya çıkması söz konusudur. Meselâ, [[Thomas Mann]], [[Robert Musil]], [[James Joyce]], [[Virginia Woolf]], [[Samuel Beckett]] gibi yazarlar, hem işledikleri konular hem de işleyiş biçimlerindeki yenilikleriyle ''postmodern romanın köklerinde'' yer alırlar.Ancak modernist romancılar, belirli bir ölçüde sanatçı olan okurları hedeflemelerine rağmen, postmodern yazarlar bir anlamda metnin okumalarını çoğaltırlar.Modernist roman okurun ''belirli bir yoruma'' ulaşmasını zorlaştırmak için elinden geleni yaparken, postmodernist roman, belirli bir evrensel yoruma yol açabilecek ''anlam bütünlüklerine'' kuşkulu bakışı dolayısıyla anlamın sürekli kaybolduğu ya da ertelendiği metinler olarak üretilir.
Postmodern romanın köklerinden birisi de [[Beat Kuşağı]] olarak adlandırılan yazarlara uzanır.[[Jack Kerouac]] ve [[Allen Ginsberg]]’in bu kuşağın ruhunu yansıtan [[avangard]] yapıtları ve [[William Burroughs]]'un kitapları , anlatı geleneğinde [[sürrealizm]]e benzeyen bir eğilim olarak belirginleşir. Macera, coşku ve cinsel fantezilerdeki yoğunluk, sanat-dışılık ve toplumu ve onun taleplerini reddedişdeki bireysel radikallik bu kuşağın özellikleri olarak bilinir; yazınsal alanda da tam bu şekilde bir içerik ve söylem yapısı kulanmışlardır. Postmodern romanlarda bu tür etkileri görmek mümkündür.
| |||